Een fijn, open en eerlijk evaluatiegesprek gehad

Vandaag was het dan zover: evaluatiegesprek. Zoals in mijn vorige blog te lezen was, had ik er echt moeite mee omdat ik niet goed wist waarop ik dingen kon zetten. Een groot gedeelte ging over mijn gevoelens. Ik had vanmorgen wel een schema gemaakt met alle pogingen en wanneer ik ongesteld werd. In datzelfde schema had ik ook de enige keer neergezet dat ik dacht dat het gelukt was (anderhalf jaar geleden), maar dat ik drie dagen te vroeg ongesteld werd terwijl ik normaal altijd 1 dag te laat ben. Ik wilde laten zien dat er een patroon was. 

Toen we binnen kwamen vroeg ze (echt oprecht) hoe het met me was. Ik werd weer plotseling emotioneel. Ik vertelde dat het best goed ging met me prive en op werk, maar als ik na ging denken over dit alles (zoals op dat moment) werd ik huilerig. Ze begreep dat wel, het is ook heel zwaar, zei ze. Het is een heel zwaar traject, zei ze. 

Ik weet niet precies hoe, maar we hadden het vlak daarna over het schema. Ik zei dat ik er heel graag over wilde hebben. Ik liet het zien en vertelde wat ik gedaan had, wat elke schema voorstelde, wat de kleuren voorstelden en wat ik zag. Ze nam me echt serieus! Dat was zo fijn. Ik kon gewoon vertellen over mijn gedachtes en gevoelens zonder afgepoeierd te worden als 'niet wetenschappelijk onderbouwd'. 

Ze begon er zelf over! Ze begon er echt zelf over! Ze zei: als jullie een second opinion in het buitenland willen, dan moeten jullie dat vooral doen. Daar heb ik echt geen moeite mee. In Nederland zijn we erg conservatief. Dat is met een reden, want we willen niets doen zonder dat we het zeker weten dat het ook bewezen is. In het buitenland zijn ze wat experimenteler en kan er meer. 
Ze waarschuwde ons wel: let op met wat ze zeggen en willen. Veel dingen moet je zelf betalen, maar sommige dingen zijn echt nutteloos. Denk eraan om kritisch te blijven. 
Ik vertelde dat ik echt heel blij tevreden ben met dit ziekenhuis en haar als arts. Ze zei dat we ook terug mochten komen. Sommige dingen kan ze zelf ook uitschrijven zoals vitamines en dergelijke. Ze kon alleen niet meer onderzoeken doen. 

De huidige situatie is eigenlijk dat er geen enkele reden voor ons is (op het moment) dat het niet zou lukken. Mijn eierstokken zien er goed uit, mijn baarmoederslijmvlies ziet er goed uit en ons embryootje is van de hoogste kwaliteit. Ze zegt dat 1/3 van alle embryo's innestelen en dat wij steeds bij die 2/3 hoorde. Toen stelde ik een vraag die ik al heel lang wilde weten, maar niet durfde te vragen: hoeveel stellen blijven uiteindelijk zonder kindje achter?
Ze zei dat 1/3 uiteindelijk geen kinderen krijgt. Ik vond dat best een fijn antwoord. Niet dat het aantal bevredigend is, want dat is best hoog en dat is eng, maar dat ik gewoon een eerlijk antwoord kreeg was heel fijn.
We hebben het ook even gehad over donorzaad/donoreicel. Ik zei dat het voor ons heel moeilijk was om verder te kijken omdat alles gewoon goed is. Goed aantal eitjes, goed aantal bevruchtingen, goede embryootjes. Er is geen enkele reden om over donors na te denken. Dat maakt dat we niet goed verder kunnen denken. Onze arts is het met ons eens: het is ook allemaal heel goed, het zou gewoon moeten lukken. Maar er is ook spraken van een beetje geluk, zei ze. 

We hebben het ook gehad over innestelen. Omdat ik bij 3X totaal het gevoel heb dat ik eerder ongesteld werd dan hoort (inclusief die ene keer vlak voor de MMM waarbij ik de enige keer dacht echt gelukt was). Het kan zijn dat mijn immuunsysteem niet goed is. Misschien is hij te sterk, dan zou ik prednison kunnen slikken. Misschien is hij te zwak en dan kan met pipelle het aangewakkerd worden. Misschien is het ook gewoon goed en dan is het echt een kwestie van geluk (of in ons geval: geen geluk). Ze zei wel dat die twee dingen alleen in het buitenland gedaan kunnen worden en niet in Nederland. Ze zei ook dat er geen enkel onderzoek bestaat om dat te kunnen onderzoeken, dus ze weet het gewoon niet. Ze zei wel dat dit over 5 a 10 jaar misschien in Nederland wel gewoon is, maar dan is het gewoon te laat voor ons. Misschien kon ze het niet hardop zeggen, maar bedoelde ze echt dat we in het buitenland moesten proberen omdat zij beperkt is. Ze zei overigens wel dat ze laatst naar een congres was geweest waar echt heel duidelijk werd gezegd: pas op de plaats, want we weten gewoon echt nog niet of het werkt of niet. 

We gaan nog wel voor ons cryootje. Een tas vol medicijnen opgehaald bij apotheek (trouwens een medicijn is vervangen voor een ander. Misschien reageer ik hier beter op). We mogen beginnen als we er klaar voor zijn. We moesten alleen rekening houden met de winterstop die 5 dec van start gaat. Daarna gaan we verder beslissen (indien nodig, maar hopelijk gaat het nu echt lukken). We gaan ons ook verzekeren voor een eventuele 4e en 5e keer, want ze zei dat er geen enkele aanleiding is om te stoppen met de behandeling juist omdat alles er zo goed uit ziet.