Ik ben hier niet zo goed in

Het is net 7 uur geweest als ik met een duf hoofd mijn bed uit stap. Ik ga rustig tanden poetsen en draai de douche open. Ik voel een lichte pijn in mijn nek en mijn hoofd. Hmm. Meestal een voorbode van migraine. Ik begin meteen te rekenen. Nog 5 dagen ongeveer tot aan NOD. Hè gatver. Meteen zakt de moed in mijn schoenen. De afgelopen maanden heb ik elke keer 5 dagen voor NOD migraine gekregen. En iedere keer werd ik dus ongesteld 5 dagen na de migraine. Ik begin bijna te huilen. Zal het weer niet gelukt zijn?

Later op de dag slaat te twijfel weer toe. De hoofdpijn zette gelukkig niet echt door. En ik voel mijn wangen telkens een beetje gloeien. Stiekem stijgt de hoop weer als ik weer lichte tintelingen in mijn borsten voel.

Tijdens een vergadering sneak ik er even tussenuit om te plassen. Mijn hart slaat een slag over als ik op het wc papiertje een sliertje gelige afscheiding zie zitten. Dit heb ik meestal een dag of twee voordat ik ongesteld word. De gelige afscheiding wordt dan bruiner en dan rood. Met een steen op mijn maag sluip ik weer de vergaderkamer in. De rest van de vergadering dwalen continu mijn gedachten af.

Later op de dag vraagt manlief of mijn borsten nog gevoelig zijn. Gisteravond vond hij ze ineens aanzienlijke groter. Hij was meteen verheugd en zei dat ik dit ook had bij zoonlief. Ik kan mij dat niet echt meer herinneren. Ik weet wel dat ik donkerdere tepels had, maar dat was pas na NOD. Ik begin toch weer hoopvol te worden. Mijn man zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en stiekem dagdroom ik over een nieuwe zwangerschap.

Weer een paar uur later zit ik er weer een beetje doorheen. Ik wil niet teveel hoop krijgen. Maar ieder signaal dat mijn hoop doet verminderen, maakt mij zo van slag en verdrietig. Ik wil dus ook niet weten dat het misschien niet gelukt is.

Er hangt ineens best veel af van deze ronde. Vorige ronde was ik er zó klaar mee, dat ik ons nog 1 maand de kans gaf om zelf zwanger te worden. Mocht het nu dus niet raak zijn, dan gaan we een afspraak maken bij de gynaecoloog. En dat komt nu ineens eng dichtbij. Misschien wil ik het wel weer met een maand uitstellen. Maar aan de andere kant voelt het bijna ondraaglijk om weer een maand te wachten en uiteindelijk teleurgesteld te worden.

Ik ben niet zo goed in dit wachten. Iedere keer die hoopvolle en spannende weken richting eisprong en een periode veel plezier tussen de lakens, ondertussen nog net zo hoopvol dat het nu deze keer vast wel raak zal zijn. Om vervolgens weer twee weken in spanning af te wachten. Die eerste wachtweek gaat nog wel. Weinig tot geen kwaaltjes, veel afleiding. Maar die tweede week. Dat broek-loeren. Witte wc papiertjes wensen. Hoop en vrees. Aan alles twijfelen. Het los willen laten. Het niet willen weten.

Ik ben hier echt niet goed in.