Flashback

O ja, zo voelde het. En ik vond het niet leuk en nu nog steeds niet. Onzekerheid, hoop, wanhoop. Zo maar wat gevoelens die ik voelde op de wachtbank. Tegenwoordig zie je in de wachtruimtes bij de huisarts of in een ziekenhuis steeds moderner meubilair. Lekkere banken, gestoffeerde stoelen met kussentjes. Maar dit wachtbankje ziet er niet zo luxe uit. Eerder zo’n kaal, afgetrapt houten bankje ergens in een verlaten parkje. Zo’n bank waarvan je kont zeer gaat doen.



Na mijn lichtelijk bezeten blog vorige keer werd ik al snel ongesteld. Mijn lichaam vond het blijkbaar erg grappig ineens weer met bruin bloedverlies aan te komen zetten een aantal dagen voor NOD, terwijl dit al maanden niet meer was gebeurd. En hoewel de kans natuurlijk bijzonder klein was dat het in één keer raak zou zijn, was ik tóch best teleurgesteld. Geen tranen, hoor. Maar wel een flinke baaldag en vooral een gevoel van angst. Zou het weer zo lang gaan duren?



Ook kwam het besef dat ik mij toch weer behoorlijk had laten meeslepen. Ik was echt vergeten wat een rollercoaster het kan zijn. De hoopvolle, optimistische dagen voor de eisprong. Je denkt: deze ronde ga ik lekker genieten! Veel vrijen in de vruchtbare dagen. En hopen op een zwangerschap. En dan komt je eisprong en dan begint het getwijfel. Hebben we vaak genoeg gevreeën? En op de juiste dagen? Zou mijn ei wel echt gesprongen zijn? Wat nu als wij hem hebben gemist?



En dan neem je plaats op dat rottige wachtbankje. Ik had mij vooraf voorgenomen niet op signalen te letten. Bij zoonlief kreeg ik pas op 9DPO de innesteling. En ook pas daarna echt andere kwaaltjes dan alle voorgaande maanden. Dus nu zou ik ook pas vanaf 9PDO gaan letten op kwaaltjes. NOT. Het begon al op 3 of 4DPO met zoeken op Google of er meerdere vrouwen hetzelfde hadden meegemaakt qua symptomen en natuurlijk las ik vooral de goede- afloop verhalen.



Een dag of twee na het eerste echte bloedverlies kwam ook weer de berusting. Accepteren dat deze ronde voorbij is. Accepteren dat het nog niet raak is. En weer verder gaan. Moed verzamelen. Hoop bouwt zich weer op. Lichte kriebels in je buik bij de eerste eisprong-pijntjes.



Ja, afgelopen ronde was de eerste officiële ronde en een heuse flashback. Zó voelde het, ja. En ik weet nog steeds niet hoe ik er minder mee bezig kan zijn. Toch ga ik het, misschien tevergeefs, weer proberen. Misschien moet ik voor de zekerheid halverwege deze maand Google maar blokkeren op mijn tablet…



Liefs,


Pluis

191 x gelezen, 2

In Zwanger worden

reacties (0)


  • dromer87

    Begrijp wat je bedoelt en het is inderdaad bijna niet te doen er niet mee bezig te zijn. Al weet je dat het voor jezelf beter zou zijn. 1 voordeel, je weet wel dat het op de natuurlijke manier kan. Dus probeer het los te laten, afleiding te zoeken in die periode vd maand. Ga leuke dingen doen met je zoontje en man. Spreek met vriendinnen af. Stort je op iets wat langere tijd je volle aandacht nodig heeft. En je zult zien dat het helpt! Ik wens je veel succes met de moeilijke wachtmomenten, en veel plezier in de periode ervoor ;). Ik duim voor je dat het snel zover mag zijn! Liefs dromer

  • Vedertje

    je kan er denk ik ook niet minder mee bezig meid. Hoe harder je er tegen vecht, hoe meer het in je gedachten zal zitten. Waarschijnlijk. Je hebt inderdaad een prachtige zoon, maar dat hoeft niet te betekenen dat de wens naar een twee kindje niet minder zal zijn. Ik hoop van harte dat het dit keer sneller zal gaan dan de allereerste keer. Sterkte!

  • rlyblue

    Herkenbaar. Terwijl je rationeel weet dat die kwaaltjes niet betekenen hoeven weegt alles wat je voelt ineens tien keer zwaarder dan het zou moeten. Succes met ronde 2!