Hoe nu verder ?
Ik weet niet goed hoe ik deze blog moet beginnen.......nu ik dit schrijf realiseer ik me dat ik de laatste tijd heel veel niet meer weet....en dat voelt niet fijn. Mijn vriend en ik hebben besloten geen IUI pogingen meer te ondernemen. Nu we weten hoe ver ik al in de overgang ben durven we het eigenlijk helemaal niet meer aan om met mijn eicel zwanger te worden. Dit besef is hard en pijnlijk en houdt me dag en nacht bezig. Het afscheid moeten nemen van een kindje van ons beiden is een rouwproces en het voelt erg rauw. De verwachte rust die nu misschien zou komen (als ik vaker gedacht had) omdat we eindelijk zekerheid hebben, blijft uit en wordt vervangen door somberheid, verdriet, slapeloze nachten, lusteloosheid, verwardheid, teleurgesteldheid, boosheid, onzekerheid....en nog meer nare gevoelens. Toch heb ik een paar dagen een bepaalde rust gevoeld maar of dit oprechte rust is geweest (om het zomaar even te noemen) vraag ik me nu echt af. Het duurde maar kort en maakte direct weer plaats voor de twijfel of we verder willen gaan of niet. Misschien hield ik mezelf wel voor de gek. Ik dacht ook: zie je wel, ik ben sterk genoeg om dit samen met mijn vriend een plek te geven. We hebben nu al zoveel doorstaan, hier komen we ook doorheen. Maar zo vol zelfvertrouwen als ik dit toen dacht, zo onzeker ben ik nu over ons rouwproces. Op bepaalde momenten merk ik dat we echt veel van onszelf gevraagd hebben de afgelopen jaren en vergeten zijn van elkaar te genieten. We zijn allebei opgebrand en ik schrik er soms van hoe kort onze lontjes zijn geworden. Gelukkig duren deze momenten niet lang en vinden we elkaar gauw weer terug om tot de conclusie te komen dat we gauw weer leuke dingen moeten gaan ondernemen en zullen proberen weer te genieten van dingen, hoewel dat laatste nog wel een stap te ver is momenteel.
Alles lijkt vaak zo zinloos, dat ene grote doel, die ene grote, intense wens die ons zo lang heeft bezig gehouden om die nu los te moeten laten......ik weet nog niet hoe. De tijd zal het leren. Ik ben op zoek naar antwoorden die er niet zijn en onze verdere levensinvulling ziet opeens compleet anders uit. Dat kan ik niet zomaar accepteren.
We hebben veel lieve mensen om ons heen die ons willen steunen maar ik merk nu hoe moeilijk ik het vind om troost te vragen hoewel mijn behoefte aan troost enorm is. Ik hou me vaak groot en wil anderen niet belasten met ons verdriet. Eerlijk gezegd mis ik bepaalde steun van mensen waarvan ik steun verwacht had, ook dat doet pijn. Iedereen gaat door met zijn leven en op de één of andere manier heb ik daar last van. Voor ons is niks meer hetzelfde. We zijn andere personen geworden door ons traject en ik vraag me vaak af of we weer net zo worden als vóór ons traject. Die gedachte maakt me verdrietig.
We krijgen goedbedoelde adviezen te horen als: dan kunnen jullie toch een kindje adopteren of dan worden jullie toch zwanger met een eiceldonor. Theoretisch kan dit inderdaad maar als je in deze situatie zit is het toch allemaal net even iets anders en ga je niet zomaar even een adoptieprocedure aan (met enorme strenge voorwaarden) of een pleegouderschap of een eiceldonatie. Als mensen dit zeggen geeft me dat vaak een schuldgevoel; ik denk dan dat anderen denken dat onze wens niet groot genoeg is omdat we deze mogelijkheden niet aangrijpen. Dit schuldgevoel maakt me meteen verdrietig en boos.
Alles gaat verder en ik heb het idee dat ik ook aan alles moet meedoen alsof er niks is gebeurd; dit voelt niet goed. Waar is de middenweg tussen rouwen en de draad van alledag weer oppakken ? Hoe moet ik nu verder ? Hoe moet ik mijn leven gaan invullen ? Moeilijke vragen waar ik de antwoorden nog niet op heb. Ik probeer er maar het beste van te maken en per dag te leven en niet te ver vooruit te denken.
Ik merk dat ik het fijn vind om dit met jullie te delen, het moest er even uit.
Bedankt dat jullie er altijd voor mij zijn.
Ik lees jullie berichten altijd alleen heb ik niet altijd de puf om te reageren.
Liefs
reacties (0)