8. Het hoort er bij… zeggen ze! Het gaat wel weer over… zeggen ze.

Welkom in week 7 (en een beetje, dus eigenlijk al de 8e week tenminste dat vermoeden heeft de vk, maar zullen we van de week wel horen :) ). Leuk welkomscadeau gekregen van de week zeg. Elke avond rond 17.00u begint het gerommel. Ik krijg een dip. En wat voor een. Het liefst duik ik mijn bed in of plof ik op de bank. Maar helaas gaat dat niet altijd ivm werk. En opeens is Arnhem of Rotterdam of waar dan ook dan best ver. Want ja zoals jullie inmiddels al vaker hebben gelezen, kom ik in het hele land. En dat maakt niet uit. Want ik vind mijn werk super leuk en ja ik ben vaak of ’s avonds weg of vroeg in de ochtend al op pad. En dat heb ik er voorover. Ik zou niet anders meer willen. Alleen nu, nu zou het wel handig zijn om gewoon even een bed of een bank bij de hand te hebben. En gewoon heel even mijn ogen te sluiten en een powernap te doen. Maja helaaaaas dat zit er niet in. Dus we gaan door.

Dan is het rond 20.00u en ben ik bijna thuis. Krijg ik me toch een partij snaaiaanvallen. Tas doorspitten. Wat zit er in… fruit, neeh geen zin in. Snelle Jelle, mwah oke bij gebrek aan beter of is er nog meer? Sultana, nee te zoet. Broodjes, hmm ja moet wel op maar kan later ook wel. Dus dan kom je op een overstapstation, waar nog wat open is. En geloof me of niet, ik ben nog net niet verslaafd aan de satékroketten. Potverdikkie, wat gaan die er soepel in! Ik probeer me in te houden. En loop door. Yes weer gelukt! Geen kroket gegeten. Want ook ik lees dat te veel vet eten niet goed is tijdens de zwangerschap. Alleen vandaag, vandaag kon ik me echt niet inhouden. Ik had me al weken verheugd op een turkse pizza. Alleen ondingen om te eten, dus even tussendoor red ik niet. Ik besluit er vanavond gewoon een te halen en een treintje later terug te nemen naar huis. Ik hoef me toch aan niemand nog te verantwoorden waarom ik iets later thuis ben. De turkse pizza wordt gemaakt, de sambal en ui laat ik achterwege. De man achter de toonbank reikt me de turkse pizza aan. Ik neem een hap… Mmm lekker! En neem nog een paar happen en voor ik er erg in heb zit ik vol. Propvol. Dan besef ik me dat die pizza me helemaal niet smaakte. Dus we zijn weer voor de rest van het jaar klaar. De helft van de turkse pizza belandt dan ook in de vuilnisbak, helaas. Had ik me hier al die tijd op verheugd? En daarbij, ben ik hiervoor later naar huis gegaan?

Ik vervolg mijn reis naar huis. Rond een uur of 23.00u stap ik mijn huisje binnen. Klaar wakker uiteraard! Want stel je voor dat ik meteen kan slapen. Nee mijn lichaam besluit ’s avonds andere dingen te doen.  En dat is waar ik inmiddels al even last van heb. Overdag niks aan de hand, ’s avonds krijg ik een soort buikpijn of nou ja buikpijn is het niet eens. Laten we het drang noemen en moet ik echt wel even een stapje er bij doen om de wc te halen en daarna is het meteen weer goed ook. Kan ik rustig in bed liggen en zoals nu nog even deze blog schrijven. Val daarna rustig in slaap en slaap eigenlijk best goed. Tot het ongeveer een uur of 05.00 is. Dan moet ik echt wel even er uit om een plasje te plegen. En dan, dan begint het weer. Plassen, daarna nog een keer weer rennen en komt er van alles uit. Dan weer mijn bed in. Extra kussen om wat hoger te liggen, want ook mijn maag besluit rond te draaien en word ik ontzettend misselijk. Ik heb ’s morgens echt wel een uur nodig voordat ik normaal en niet misselijk kan functioneren. En alles weer rustig is. Ik ben blij dat ik op dit moment avonddiensten draai, zodat ik ’s morgens alle tijd heb. Moet je alleen geen uurtje sporten om 09u met je vader in plannen, slimpie! Maja zoals ik overal al lees, het hoort er bij… zeggen ze! Het gaat wel weer over… zeggen ze. Nog even en dan hebben we de echo. Dan weten we of het voor het goede doel is. Want geloof me. Dromen kan ik momenteel als de beste. Hmm, meteen een idee voor de volgende blog. Als jullie beloven me niet uit te lachen dan 😉

Hoe gaat het met de kwaaltjes van de zwangere dames die mijn blogs lezen? 😊