De dag na het starten van de palliatieve sedatie is mijn vader s ochtends vroeg overleden.
Daarna start een wervelstorm van geregel en verdriet. Een kaart versturen en aan wie dan allemaal?
Mensen op de hoogte stellen, een locatie bepalen, een kist uitzoeken, mijn moeder die nu altijd alleen is.
Mijn zoontje uitleggen dat opa er niet meer is, dat iedereen daarom zo verdrietig is...Bedenken of je iets wilt zeggen bij de uitvaart en wat dan?
Tussendoor toch maar even werken, je weer even normaal voelen. Foto's uitzoeken voor bij de uitvaart.
Dan natuurlijk precies een dag voor de uitvaart je hele hoofd vol snot; dat spreken was al een uitdaging maar wordt zo nog wat moeilijker. Afspraak met de verloskundige verzetten omdat de afspraak samen valt met de uitvaart.
De uitvaart zelf, wakker worden en iedereen schoon en fris in de zwarte outfit (ja die moest ik tussendoor nog aanschaffen want ik had geen zwarte zwangerschapsoutfit).
Plaatskaartjes neerleggen in de zaal van het crematorium. Mijn moeder die zwaar geemotioneerd raakt van de overvolle parkeerplaats bij het crematorium.
Dan de uitvaart zelf, wat een hoop mensen, ik doe mijn speech gewoon vanaf mijn blaadje, men weet wel dat dit niet makkelijk is. Die hele zaal is afgeladen. Dan het laatste afscheid, dag papa.
En dan een drankje na, GEEN CAKE, want dat wilde pa niet, onwijs veel mensen gesproken, heel de tijd op je benen staan is niet zo handig als je zwanger bent....
Met een select gezelschap van zo'n 40 man vertrekken we naar een restaurant om te gaan eten. Saté natuurlijk, want daar was pa gek op. Dan naar huis met alle bloemen. Het hele huis bij ma is afgeladen met bloemen.
Een dag later mijn bloedprikdagje voor controle rhesus en evt. zwangerschapsdiabetes en mijn uitgestelde verloskundigebezoek.
s nachts vroeg op want we gaan op vakantie....ja die stond al even gepland en wilden we ons toch niet ontzeggen.
Een heerlijk resort, en heerlijk niets doen, een zwangerschapsmassage en af en toe de tranen om het verlies van pa.
Mijn moeder natuurlijk veel gebeld, ze heeft gelukkig veel afleiding, ze gaat weer werken en heeft veel visite.
Bij thuiskomst wacht ze ons op en eten we gezamenlijk bij mijn broertje. De volgende dag hebben we een etentje gepland want het was de trouwdag van mijn ouders. Zo snel al na het verlies van mijn vader.
Lekker even uitwaaien en lekker eten met ons ploegje. We waren met 7 nu nog maar 6. Gelukkig komt er weer een 7de bij.
Toch is het nu vooral heel vreemd. Ook al wist je dat het ging gebeuren is het nog steeds onwerkelijk.
reacties (0)