Wens voor een tweede

Op sommige momenten voel ik het in elke vezel van mijn lichaam. Dat gevoel kan zo ineens er zijn, out of the blue. Zo ook vandaag. Ik ben rustig aan het werk, tik wat mailtjes, maak een rapport af en terwijl ik naar buiten kijk, mijmer ik wat over mijn werkverleden bij deze werkgever. Ik denk aan de moeilijke jaren, maar ook aan de fijne momenten. Voor het eerst sinds de acht jaren dat ik hier werk, zit ik helemaal op mijn plek. Ik heb lieve collega’s en ga nooit met tegenzin naar kantoor. Ik zou zo graag, juist nu, met deze collega’s het heugelijke nieuws van een zwangerschap delen. Ik weet dat ik juist bij hen mijzelf kan en mag zijn, wat het ook makkelijker zou maken mocht ik weer zo misselijk zijn.

Terwijl ik dat zo overdenk, voel ik een enorme leegte. In mijn buik en in mijn hart. Een diep verdriet legt een kleine schaduw over mijn zonnige gedachten. Het gevoel van ongewenst kinderloos zijn is zo’n ongrijpbaar, pijnlijk gevoel. Ik weet hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen met onze zoon. Ik heb godzijdank een zwangerschap, een bevalling mogen meemaken en ben echt zeer zeker een dankbare en gelukkige moeder. Een moeder die zo graag haar gezin wil uitbreiden.

Hoe langer het duurt, hoe vaker ik mij probeer voor te stellen hoe ons leven eruit zal zien als we toch met z’n 3-en blijven. Als er geen tweede kindje meer bij mag komen. Ik weet ergens diep van binnen dat dat oké is, dat we daar mee leren omgaan. Maar die wens. Dat verlangen. Ik kan en wil het niet uitschakelen. Ik wil nog steeds zo graag nog een kindje. En wat is het toch moeilijk dat je het niet voor het zeggen hebt. Dat je maar moet afwachten of het je gegeven is. Dat je om je heen alle vriendinnen en kennissen zwanger ziet worden van een tweede. Gelukkige foto’s op Facebook van schattige kindjes die de bolle buik van hun moeder kussen. Elke keer als ik zoiets zie, steekt het. Roept het een emotie in mij op waar ik liever niet te vaak bij stil sta.

Ik heb veel om dankbaar voor te zijn en ben dat zeker. Ik heb niets te klagen over mijn leven. Ik heb een lieve man, een geweldige zoon, fijne vrienden en familie. We gaan komend jaar verhuizen naar een prachtig huis. Ik onderneem leuke dingen, heb afleiding, heb plezier in mijn werk. Ja, ons leven bestaat ook uit ups en downs. We hebben net een zware periode achter ons gelaten en ik kan dus oprecht zeggen dat ik nu geniet van alle voorspoed.

En toch. Toch knaagt er iets. Die wens voor een tweede kindje is elke dag, dag in dag uit, op de achtergrond aanwezig. Het laat zijn gezicht op subtiele wijze meerdere keren aan mij zien. Facebook die mij herinnert aan een gebeurtenis 3 jaar gelden, waardoor ik mijzelf met een zwangere buik zie als ik ’s ochtends de app open op mijn telefoon. Een buurvrouw die met haar bollende buik voorbij loopt. Een oude vriendin, die zwanger is van haar tweede, tegenkomen in een kledingwinkel. Op een verjaardag een familielid tegenkomen met haar zwangere buik. Een reclame van Clearblue als ik een filmpje op Youtube wil afspelen. Het zijn van die confronterende momenten en altijd net wanneer ik het niet verwacht.

De laatste maanden ga ik heel ontspannen om met het zwanger worden. Geen ovulatietesten, geen verplichte seks. Ik ben er zo’n 3 weken van de 4 niet mee bezig. Die laatste week voor NOD blijft lastig. Kwaaltjes, pijntjes. Je let toch stiekem overal op. En dan die dag waarop je toch ongesteld wordt. Incasseren, verdrietig zijn en weer door. En dan vraag ik mijzelf toch af: wat kan ik nog meer doen? Wat doe ik fout? Waarom lukt het niet? Soms ben ik blij dat het al bijna juni is, want dan mogen we terug naar het ziekenhuis. Soms ben ik weer bang. Bang dat ik voor juni nog niet zwanger ben en dat we de medische molen in gaan. Bang voor een HSG- onderzoek. Bang voor hormonen, pillen, prikken, pijn. Wil ik dat wel?

1 ding weet ik zeker: ik wil dolgraag een tweede kindje. Ik weet niet wanneer hij of zij komt. Ik weet niet hoe hij of zij er komt. Maar ik wil er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij of zij bij ons komt. Nog twee rondes zelf proberen. Daarna zien we wel hoe het verder gaat. Maar de reis stopt nog niet.

Vandaag zijn we dichterbij dan gisteren

Morgen zijn we dichterbij dan vandaag