Onbegrepen onvruchtbaar

Terwijl mijn zoon druk heen en weer sjouwt met zijn speelgoedautootjes, bekijk ik de inhoud van zijn speelgoedkist nog eens goed. Een deel van het speelgoed is hij inmiddels alweer ontgroeit. Met een verhuizing over enkele maanden in het verschiet, vraag ik mijzelf af of ik het speelgoed alvast bij de rest op zolder zet. Of misschien, hoeveel pijn het mij ook doet, moeten we alvast een deel van het speelgoed weggeven.

Het zijn die pijnlijke vragen die ik alleen mijzelf of mijn man kan stellen. Bewaren we alles van onze zoon voor een eventueel tweede kindje? Maar komt er nog wel een tweede kindje? We zijn inmiddels ruim 19 of 20 rondes verder. Onze zoon wordt steeds ouder, de spullen die hij ontgroeid is, stapelen zich meer en meer op. Het is nog te pijnlijk om alle babyspullen opnieuw onder de loep te nemen en kritisch te kijken wat we willen bewaren en wat er weg kan. Elke maand hoop ik weer dat er twee streepjes op die zwangerschapstest mogen staan en dat ik eindelijk een goede reden heb om alle babyspullen van zolder te halen.

De steeds voller wordende zolder is maar een van de vele pijnlijke herinneringen aan onze tweede kinderwens. Nu onze zoon over enkele dagen al drie jaar wordt, begint onze omgeving ook wat vaker te vragen naar een tweede kindje. “Willen jullie soms geen tweede?” “Jullie vinden het vast wel goed zo, met 1 kind. Jullie zijn wel van die carrièretijgers!” “En, kriebelt het niet bij je? Nog een keer zo’n klein hummeltje?” “Zeg K., wil jij geen grote broer worden?”

Op zulke momenten weet ik gewoonweg niet wat te zeggen. Moet ik antwoorden dat we heel graag willen, maar dat het niet lukt? De artsen in het ziekenhuis kunnen geen oorzaak vinden voor het uitblijven van een zwangerschap. Mijn cyclus is regelmatig, het zaad van mijn man is prima. Onlangs heb ik het HSG- onderzoek gehad. Ook daaruit kwamen geen bijzonderheden; mijn eileiders zijn toe- en doorgankelijk. Eigenlijk zijn onze natuurlijke kansen supergroot. Maar toch lukt het niet. Onbegrepen onvruchtbaar.

Hoewel het frustrerend kan zijn dat er geen medische oorzaak te vinden is, is de reactie vanuit onze omgeving veel pijnlijker. De meest gehoorde opmerking is toch wel: “Ach, je hebt toch al een kind! Wees blij!”. Natuurlijk zijn wij blij, gelukkig en dankbaar voor onze zoon. Maar dat je ook een gezinswens hebt, is gewoon moeilijk uit te leggen. Vaak wordt het toch gezien als een stukje egoïsme. De tweede, niet minder pijnlijke opmerking is: “Je moet er niet mee bezig zijn. Jullie genieten niet genoeg van jullie zoon als jullie zo bezig zijn met zwanger worden.”

Hoe goed bedoeld ook, die opmerking raakt mij tot in het diepste van mijn ziel en benadrukt nog maar weer eens hoe onbegrepen secundaire kinderloosheid is. Onze pijn, ons verdriet. Het moet vooral diep weggestopt worden en je mag er vooral niet over praten. Je moet dankbaar zijn voor het kind dat je is geschonken en verder vooral je mond houden. Mensen hebben geen idee wat ze teweegbrengen met zulke opmerkingen. En waar we aan de ene kant blij moeten zijn dat we al een kindje hebben, krijgen we aan de andere kant ook weer te horen dat het wel zielig is voor onze zoon, zo zonder broertjes of zusjes. En dat hij later dan helemaal alleen is als wij oud en bejaard zijn. Dat hij vast teveel verwend zal worden en dat hij niet kan leren delen.

Onbegrepen onvruchtbaar. Ook op een forum voor vrouwen met een kinderwens en vrouwen die zwanger zijn. Een tijdje geleden plaatste ik daar een vraag die te maken had met zwanger worden en dat het me best zwaar viel. De reacties die ik over mij heen kreeg waren niet mals. Ik moest blij zijn dat ik al een kind had. En of ik mij wel besefte dat er vrouwen waren die het nog zwaarder hadden. Die IVF of ICSI nodig hadden. Die misschien wel helemaal geen kinderen krijgen. Of ik daar niet aan dacht.

Op internet is het makkelijk spuien en afgeven op een ander. Anoniem achter een beeldschermpje durven we makkelijker te zeggen wat we denken. Alleen vergeten we vaak daarbij na te denken hoe dit op een ander overkomt. Ik heb er wakker van gelegen en onder de douche stiekem om gehuild zodat niemand mijn tranen zag.

Aankomende cyclus gaan we starten met MOH IUI. Dit is IUI waarbij ze mij stimuleren met hormonen zodat ik, hopelijk, minimaal twee eicellen aanmaak. De Clomid en de Pregnyl liggen klaar. We zijn hoopvol, maar terughoudend. Een klein aantal mensen in onze omgeving weet ervan. Het MMM-traject is al zo emotioneel, ik kan het onbegrip van anderen daar gewoon niet bij hebben. Na de uitslagen van het ziekenhuis dat alles bij ons in principe goed zit, kregen we al direct opmerkingen als: “En nu lekker alles loslaten, dan ben je zo zwanger, hoor!”. Of de tip om maar geen medisch traject te starten, want we weten immers dat er niks aan de hand is en het drukt wel op de zorgkosten.

Onbegrepen onvruchtbaar. Het is een stil verdriet dat mijn man en ik alleen met z’n tweeën kunnen dragen. Er is in deze maatschappij, of in ieder geval in onze omgeving, gewoon geen plaats voor. En dus nemen we de babyspullen van onze zoon maar gewoon mee naar het nieuwe huis. We geven nog even geen spulletjes weg en plaatsen nog niets op Marktplaats. Hopelijk komt er nog een baby’tje. En in de tussentijd voorkomt het een hoop pijnlijke opmerkingen.