Ik weet het niet

Zal het er ooit nog van komen? Die mooie tweede streep op de zwangerschapstest? Die eerste spannende weken. Stiekem samen genieten van het wondertje. Het beseffen dat jou leven is begonnen in mij.

Zal ik ooit nog een mooie ronde zwangerschapsbuik krijgen? Ermee kunnen pronken in een strak t-shirt. Zuchten om de vraag of het er soms twee zijn. Of waar ik de baby toch verstop.

Zal ik ooit nog eens die zachte kriebeltjes mogen voelen? De allereerste voelbare bevestiging van jouw leven. De kleine bubbeltjes die langzaam overgaan in flink geduw en getrap.

Zal ik ooit nog eens mijn buik ritmisch op en neer zien bewegen als jij daarbinnen de hik hebt?

Zal ik ooit nog eens een echo krijgen waarop ik voor het allereerst jouw hartje zie kloppen? Dat ik je koprollen zie maken op het zwart-grijze scherm. De koude echo-gel die zorgt voor kippenvel.

Zal ik ooit nog eens staan zwijmelen in de Prenatal bij de newborn kleertjes, fantaserend over hoe jij eruit ziet?

Zal ik ooit nog eens een babykamer inrichten in ons huis? Nestelen, kleine rompertjes wassen, je bedje vier keer opnieuw opmaken?

Zal ik ooit je grote broer kunnen vertellen dat jij komt? Samen boekjes lezen over het krijgen van een broertje of zusje? Samen aftellen?

Zal ik ooit nog eens bevallen?

Zal ik je ooit ontmoeten?

Wordt ons gezin ooit compleet?

Het niet-weten doet pijn.

Het niet-weten maakt onzeker.

Het niet-weten is rauw, koud.

Het niet-weten maakt mij gek.

Het niet-weten is verdrietig.

De eerste druppels bloed zijn gespot en daarmee glijden de eerste tranen over mijn wangen. Weer niet. Nog niet. Wanneer wel? Ik weet het niet. En dat doet pijn.