Jongens, jongens, wat was ik zenuwachtig... en onzeker. Ik was vergeten hoe ik moest spuiten, maar zelfs nadat het me nogmaals was uitgelegd, bleef ik het steeds opnieuw vergeten. Mocht je nu niet boven of juist onder je navel prikken? Moest je nu eerst huid loslaten? Of eerst de spuit eruit trekken? Ik heb het hier op babybytes gevraagd, maar minstens een miljoen keer aan manlief gevraagd. ...
Ik ben nogal onzeker, denk ik. Ik denk ook wel dat dat logisch is. Het zijn nogal onzekere tijden. Je hoopt op een bepaalde eindresultaat, maar je hebt geen idee hoe alles gaat verlopen.
Ik heb rijlessen en ik ben er niet zo goed in. Laat ik het gewoon ronduit zeggen.
Nu wilt mijn rij-instructeur (die ook een faalangstinstructeur is en die van onze situatie af weet) alvast een tussentijdse ...
Morgen is het de grote dag. Dan mag ik de eerste spuit zetten. Maar nu weet ik niet meer hoe het precies moest. Zou dat door de zenuwen zijn? Dit heb ik onthouden:
1) Pak een buikplooi naast je navel of schuinonder (niet recht onder). De dijbeen doe ik niet.
2) Knijp samen terwijl je de spuit inbrengt.
3) Spuiten
4) Trek de spuit eruit
5) Nu pas plooi loslaten
Maar nu ben ik vergeten ho ...
Zo, dat heb ik lang niet meer gevoeld.... Toen ik klein was, voelde ik het met regelmaat. Vlak voor Sinterklaas, vlak voor Kerst en vlak voor mijn verjaardag. Ik kan haast niet wachten. Ik kijk in de koelkast en naar de verpakking zoals ik vroeger naar cadeautjes onder de boom keek. Dan denk ik: 'ik zou het nu al willen doen'. Vroeger het uitpakken, nu mijzelf prikken. Maar ik moet wachten. Wachte ...
Vandaag ben ik naar mijn schoonzusje geweest. Deze afspraak stond er al een tijdje, want manlief zou samen met mijn broer zijn trouwpak afpassen (die ik dus niet mag zien) en ik zou een middagje met mijn schoonzus betten. Maar omdat ze haar mond voorbij had gepraat (zie vorige 2 blogs), had ik er eigenlijk niet zoveel zin in. Ik was gewoon zo teleurgesteld. Maar ik wist ook dat er gepraat moest wo ...
Ik blijf maar malen. Sjongejonge. Sinds ik officieel de medicijnen in huis heb, blijft het maar malen in mijn hoofd. Ik merk ook dat ik ineens ook veel onzekerder voel. Ik heb vragen die ik eerder niet had en voel me sneller emotioneel worden. Het is toch wel een dingetje, dit traject.
Ik voel me nog steeds enorm gekwetst dat mijn schoonzusje haar mond niet heeft kunnen houden. Ik ben norma ...
In nog geen 24 uur krijg ik te horen dat ons geheim wel erg moeilijk te bewaren valt... Laat ik met het makkelijkste beginnen.
Mijn zusje is een tiener (16 jaar) en kijkt natuurlijk ook een beetje uit naar onze bruiloft. Ze is bruidsmeisje. Maar ze vind het maar vreemd dat ik mijn jurk nog niet ben gaan afpassen. Ze denkt dat ik nu zwanger ben of probeer te worden terwijl ik nog zo geprobee ...
Gister nam dat hele ziekenhuisgebeuren toch wel veel plek in mijn hoofd in beslag dan gedacht. Ook manlief zei gisteren aan tafel dat hij zich niet zo goed kon concentreren op zijn werk omdat zijn gedachten steeds naar dit traject afdwaalde. Bij mij was het net zo. Ik was gisteren een dagje vrij, maar ik heb amper iets gedaan.
Gisteravond in bed zat ik er nog aan te denken. Ineens realiseer ...
Vanmorgen zijn manlief en ik naar de fertiliteitskliniek geweest. We hadden daar een gesprek met de fertiliteitsverpleegkundige over de medicijnen die we gaan gebruiken. Er is een verandering! Omdat de wet is veranderd (zie blog over Verzekeringen enzo), moest de fertiliteitskliniek onderhandelen met de apotheek van het ziekenhuis (nooit gedacht dat zij dat ook moesten doen). Hierdoor hebben ...
