Ik vind er niks meer aan...
Toen we begonnen met ICSI voelde het als een nieuwe kans. Nee, het voelde als een eerste echte kans. Voor het eerst echt kans op een zwangerschap.
Inmiddels voel ik het heel anders. Ik voel me verdrietig omdat het niet lukt. Ik voel me wanhopig en boos. En het ergste is: ik kan op niks of niemand boos zijn. Ik kan alleen mijn gevoelens ervaren zoals ze zijn. Een note van maken, een beetje verdrietig, wanhopig, boos voelen, maar meer ook niet. Ik ga dan vaak googlen, hopend daar antwoorden te vinden. Google, grootste antwoordenmachine ter wereld... maar niet op mijn vraag: 'zal ik ooit moeder mogen worden?' Ik word er alleen maar verdrietiger van.
Bijgeloof ingezet zonder resultaat. Als ik dit doe of dat doe, dan moet het lukken. Kilo rijst bewaard van onze trouwdag op het nachtkastje gezet. Een dromenvanger die ik van familie heb opgehangen in de slaapkamer. Een klavertje vier aan mijn nachtlampje. Ook heb ik dingen gelaten. Niet meer in mijn ICSI-boek geschreven, want wie weet brengt dat juist ongeluk (hoe debiel ook). Ook wilde ik niet uitzoeken wanneer ik uitgeteld zou zijn of met zwangerschapsverlof zou mogen... ik kon dit niet weerstaan en heb het opgezocht... en nu spijt hiervan. En weet je wat het gekke is? Ik ben zooooo niet bijgelovig! Ik wéét dat dit alles grote onzin is, maar je doet er gewoon alles aan...
Speciale dingen eten of juist laten staan bijvoorbeeld. Volkorenpasta eten ipv de gewone pasta die je in de supermarkt koopt. Volkorenproducten zouden kunnen helpen, had ik ergens gelezen... met nog een aantal dingen. En dingen laten staan. Dit keer niet om zwanger te worden, maar voor het geval ik zwanger zou zijn (waar je in zo'n behandeling op gokt). Geen gerookte zalm, geen filet americain, geen salami en nog veel meer.
O, en ik heb de foliumzuurpillenfabriek alleen al met mijn aankopen afgelopen jaren behoorlijk gespekt... Met wat voor'n resultaat? Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik alles zou kopen wat los en vast zat aan babyspulletjes zodra het gelukt is... Maar dan denk ik weer: 'ik hoef die zooi eigenlijk ook weer niet. Als ik een kindje mag krijgen... dat is al genoeg.' Alsof het zou helpen dat ik mezelf beloofde niets te kopen en dat ik beloond zou worden met een kindje...
Smeken in je gedachten om een kindje: 'mag ik alsjeblieft? Alsjeblieft?'
Eisen: 'Geef mij mijn kind!'
Machteloos voelen na smeken of eisen: 'Bij wie moet ik zijn?'
Schuldig voelen: 'Een kindje kun je niet vragen, eisen of nemen... waarom denk ik dit?'
En je voelt je zo ontzettend machteloos. Al die gevoelens van boosheid, verdriet of wanhoop... je kunt ze niet kwijt. Er is echt niemand die je kunt helpen. Je hebt de beste artsen, de beste technieken, er kan al meer dan vroeger, maar het blijft een stukje geluk, het blijft dobbelen... Wanneer gooien wij eens dubbel 6?
reacties (0)