7. Mag het een onsje meer zijn? Of wat meer onsjes?
Even een iets persoonlijkere blog.
Toen ik in de medische mallemolen zat met mijn ex-man, gaf ik mezelf de schuld van alles. Ik heb nou eenmaal geen maatje S. En ik weet zelf dat dat ook nooit gaat komen. Even terug in de tijd. Toen ik samenwoonde met mijn ex-vriend (relatie voor ex-man), at ik met hem mee. 6x per dag waar van 3x warm. Meneer sportte 7 dagen in de week en dat was zeker te zien 😉 Afine, ik ging gezellig met hem mee eten. En ja, als je zelf max 2x per maand sport is dat niet heel bevorderlijk. Voor wij gingen samenwonen woog ik 76kg. Prima gewicht bij mijn lengte van 1.84m. Al snel ging ik naar de 80kg. Kon ik ook nog mee leven, de 85kg kwam er aan. Ik schrok, maar deed verder niks en geleidelijk aan ging ik met net geen 100kg bij hem weg. Schrik slik wat nu. Daar zat ik dan bij mijn ouders weer thuiswonend, dik op de bank, en vrijgezel. Wat een verdriet. Ik ging zo toch nooit meer een leuke vent tegen komen. Bedoel wie wil mij nu nog? Gevolg… eten… eten… eten. En voor ik er erg in had, woog ik 110kg en kwam ik juist een leuke man tegen. Mijn gewicht zat me in de weg en ik besloot de strijd aan te gaan met die kilo’s. Via mijn werk kon ik naar een dietiste. En na een paar maanden woog ik zo’n 83kg. Helemaal blij!! Ik sportte 4x in de week, maar bleef me slap voelen. Wat bleek mijn lichaam had er geen zin in om vet af te breken, maar wel spieren. We besloten na een klein jaar te gaan samenwonen. We kregen een heerlijke eengezinswoning en hadden er alle zin in om eens een poging te doen om zwanger te raken. Ik was na het crashdieet weer normaal gaan eten. Mijn spieren moesten aansterken en ik moest echt weer op kracht komen. We waren inmiddels alweer een jaar bezig met zwanger raken, en dat lukte maar niet. Ik zocht mijn troost weer in eten. En ja, voor ik er erg in had, schoot ik in de loop van de tijd zo weer naar de 100+kg toe. Ik snapte precies wat bedoeld werd met jojoën. En was zelf daar een groot voorbeeld van. We besloten naar de huisarts te gaan. Ondertussen naar de 110kg gegaan. Ondanks het vele sporten onder begeleiding. Met een stapel papieren waar ik mijn cyclus bijhield, mijn temperaturen en nog meer van dat soort dingen, stapte wij binnen. Het eerste wat ik dacht. Ze gaat eerst beginnen over mijn gewicht. Maar nee, een compliment dat mijn cyclus zo mooi regelmatig is. Ze stelde voor dat we naar het ziekenhuis zouden gaan voor onderzoek. Voorzichtig vraag ik of mijn gewicht er mee te maken zou kunnen hebben. Nee hoor meid, je bent lang en ja iets te zwaar maar geen zorgen, zolang je cyclus mooi regelmatig is en ik zie met temperaturen dat je een eisprong hebt, is er niks aan de hand. Wacht! Wat? Enigszins verbaasd lopen we naar buiten. Thuis bellen we het ziekenhuis. En we kunnen vrij snel terecht. Uit onderzoek bleek dat er bij beide geen probleem eigenlijk is, maar dat wij mogelijk geen match zijn op dit gebied. Ook hier komt wel het gewicht ter sprake en ik besluit om er weer serieus mee aan de slag te gaan. Al werken de spuiten en hormonen totaal niet in mijn voordeel. Ik bleef hangen op de 99kg. En had er echt wel vrede mee. We starten het traject met 9x iui en 3x ICSI zonder resultaat. Ondertussen waren wij al getrouwd, een prachtige dag hebben we gehad. Alleen bleek onze relatie niet sterk genoeg te zijn voor de problemen die hij met zijn familie had. En zo hadden wij ergens in maart 2018 een terugplaatsing, kwamen wij thuis en was het hele huis een puinzooi, de tuin een bende en een grote chaos overal. De druppel voor mij. Ik trok dit allemaal niet meer en wij besloten in goed overleg diezelfde dag een scheiding aan te vragen, aangezien mijn veiligheid in het geding zou kunnen komen. Ik kon gelukkig direct bij mijn beste vriendin terecht en heb daar tot aan het opleveren van mijn nieuwe woning gewoond. Achteraf gezien denk ik dat wij misschien wel een match zijn geweest, maar dat de stress in die jaren van het niet zwanger raken en zijn familieproblemen, er voor gezorgd hebben dat het niet lukte.
De scheiding was ontzettend snel rond, gelukkig! De eerste 2 weken waren nog even spannend, want stel je voor dat de terugplaatsing gelukt was! Deze bleek niet gelukt te zijn. Enerzijds baalde ik daar ontzettend van. Al die moeite voor niks, maar anderzijds was ik ook opgelucht. Want als het wel gelukt was, had ik nu niet in mijn veilige haventje kunnen zitten en zou ik altijd aan hem verbonden blijven. Klinkt dat raar als je al zo lang in een traject zit?
Maar voor mijn gevoel was ik weer terug bij af. Alleen zat ik nu niet dik te balen bij mijn ouders, maar bij mijn beste vriendin. Een hoop verdriet, pijn, woede en tranen kwam er uit. Maar ook een opluchting dat ik weg was uit een situatie die voor mij ondragelijk was geworden, terwijl ik er alleen vanaf de zijlijn bijstond en niks kon doen.
Na een maand of wat stelde mijn beste vriendin voor om eens Tinder te gaan installeren. Ja dag hoor. Die vleeskeuring. Heb je gezien hoe ik er uit zie? Doe even normaal! Maar stiekem was ik ook wel nieuwsgierig dus werd Tinder er op gezet, profiel met foto’s aangemaakt en werd er druk geswiped. Wat een lol hebben we gehad zeg! Die is leuk, oke dat is niks, wat is dat dan? Oh geen foto, welke van alle is het nou? En ga zo maar door. Ik werd zelf onderdeel van de “vleeskeuring”!! Na een aantal totaal mislukte dates , had ik er op een avond nog 1 op de planning staan. We spraken in Amsterdam af wat voor mij ongeveer een uurtje met de trein is. Dus tijdens de treinreis was ik nog lekker even aan het swipen. En toen…. Had ik opeens een match met een knappe man. Hoe kan dit nou??? We stuurden lange en leuke berichten over en weer. Het idee dat ik hem al jaren kon, zo vertrouwd en makkelijk dat berichten ging. We besloten nummers uit te wisselen en gingen op de app verder. Wat was dit leuk. Ik had totaal geen zin meer in die date. Maar ik kon nu niet meer terug. De hele date was 1 fiasco. Hij begon direct over trouwen en kinderen en ik moest zeker gewicht kwijt raken. Hij wist dat ik niet wilde trouwen en dat kinderen krijgen een ding was en zelf… was hij niet bepaald de slankste. Hij zag alles wel voor zich. Wat ging hij snel. Ik besloot na het voorgerecht weg te gaan, want ik kreeg het van hem zo benauwd. Terug in de trein appte ik mijn match wat er was gebeurd. Hij besloot naar het dorp te komen waar ik woon en samen zijn we even naar het strand geweest. Deze man… dit was precies wat ik zocht! Hij accepteerde mij met al mijn onsjes meer! Die hij zelf best behoorlijk mist 😉 En dankzij deze knappe meneer, lezen jullie nu mijn blogs. Want zonder hem, had ik nu niet zwanger geweest. Hihi Waarom ben ik deze man niet eerder tegengekomen? Hihi
Gewoon even nieuwsgierig, hoe heb jij je partner leren kennen? :) :hart
reacties (13)