Hallo Groningen

Het is tien uur als we in de morgen de garage van het ziekenhuis in rijden. Het is druk, en we besluiten om een verdieping naar beneden te rijden om een parkeerplek te vinden. We zijn ruim op tijd, en doordat we afgelopen nacht in een heerlijk hotel hebben overnacht voelen we ons uitgerust.
Het blijkt een goede keuze te zijn geweest, want anders was het behoorlijk haasten geweest. Vanuit Zeeland richting Groningen rijden voelt als een wereldreis. Het is bijna 4 uur rijden.

Het ziekenhuis is behoorlijk groot, mooi, ruimtelijk en licht. We lopen naar de receptie en melden ons aan. We laten een ponsplaatje maken en we krijgen een plattegrond mee waarop uitgelegd staat waar we ons vervolgens dienen te melden. Het centrum voortplantingsgeneeskunde genaamd.
Precies om half elf melden we ons bij de balie. Alle gegevens worden gecontroleerd en Eric krijgt een potje mee zodat er een zaadanalyse gemaakt kan worden. Hij wordt naar een aparte kamer begeleid en mag daar zijn kunstje laten zien.

Ik neem plaats in de drukke wachtkamer. Er zitten behoorlijk wat stellen aan de ronde tafeltjes. Ik vind nog een lege stoel in een hoek en bekijk vanuit een veilige afstand de andere koppels. Ik laat me gedachten gaan en vraag me af of al deze mensen in de wachtruimte moeite hebben met het  krijgen van kinderen. Even voel ik een tinteling in mijn buik dat sommige misschien wel aan het wachten zijn op een terugplaatsing. Daarna voel ik kippenvel mijn huis bedekken en realiseer ik me hoeveel pijn er aanwezig is in zo’n ruimte. Ik zit bij mijn lotgenoten. Ik zie ze zitten, ik kijk ze aan en ik kan ze zelfs voelen. Hier zitten de mensen die ik in mijn echte leven niet tegenkom. Hier zitten de mensen die de ware pijn kennen van het missen van een aanwezig kleintje. Welke reis hebben ze allemaal gehad? Welke klappen van de heftige molen hebben zij al gehad?
Ik glimlach naar een koppel naast me.

Terwijl ik zo in gedachten verzonken ben, staat Eric ineens weer voor mijn neus. We lopen arm en arm het ziekenhuis door en besluiten de stad nog even in te gaan, omdat de intake zelf pas om 14:15 uur gepland staat. We hebben nog ruim drie uur en eten in een leuk tentje een broodje.
We lopen door een straat wat vorig jaar tot leukste winkelstraat van 2015 is uitgeroepen van ons land. Het sfeervolle, de vriendelijke mensen, de schattige winkeltjes, het luiden van de kerkklok, ik voel me gelukkig. Ik ga van deze stad houden, want hier gaan ze ons helpen om ons papa en mama maken. Ik knijp even in de arm van Eric.

Om 14:00 uur zijn we weer terug in het ziekenhuis. Er wachten nog twee koppels naast ons in de wachtkamer. Allebei de stellen worden redelijk snel achter elkaar binnen geroepen. Daarna zijn wij aan de beurt.

Een zeer vriendelijke IVF arts geeft ons een hand en neemt onze jassen aan. We mogen gaan zitten en ik kijk de ruime kamer rond. De mevrouw loopt ons dossier langs en stelt vragen om ons verhaal te verhelderen voor zichzelf. Ze vindt het behoorlijk bijzonder dat wij van zo ver komen om hier een ICSI behandeling in eigen cyclus te gaan proberen.
Als alle standaard vragen zijn beantwoord zegt ze dat we zeker in aanmerking komen voor een degelijke behandeling. De uitslag van het zaadonderzoek van Eric was qua aantallen niet geheel verkeerd (5 miljoen), maar wederom een hoog getal op de uitslag van de MAR-test. Ook deze vrouw bevestigd dat zwanger raken via de spontane weg juist daarom van zeer kleine kans is, zo niet onmogelijk. De zaadcellen van Eric klonteren samen binnen enkele minuten en overleven de reis niet naar mijn eitje.

Omdat wij ICSI in een gemodificeerde cyclus gaan volgen, wil de IVF arts mijn menstruele cyclus duidelijk in beeld hebben. Daarom wilt ze mijn volgende cyclus gaan volgen. Als alles verloopt zoals zou moeten, kunnen wij na de gevolgde cyclus daadwerkelijk starten.

Na ruim drie kwartier verlaten we de kamer. Nog even bloedprikken en dan lopen we naar de auto. Een lange terugreis staat op ons te wachten. Maar niets geeft meer op dit moment, als was het tien uur rijden…

Er gaat eindelijk iets gebeuren…!