Ik: in de war

Toen ik mijn vorige blog schreef, was ik die avond al 3 keer eerder begonnen, maar ik wist niet wat ik moest schrijven. Er gingen zoveel dingen door m’n hoofd, maar tegelijkertijd kon ik niet mijn vinger op het probleem leggen. Ik was die hele avond erg verdrietig, dat was ook de reden waarom ik een blog wilde schrijven. Ik wist alleen (dus) niet waarover.

Toen begon ik te schrijven. Niet direct de pijn en verdriet die ik in me had, maar wel allemaal andere dingen. Meeste dingen ging het over bijgeloof (terwijl ik niet eens bijgelovig ben, wat mij ook weer verwarde, want waarom doe ik dat dan?) Lieve Missa kon precies haar vinger er wel op leggen, datgene wat ik niet kon: alles heeft te maken met de drang tot controle! Het past precies! Alles wat ik vind, doe, denk, alles heeft te maken met de drang om enigszins controle hebben. En dat heb ik niet. Hoe je het ook wend of keert: ik heb er geen controle op. Ik denk dat dat de reden is dat ik aan bijgeloof deed zonder dat ik er echt in geloofde. Gewoon om zelf ook iets te kunnen doen. Iets te kunnen… Iets… Maakt niet uit wat, als ik maar iets kan doen. En dan worden dit soort dingen geboren, want ik kan niets doen.

Nu ben ik dus in de war. Want keuzes die ik maak, doe ik omdat ik controle wil hebben. Voor de derde keer bijvoorbeeld naar het buitenland gaan. (Uiteraard in overleg met manlief). Omdat ik de beste keuze wil, wilde ik zowel naar Gent als naar Düsseldorf voor een intake. Waarop zou ik mijn keuze baseren? Dat wist ik niet, maar ik wilde de beste keuze en omdat ik dat niet hier wist te maken, had ik dit bedacht. Manlief wilt liever alleen naar één van de twee (en hij had al Gent uitgesproken). Ook dit kan onder het kopje “controle”. Beste kans. Maar mijn arts heeft gezegd dat alles goed is en dat ze zelfs nog een eventuele 4e keer wilde doen.

Nu twijfel ik dus en ben ik dus een beetje in de war. We gaan ons (of liever gezegd: mij) sowieso verzekeren voor een eventuele 4e en 5e keer (als dat nog bestaat volgend jaar). De derde poging hoeft niet onze laatste te zijn, dus is het wel zo verstandig om dat te doen? Kunnen we niet beter gewoon de derde keer bij onze eigen arts doen? (Die ik persoonlijk wel superfijn vind.) Iets van de controle-behoefte laten vieren? Me gewoon overgeven? Ik ben zo in de war dat ik het gewoon niet weet… Aan de ene kant wil ik dat wel doen (gewoon in Nederland een eventuele derde keer), maar aan de andere kant ben ik gewoon ook zo bang dat het niet gaat lukken en dat ik toch een extra iets in behandeling had moeten hebben.

O, laten we hopen dat ons cryootje gewoon blijft plakken en dat ik dit niet nog eens hoef mee te maken.