2 jaar verder - ik verlies de hoop

Nooit gedacht dat ik op dit punt zou uitkomen. We zijn inmiddels 2 jaar verder sinds we besloten voor nummer 2 te gaan. Hoewel ik ergens wel voelde dat het deze keer weer een lange rit zou worden – nummer 1 kwam immers ook pas na 1 jaar – had ik dit niet zien aankomen.

Twee jaar geleden begonnen we ietwat nerveus, maar vooral heel blij en optimistisch aan deze reis. We waren gezond, fit en hadden vertrouwen in de toekomst. Mijn cyclus was regelmatig, iets wat bij nummer 1 niet zo was, dus het leek er gunstig uit te zien.

Helaas. Een jaar ging voorbij zonder de gewenste zwangerschap. En toen kwam de afspraak in het ziekenhuis toch dichtbij. Een oriënterend fertiliteitsonderzoek werd uitgevoerd en er kwam niets bijzonders naar voren. We hadden een hogere kans om op de natuurlijk manier zwanger te raken dan met behandelingen en dus werden we weer naar huis gestuurd.

Een half jaar zelf proberen volgde. Soms met hoop, meestal met teleurstellingen en frustraties. Als er niets is, waarom lukt het dan niet? In de zomer van 2017 keerden we terug naar het ziekenhuis. Ik kreeg een HSG-onderzoek. Ook hieruit bleken geen bijzonderheden, alles was goed. Het zaad van mijn man was zelfs aanzienlijk in kwaliteit verbeterd. Het ziekenhuis vroeg ons nogmaals of we het misschien toch nog zelf wilden proberen, aangezien er niets aan de hand lijkt te zijn. Maar nee, anderhalf jaar verder waren we echt klaar voor het medische traject.

In september begonnen we met IUI met milde hormoonstimulatie. De bedoeling is om ongeveer 2 eitjes te laten rijpen. Zijn de blaasjes groot genoeg, dan zet ik een spuit Pregnyl. Daarna volgt dan de IUI. Ik kreeg 100 mcg Clomid voorgeschreven en op dag 3 van de cyclus startte ik. Helaas bleek op dag 10 dat ik iets te heftig op de Clomid had gereageerd: er stonden 5 eiblaasjes op knappen. Het ziekenhuis vond het risico op een meerling te hoog – en wij ook - en dus werd de behandeling gestaakt.

In oktober begon de tweede poging met de Clomid in een lagere dosis van 50 mcg. Er rijpten 3 eitjes en de eerste IUI ging door. Mijn man had genoeg zwemmers en het behandelteam was hoopvol. Zelf had ik ook heel goede hoop. Ik had veel zwangerschapsklachten zoals gevoelige tepels en misselijkheid. Maar helaas, ruim 18 dagen na de IUI werd ik ongesteld.

In november startten we de derde cyclus met Clomid 50 mcg. Er rijpten mooi twee eitjes en ook deze IUI ging door. Het zaad van mijn man was iets lager dan de vorige keren, maar nog steeds ruim voldoende voor IUI. Deze maand had ik minder zwangerschapskwaaltjes en ook helaas 18 dagen na de IUI begon ik te bloeden.

In december 2017 hadden we een evaluatie met de arts. Dit omdat ik ontzettend veel bijwerkingen had van de Clomid. Zo had ik om de 15 minuten opvliegers, sliep ik slecht, had ik veel heftige migraine aanvallen en was ik erg somber en neerslachtig. Daarbij ben ik ook nog eens zo’n 4 kilo aangekomen, wat voornamelijk vocht is.

De arts besloot daarom dat het beter is dat ik de volgende keer start met Gonal F. Dit betekent vanaf dag 3 van de cyclus dagelijks spuiten. Best een heftige stap, maar ik ben er klaar voor. Die Clomid maakte mij zo ellendig, en het schijnt zo te zijn dat de bijwerkingen met Gonal F wat milder zijn. Daarnaast heb je met Gonal F zo’n 12% kans per behandeling, terwijl dit met Clomid maar op 7% ligt, aldus mijn arts.

December hadden we een pauze-maand doordat de evaluatie pas op dag 9 van mijn cyclus ingepland kon worden. Hierdoor konden wij als gezin kerst en oud & nieuw vieren zonder ziekenhuisbezoekjes of ellendige hormonen. En dit was best fijn. Maar dan komt toch begin januari weer de teleurstelling dat het ook deze maand op de natuurlijke manier niet is gelukt.

De angst dat het niet meer gaat lukken, wordt met de week groter. Waar ik eerst nog heel hoopvol was, begin ik nu de hoop en kracht te verliezen. Hoeveel rondes moeten we nog doorgaan tot die positieve test? Komt die positieve test ooit nog wel? Als IUI niet lukt, gaan we dan door met IVF? Willen we dat wel? Had je mij dit een half jaar geleden gevraagd, had ik meteen geroepen: JA! Maar nu.. IVF is zwaar. Ik vind IUI al best zwaar. Niet zozeer het prikken van medicijnen of de echo’s, dat vind ik eigenlijk het minst erge want dan doe je iets tastbaars. Je bent dan actief en fysiek bezig met je wens. Maar het emotionele aspect begint mij steeds zwaarder te vallen. Vriendinnen en kennissen die later dan ons hun eerste kindje kregen, zijn inmiddels al zwanger of bevallen van hun tweede. Ook in mijn vriendengroep zijn twee meiden weer bezig. Aangezien zij bij hun eerste kindje allebei in ronde 1 zwanger raakten, weet ik gewoon dat ik over een paar weken weer nieuwe zwangerschapsaankondigingen zal zien. En dat ik weer van dichtbij geconfronteerd ga worden met bolle buiken en baby-geluk. Dat mensen ons weer meelijdend aankijken, dat mensen weer pijnlijke vragen gaan stellen of wij soms geen tweede willen en dat we er niet te lang mee moeten wachten omdat onze zoon al zo groot wordt. Krijgen we weer opmerkingen dat het zo zielig is, een enig kind. Of dat we misschien eens lekker moeten gaan reizen.

Ik vind het zo knap om te lezen op fora dat veel meiden zoveel kracht hebben tijdens hun mmm-traject. Dat ze zo hoopvol en optimistisch kunnen zijn. Ik merk bij mijzelf dat ik dat heel moeilijk vind. Misschien ligt het eraan dat er bij ons geen oorzaak gevonden is voor het uitblijven van de zwangerschap. We hebben geen ‘schuldige’ en geen ‘probleem’ dat je direct kan aanpakken. Onze kansen zijn niet groter met medische hulp. Dus waarom zou het nu ineens wel lukken?

Steeds vaker begin ik mij voor te stellen hoe ons leven eruit komt te zijn als we met z’n drieen blijven. Soms denk ik: moet ik niet gewoon accepteren dat dit alles is. Moet ik maar ophouden met wensen. Gewoon accepteren dat dit ons lot is en dat er niet meer in zit. Zou dat helpen met dat ellendige gevoel van falen en die vreselijke pijn van dat gemis? Mijn goede voornemen van dit jaar is in ieder geval wel dat ik beter voor mijzelf ga zorgen. Ik wil lichamelijk weer fit worden, vaker sporten en wandelen, gezonder eten. En zo lang die wens nog intens aanwezig is, gaan we door met het mmm – traject. Vanavond gaat de eerste spuit Gonal F erin. Ik raap al mijn moed, kracht en hoop weer bijeen. Deze ronde gaan we er voor! Ooit moet het toch gaan lukken?

Liefs