Verlangens

Het is inmiddels ruim twee weken geleden dat ik een capsule met radioactief jodium doorslikte. De arts had het pilletje met een speciale tang van een afstandje op mijn tong gelegd. Heel eventjes waande ik mij op de set van een foute film, maar na een blik op de doodshoofden en waarschuwingstekens op de muur was ik weer terug in de realiteit. Ik ging het nu toch echt doen. Ik kon nu niet meer terug, de capsule verdween in mijn maag. Heel even speelde ik met de gedachte om een vinger in mijn keel te steken en alles ongedaan te maken, maar ik wist dat dat zinloos is. Het is nog maar de vraag óf ik uberhaupt zou genezen van de Graves. En dat kan nog jaren duren. En in de tussentijd is alles onzeker en krijg ik geen groen licht. Dus ik zet door. Het moet nu maar gebeuren. De wetenschap dat ik nu mijn schildklier vernietig, doet me pijn. Een gezond orgaan kapot maken, het druist tegen mijn gevoelens in.

Na een week begin ik al veranderingen te merken. Mijn hartkloppingen zijn weg. Ik voel me rustig, heb het eerder koud dan warm en slaap heel goed. Maar de verplichte afstand tussen mij en mijn omgeving valt mij zwaar. Zoonlief gaat vaak uit logeren, ik mag zeker twee weken niet bij hem in de buurt komen en ook van manlief ben ik twee weken gescheiden met eten en slapen (en tv kijken en boodschappen doen en noem maar op). Het voelt onnatuurlijk, ik voel me kiplekker en ik mag niets. Ja, thuiswerken vanachter mijn laptopje. Heel saai.

Ook heb ik het moeilijk met mijn lichaam. Overduidelijk is mijn lijf bezig met een naderende eisprong. Ik voel altijd de groeiende follikels, krijg een zeurderige onderbuik en heb veel vruchtbaar slijm. Ik vind het heel moeilijk om er niets mee te mogen. Moeilijker dan voorgaande maanden lijkt wel. Een kans op een kindje niet mogen benutten, terwijl je het zooo graag wil, is alsof ik twee weken niet heb mogen eten en iemand houd een bord geurige pasta voor mijn neus. Hoe kan je de verleiding weerstaan om niet stieken één hapje te nemen? Eén hapje, dat kan toch geen kwaad? Maar ik houd mij aan de voorschriften. Tenminste vier maanden niet zwanger worden. Hoe moeilijk ook, een kindje opzadelen met mogelijke afwijkingen vanwege het radioactieve jodium in mijn lijf, wil ik het kindje zeker niet aandoen. Zijn of haar belang staat voorop.

Nu ik twee weken verder ben, begin ik ook meer rust te ervaren in de stress en zorgen rondom het zwanger worden. We hebben eindelijk een uitgangspunt. Over een maand of 5 zal te zeggen zijn of de behandeling voldoende heeft aangeslagen en indien ik dan ook goed ben ingesteld (qua schildklierwaarde), krijgen we groen licht. Het is allemaal nog wel wat onzeker, maar het is tenminste iets. Niet meer voor je gevoel eindeloos ronddwalen en afwachten op wat komen gaat, óf het komen gaat. Natuurlijk moeten wij nu nog steeds wachten, maar het einde is in zicht. Een piepklein speldenkopje licht komt te voorschijn aan het einde van deze donkere tunnel. Ondertussen ben ik natuurlijk weer even gaan snuffelen bij de zogenaamde 'zwangerschapscalculatoren' om te kijken wanneer ik eventueel uitgerekend zou zijn mocht het meteen de eerste ronde raak zijn (dromen mag, toch :-)). Het geeft mij een beetje het gevoel van 'controle'. Ik krijg weer een klein beetje de regie terug over mijn leven en over onze kinderwens. Hoe bizar dat ook mag klinken, want alles ligt nog steeds in handen van mijn lijf, onze lijven, het lot en heel veel geluk.

Daarnaast heb ik een potje foliumzuur aangeschaft. Met dezelfde kriebels in mijn buik als de eerste keer. Ter voorbereiding op de zwangerschap wil ik graag twee maanden voor het stoppen met anticonceptie aan het foliumzuur zitten. De assistente vertelde mij dat ik ook vitamine b12 erbij moet slikken, omdat je anders een tekort zou krijgen. Dit was volledig nieuw voor mij, dus ik ben even gaan neuzen op internet en zag wel wat verbanden tussen autoimmuunziektes en vitamine b12-tekort. Iets wat ik dus ga voorleggen aan de internist. Ik wil zo gezond en vitaal mogelijk aan het volgende avontuur beginnen. Maar ik houd altijd in mijn achterhoofd dat het de vorige keer ook een jaar duurde voordat ik twee streepjes zag op een test. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat het deze keer, na alle ellende met mijn ziekte, wél snel mag lukken.

De komende weken en maanden ga ik optimaal genieten van mijn gezin. Veel knuffelen met zoonlief, buiten spelen tussen de herfstbladeren, wandelingen maken door de mooie natuur. Genieten van de kaarsjes die 's avonds branden, de gezelligheid tijdens december. En dan hopelijk... met heel mijn hart hoop ik, verlang ik... misschien februari? Dat we die inmiddels vervloekte condooms in de kast kunnen laten liggen?

Liefs,

Pluis