Je eigen ouders (durven) aanspreken op leefstijl?

Lastig.. ik durfde het niet maar ik zat er wel mee. Mijn man heeft een keer echt op een harde doch inlevende manier een woordje gehad met mijn moeder.

Ze is namelijk gek op haar kleinkinderen en ze heeft door roken al COPD. Mijn man zei dat haar een nare dood tegemoet ging en dat wij niet op bezoek zouden komen als ze aan een zuurstofslangetje zou zitten. Ook geen fijne dood als je geen adem meer kan halen.

Hierna heeft mn man een afspraak gemaakt bij een laser kliniek (mijn moeder wilde wel stoppen maar kon het niet door lichamelijke afkickverschijnselen). En dit is nu al 5jaar geleden? Ging echt super alleen na corona heeft ze alles eraan gegeten en niet meer afgevallen..

Heel lastig, het moet eigenlijk echt vanuit hunzelf komen. Zelf het goede voorbeeld laten zien en je zorgen uitspreken..

Ik zou geen brief schrijven en ook niet een gesprek aangaan waarin je zegt je zorgen te maken over hun leefstijl. Waarschijnlijk zijn ze zich zelf hier ook al bewust van. Volgens mij bereik je er alleen maar mee dat zij zich nog ellendiger voelen door jouw kritiek. En ze zaten al niet lekker in hun vel, dus om zichzelf dan weer 'beter' te voelen steken ze nog een extra sigaret op of nemen ze nog een extra koekje bijvoorbeeld.

Wat kun je doen om hun beter te laten voelen waardoor ze minder roken, anders eten of meer bewegen?

Neem zelf bijvoorbeeld een beter alternatief mee voor bij de koffie. Of nodig ze uit voor een wandeling. Heb leuke/positieve gesprekken met ze. Als zij zich meer happy voelen, is een positieve verandering ook beter mogelijk.

Mijn vader stopte ook nooit met roken, ondanks dat we dat als rest van het gezin graag wilden. Pas toen hij hartklachten kreeg (hebben zijn broers en had zijn vader ook last van, dus waarschijnlijk genetisch) is hij gestopt. Om over te gaan op snoepen. Hij was normaal van postuur eerst, maar kreeg flink overgewicht/obese. En momenteel kanker, en hoogstwaarschijnlijk minder dan 6 maanden, wie weet wel 3 maanden. Of dat voorkomen was geweest door niet roken, of minder snoepen? Hij heeft dezelfde vorm van kanker als zijn broer, en die is er al aan overleden, en die rookte niet en had ook geen overgewicht, dus misschien ook wel deels genetische aanleg. Ik kan wel denken, wat als, wat als, en vooral toen de diagnose gesteld werd bijna een beetje boos (in gedachten, nooit uitgesproken) dat het mogelijk voorkomen had kunnen worden (mijn oom had toen nog niet zijn diagnose). Maar wat heb je er aan?

Leef in het nu, geniet van het nu. Maak nu mooie herinneringen. Zelfs als ze afvallen of stoppen met roken, is gezond oud worden niet gegarandeerd. Wie weet dat wat levensvreugd ook voor motivatie gaat zorgen bij hen? Voor de rest geen ervaring of ideeën hoe hen er op aan te spreken. Viel hier ook op dovemansoren helaas.

Je kunt mensen niet veranderen. Wat je zelf wél kunt is het goede voorbeeld geven, leven en laten zien.

Niks overtuigt meer dan iemand die energiek, slank en gelukkig zich om je heen beweegt.

Ik bedoel dit niet verkeerd hoor... ik ken je niet eens

Maar anderen veranderen kan niet. Overtuigen wel... maar dan moeten ze er wel voor open staan... anders is er kans op ruzie... verwijdering en dat ze denken dat jij je meer voelt dan zij.

Leef zelf het goede gezonde leven en geef advies als er een beetje naar gevraagd wordt.

Gewoon je zorgen uitspreken. Dat jij je zorgen maakt. Hoeft helemaal niet zo beladen. Als je ermee zit dat uitspreken. Je kunt daarbij vragen of ze zich daarin herkennen als ze naar zichzelf kijken. Zo ja kun je samen verder kijken. Zo nee dan stopt het gesprek en houd het op.

Een brief schrijven wordt vaak geopperd als je iets lastigs wil vertellen en het face to face niet wil lukken. Wil ik wel een ander geluid bij geven, want ik vind dat zelf helemaal niks. Jij bent het dan kwijt, maar de ander zit er mee. De ontvanger krijgt alles 'over zich heen', kan niet reageren en moet het allemaal maar tot zich nemen. Je kunt dan bijvooorbeeld lang doorgaan over iets in die brief, dat zij met een reactie hadden kunnen weerleggen of waar je na hun reactie anders op door was gegaan, maar nu staat het in de brief en moeten ze maar blijven lezen. Dat heeft tot gevolg dat de ander negatieve emoties opbouwt of de brief niet meer serieus neemt. Daarbij hoort de lezer je toon niet en kan geschreven woord anders worden opgevat dan bedoeld. Dan zit het voor je het weet hartstikke scheef allemaal. En ook: je moet daarna alsnog het gesprek aan, en dan zit de lezer al direct in de verdediging want die heeft alles al moeten lezen. Het is eenrichtingsverkeer, geen gesprek, geen opening. En het maakt het heel groot, juist omdat je er niet over praat. Ik ben daarom altijd voorstander van 'gewoon' praten, niet schrijven.

Zou ook voor de brief gaat zoals Njenz zegt. Kunnen ze op hun eigen tempo doorlezen , je wordt niet onderbroken door bagatelliserende opmerkingen. Het is gewoon echt niet goed zo. Maar m’n schoonvader net zo hoor. Die zit al in een rolstoel.. heeft al allerlei kwalen door post polio . Maar ontbijt met een glas mierzoete yoki achtige troep en een krentenbol , kiepert overal een bootlading zout over ( m’n schoonmoeder kookt al mega zout) maggi is een al reeds zoute soep. Zit hele dag tussen paffende medewerkers. Beweegt dus weinig.. die wordt ook niet oud. Heb hem al vaker gezegd dat hij z’n dieet moet aanpassen als hij nog langer wil leven.

Ik zou vooral vragen stellen Ipv bijv oplossingen aandragen. Want wij denken allemaal, eet gezond, stop met roken, ga bewegen. Maar als jij dat ze zegt, gaat het niet gebeuren. Vraag hoe ze zich voelen, hoe ze zelf denken wat te kunnen veranderen/doen, of jij ze ergens bij kunt helpen en dan pas eventueel of jij suggesties mag aandragen. Verder kun je daarnaast oprecht aangeven dat jij je zorgen maakt, maar jij kunt het niet oplossen. Verwijt jezelf daarin ook niks. Lijkt me heel moeilijk. Sterkte.

Superlastig zeg. Ik zou het onderwerp wel bespreekbaar maken, maar niet op een manier die ten koste gaat van de verbinding. Dus voorzichtig. En het vuurtje aanwakkeren als ze zelf hun zorgen uitspreken (over inkomen of gezondheid bijvoorbeeld). Pas als zij het erg genoeg vinden en klaar zijn voor actie, kun je met concrete hulp komen. Sterkte!

Naar mijn ouders zou ik mijn zorgen wel durven aanspreken.

Een gezin in onze familie heeft ook enorm overgewicht. Ik vind het vooral zielig voor mijn nichtje, die 6 is en nu dus al te dik. Gelukkig dat er dan nog instanties opletten en hier wat mee doen. Ik heb hier ook lang over nagedacht of ik er wat mee moest. Maar heb dit niet gedaan omdat ik de relatie niet onder druk wil zetten. Met mijn ouders zou ik dat dus wel aandurven.

Er wat van zeggen kan en mag altijd, pas hierin wel op dat je er geen klankbord van wordt.

Maar ze moeten zelf willen.

Hier herken ik het heel erg maar ben ik er in de loop van de tijd wel voor gaan waken dat ik niet wederom in de ouderlijke rol val, zij zijn zij en wij wij

Hoii,,

Wat vervelend dat je deze zorgen hebt. Je geeft aan dat ze zich zorgen maken om hun inkomsten, misschien is dat een mooi voorzetje richting het onderwerp roken? Tegenwoordig is dat ook verschrikkelijk duur geworden. Als ze daarmee stoppen zullen ze dit ook snel merken conditioneel.

Uiteindelijk moeten zij het ook zelf willen en dat is nog het moeilijkste deel..

Misschien inderdaad middels een brief of je rekent uit wat ze per maand kwijt zijn aan roken en zet ze dat aan het denken?

Je kunt ze een brief schrijven: Ik houd heel veel van jullie én ik maak me vaak zorgen over jullie leefstijl en onze toekomst samen. Zo kun je benoemen wat ze voor je/jullie betekenen, wat je in hun waardeert en ook wat je voor de toekomst hoopt en wat je nog allemaal met hen en hun kleinkinderen nog wilt mee maken. Op deze manier belandt je (mogelijk) ook niet in een discussie over hun leefstijl of voelen ze zich betutteld als je als dochter zijnde dit gesprek aangaat. Het kan ook een eerste aanzet zijn om hier daarna wel over in gesprek te gaan of een keer op terug te komen: weten jullie nog de brief die ik geschreven heb, hoe staan jullie hierin? Ik ben wel van mening dat er niets/weinig gebeurt als zij intrisiek niet zelf willen, maar ik voel jou ook dat je (later) niet wilt dat je er niets over gezegd hebt of aan gedaan hebt.

Ik zou op een rustig moment eens benoemen wat het met jou doet, dat ze hun lichaam zo kapotmaken. Maar verder zijn ze volwassen en mogen ze ervoor kiezen om dat te doen. Mijn buren leven ook zo. Hebben samen 3 soorten kanker en zien eruit als 85. Ze zijn nog geen 60...

Heeft uiteraard een wisselwerking op elkaar. Als je ongezond eet, ga je je minder fit voelen, ga je Mentaal zwakker worden, ga je nog ongezonder eten en ja.. dan zit je in die negatieve spiraal. Ik denk dat het geen zin heeft om mentaal aan te pakken als de leefgewoontes niet worden aangepast. Heb je broers en zussen? Ga eerst samen het gesprek en confronteer je ouders. Ik zal wel een poging wagen. Houd ze een spiegel voor, als je zo doorgaat zal je je kleinkinderen nooit zien opgroeien. Zal je niet zien dat ze naar school gaan, hun rijbewijs halen, enzovoort...

Kunnen jullie gezond voor hun koken? Kan je ze met de kleinkinderen naar de speeltuin sturen? Buitenlucht en beweging is ook goed. Maar uiteindelijk is het wel hun eigen keuze, als ze echt niet willen dan is het trekken aan een dood paard.

Je kunt er natuurlijk over praten, en zeggen hoe je je voelt en je angst uitspreken. Wat ze er mee doen is aan hun…

Voor het roken is de praktijkondersteuner van de huisarts misschien wat laagdrempeliger dan 'echt' hulp vragen en durven ze daar wel naar toe. Dan is er meteen ook een ingang voor de beweging en het overgewicht. Er wordt vanuit het basispakket van de verzekering ook het eea vergoed (GLI). Dat maakt het misschien wat normaler, dat het zoveel voorkomt dat het gewoon in het basispakket zit.

Je kunt zelf misschien ook helpen. Probeer dan niet alles tegelijk te bespreken, maar begin met 1 ding. Ga bijvoorbeeld met ze wandelen. Mijn schoonvader moet ook bewegen van de huisarts en dat wil hij niet. Nu wandelt 3x per week, 1x met zijn vrouw en 2x keer met steeds iemand anders uit de familie, we wisselen dat af. We nemen hem gewoon mee, en dan komt hij toch wel van de bank af.

Mijn man is personal trainer en is met mijn ouders naar een sportschool bij hen om de hoek gegaan. Daar waren ze uit zichzelf nóóit naar binnen gegaan, vonden ze vreselijk en eng. Maar hij kon de drempel verlagen en nu doen ze daar 2x per week tijdens de 'bejaarden uren' een begeleid programma. Mijn moeder heeft er zelf een clubje vrouwen ontmoet bij een aerobics les waar ze nu 1x in de maand mee koffie gaat leuten.

Of introduceer gezondere alternatieven voor dingen die ze graag eten. Kook eens voor ze zodat ze nieuwe dingen kunnen uitproberen.

Uit je zorgen over het roken en vertel ze wat de huisarts er in kan betekenen (ga zelf eerst even langs om te informeren).

Laat regelmatig vallen dat je ze niet kwijt wil en dat je je soms zorgen om ze maakt.

Vooral babysteps dus. Echt helemaal veranderen zal niet lukken, maar kleine succes zijn ook het vieren waard.

Mijn moeder was zo. Het werd haar dood met 59 jaar. Je kunt niks doen..

Ze moeten zelf willen meis.. Als de wil er niet is houd het op. Het is trekken aan een dood paard.

Het is moeilijk.. Heb mijn moeder proberen te helpen maar helaas

Gewoon open en eerlijk zijn

Misschien als je ze gewoon eerlijk zegt dat je bang bent hun te verliezen door t leven die ze leiden ze toch weer kracht vinden om hulp te zoeken en te accepteren.