Achter mijn muur

Iedereen in mijn omgeving ziet een stralend gezicht als ze mij vragen hoe het gaat. Ik mag echt niet klagen. Ik heb een goed leven. Een lieve man, een prachtige zoon, huis verkocht en nieuw huis in aanbouw. Ik heb een leuke baan waar ik energie van krijg en ook nog eens aardig mee verdien. Ik heb een fijne vriendengroep, een lieve familie. Ik heb geen reden tot klagen en dat zul je mij dus ook niet zien doen. 

Ook als het ziekenhuistraject ter sprake komt bij vrienden of familie, blijf ik positief en nuchter. 'We zien het wel', is mijn meest gebruikte uitspraak. 'We staan er nuchter in. We hopen dat het mag lukken, maar zo niet, dan is ons leven ook heel leuk.'

Ik zeg het met dezelfde vanzelfsprekendheid alsof ik het heb over de wekelijkse boodschappen. 'Ik heb zin in boerenkool, maar als ze dat niet meer hebben, dan eten we toch wat anders, ook goed.' 

Maar achter mijn muurtje, daar is het donker. Daar zitten alle emoties en gevoelens goed verstopt, zodat niemand het hoeft te zien. Zo goed verstopt zelfs dat ik het zelf ook niet hoef te zien. Ik kijk bijna nooit achter mijn muur. Dat doet teveel pijn. En ik vind het nooit een geschikt moment. Zelden ben ik alleen thuis, en huilen doe ik toch het liefste in mijn eentje. 

Misschien zie ik het onbewust als falen. Mijn lijf dat er aan de buitenkant nog goed uitziet, is tot nu toe niet in staat geweest om zwanger te raken van een tweede kindje. Iedereen in mijn omgeving raakt zwanger in de eerste ronde. Ze zeggen dat dat uitzonderlijk is, in 1 keer zwanger raken. Toch zie ik bij vriendinnen en kennissen niets anders. En als je dan na bijna 2 jaar proberen nog steeds niet zwanger bent, steek je wel heel erg af tegenover de rest. En ik houd al niet zo van opvallen. 

Achter mijn muur zit heel veel verdriet. Je onbegrepen voelen. Het gevoel hebben dat je faalt. De pijn van het alsmaar wachten. Wachten tot je eisprong. Wachten tot je NOD. Wachten tot de intake bij de gynaecoloog. Wachten tot het HSG onderzoek. Wachten tot de behandeling. Wachten tot de echo om te kijken of de follikels goed groeien. En dan krijg je te horen dat je 5 grote follikels hebt door de hormonen en dat dat veel te veel is voor een IUI behandeling. En dan hoor je dat de behandeling wordt afgebroken. En dan moet je weer wachten. Wachten tot je ongesteld wordt. En helaas voor mij duurt mijn LF blijkbaar ineens 18 dagen door de Clomid. 

Soms, als ik 's avonds in bed lig en het stil en donker is, kijk ik even achter mijn muurtje. Dan rollen er stilletjes tranen over mijn wangen om weer op te lossen op mijn kussen. Dan voel ik even, heel even, de snijdende pijn. Dan zucht ik even en draai mij op mijn andere zij. Weg van het muurtje. Weg van de pijn. Terug naar de hoop. Want hoop doet leven, zeggen ze altijd. Hoop maakt leven, zeg ik zacht.