DPO - dagboek

6 juni

Wauw! Een positieve ovulatietest! En precies op de verwachte datum. Ik ben helemaal blij met mijn lijf. Nadat de vorige vier rondes niet waren gelukt heb ik mij toch weer laten verleiden om ovulatietesten te kopen. Goedkope van de Action, dat wel. Maar toch. Ik wilde toch een soort bevestiging van mijn eisprong hebben. Kijken hoelang mijn luteale fase duurt. Of mijn man en ik wel echt op de goede dagen gegokt hebben. Ik ben blij met de twee knalroze strepen en aangezien zoonlief op bed ligt en mijn man en ik allebei vrij zijn, maken wij er een gezellige middag dag ;-)

7 juni

Wow! Nog een knallendere ovulatietest. De teststreep is donkerder dan de controlestreep en spat zowat van het schermpje af. Shit. Nu twijfel ik weer. En dit is nou een groot nadeel van deze testen. Welke dag moet ik nu tellen als dé dag van de positieve ovulatietest? Ik kies ervoor mijn intuïtie te volgen en ik vermoed dat mijn eisprong niet lang meer duurt. Ik denk binnen 24 uur. Vandaag nog maar een keertje gezellig maken, voor de zekerheid.

’s Avonds voel ik fikse steken in mijn onderbuik. Pijn die ik herken. Dit heb ik vrijwel altijd net na de eisprong. Mijn buik voelt gevoelig en geïrriteerd, waarschijnlijk een reactie op het vocht uit de follikel wat vrijkomt na een eisprong. Ik kruis mijn vingers en sluit mijn ogen. Please? Please! Lief eitje en lief zaadje, willen jullie elkaar vinden?

5 DPO

Licht zeurende pijn in mijn onderrug. Ik kan het niet negeren, ik voel het continu. Gisteravond ook zoiets raars. Ineens het toeschietreflex-gevoel in mijn tepels. Ik wil het niet, maar het gebeurt toch. Ik krijg hoop. Zou het dan toch? Zou het nu innestelen?

6 DPO tot en met 11 DPO

Iedere dag heb ik die lage rugpijn. Verder helemaal geen kwaaltjes of symptomen. Normaal gesproken heb ik al vanaf de eisprong tot aan de menstruatie een zeurende onderbuik. Krampjes hier en daar. En nu alleen die lage rugpijn. Ik krijg heel veel hoop. Die lage rugpijn had ik ook als een van de eerste symptomen bij mijn eerste zwangerschap. Iedere avond in bed fantaseer ik over een zwangerschap. Ik neem mij voor om te testen op 22-06. Voor mij een bijzondere datum. Zou het een teken zijn?

12 DPO en 13 DPO

Nog steeds geen bruinverlies. Als ik ongesteld word, dan heb ik altijd een paar dagen van te voren wat bruinverlies. Iedere keer is het toiletpapier na het plassen wit. “Wat wit is, moet wit blijven” wordt mijn nieuwe mantra bij elk toiletbezoek. Wel is mijn lage rugpijn afgenomen. Af en toe voel ik een vlaagje pijn. Maar ik voel mij verder eigenlijk normaal. Mijn borsten worden gevoeliger, mijn tepels rozer. En een lichte hoofdpijn. Precies de symptomen die ik iedere maand heb voordat ik ongesteld word. Mijn opgebouwde hoop neemt af en maakt plaats voor onzekerheid en wanhoop. Het huilen staat mij nader dan het lachen, merk ik.

14 DPO

Precies twee weken na de knallende ovulatietest. Ik had gedacht al ongesteld te zijn mocht het niet gelukt zijn. Maar nee, niks. Alleen vanmorgen een heel summier veegje bruinverlies. En overduidelijk menstruatiekrampen en beginnende migraine. Dit bevestigt voor mij meteen het einde van ronde vijf. Vijf maanden verder. Geen resultaat. Geen zwangerschap. Wát een teleurstelling. De eerste vier rondes kon ik het goed van mij afzetten. Even balen, jammer, maar meteen weer door. Op naar de volgende ronde. Maar deze keer lukt het mij niet om zo snel weer positief te worden. Ik kan wel janken, maar ik ben op kantoor dus ik moet mij inhouden. Ik tel de uren af totdat ik eindelijk weg kan hier. Ik wil naar huis, douchen, huilen, pyjama aan en op de bank onder een dekentje kruipen. Ik wil slapen, net zo lang totdat ik dit kutgevoel niet meer voel en wakker worden met nieuwe energie. Of nog liever, zwanger wakker worden. Gewoon, al die onzekere momenten overslaan.

Komend weekend gaan wij op kraamvisite bij goede vrienden van ons. En de dinsdag erna wordt mijn verstandskies getrokken. Ik weet eigenlijk niet waar ik meer tegenop zie. Ik kijk er naar uit om onze vrienden te zien als trotse ouders. Een pasgeboren baby vasthouden. Maar het liefst sla ik het over. Ik vind het zo confronterend. Ik heb nog een aantal dagen om te wennen aan het feit dat ronde zes van start gaat en om dit rotgevoel proberen een plekje te geven voordat ik oprecht blij en vrolijk naar de kersverse ouders ga. Ik merk dat ik het moeilijk vind om tegenover mijzelf toe te geven dat ik eigenlijk heel verdrietig ben. Want hallo, ronde zes! Dat is nog geen half jaar. Maar voor mij voelt het alsof ik al een jaar met lege handen sta. Precies een jaar geleden kreeg ik te horen dat onze kinderwens in de koelkast gezet kon worden. En waar iedereen om mij heen verder leeft, zwanger wordt (en dan allemaal stuk voor stuk in de eerste maanden), sta ik voor mijn gevoel nog steeds op hetzelfde punt.

Op de terugweg naar huis maak ik wel even een tussenstop bij de supermarkt. Voor maandverband. En chocola! Dat laatste heb ik wel verdiend.