De slok

Voor de derde keer lees ik de folder van het ziekenhuis door. Het heeft weinig effect, ik blijf me onrustig en nerveus voelen. Ik houd mijn vingers gekruist en kijk omhoog terwijl ik zachtjes in mijn hoofd smeek of dit dan eindelijk het laatste is. Of dit dan de oplossing is en ik hierna weer gewoon mag dromen. Mag genieten. Mag wensen en hopelijk mag dragen.

Afgelopen vrijdag moest ik weer op controle komen bij de internist. Ik had geen telefoontje gehad sinds de laatste keer bloedprikken, dus ik was er van overtuigd dat het helemaal goed zou zitten. Ik droomde van een positief gesprek en ik zag mij daarna samen met manlief proosten op een mogelijk nieuw wonder. Ik kocht een potje foliumzuur en het bezorgde mij kriebels in mijn buik. Ik fantaseerde over zwangerschapsaankondigingen en bedacht me dat ik het tegelijkertijd heel moeilijk zou vinden om zoonlief minder aandacht te kunnen geven met een newborn erbij.

Maar die mooie dromen werden meteen met de grond gelijk gemaakt toen de internist met een bedrukt gezicht de kamer in kwam lopen. De bloedwaarden waren niet goed. Afwachten is te onzeker. Een behandeling moet volgen en medicijnen is geen optie meer, omdat ik toxische hepatitis heb ontwikkeld de vorige keer. Ik kan kiezen uit opereren of ‘de slok’.

Ik kreeg het weekend de tijd om erover na te denken. Allebei de ingrepen hebben voor- en nadelen. Gesprekken met manlief waren af en toe pittig. Allebei willen we liever geen ingrepen, maar het moet en dit zorgt toch voor spanning bij ons allebei. Onze kinderwens moet weer op een laag pitje gezet worden. September is niet haalbaar. Met een beetje geluk mogen we in maart 2016 weer proberen en dat is voor ons een bittere pil.

Gisteren heb ik mijn keuze doorgegeven; de radioactieve slok. Mijn schildklier wordt van binnenuit bestraald, waarna hij zal deels zal stoppen met werken. Ik moet in quarantaine en vervolgens twee weken strenge leefregels navolgen, waarbij ik dus niet voor mijn zoontje mag zorgen. Het valt mij zwaar. Een gezond orgaan kapot maken, dat doe je toch niet? Maar mijn auto immuniteit is te sterk. Pas na zes maanden is te zeggen of de behandeling voldoende is geweest en is dit inderdaad zo, dan mag ik weer zwanger worden.

En nu zit ik aan mijn bureau alle informatie over de behandeling tot mij te nemen. Donderdag begint het circus, dan starten alle vooronderzoeken in het ziekenhuis. Ze wilden eigenlijk morgen al starten, maar dat mag niet. Dat is de dag van zoonlief. Zijn verjaardag. Hij wordt al 1. Het jaar is voorbij gevlogen met ups en veel downs. En nu ineens is hij geen baby meer,  maar een echte dreumes. Hij staat langs de tafels, doet af en toe een eerste stapje. Hij krijgt een eigen willetje, karakter.

De tranen zitten erg hoog. Niet alleen vanwege mijn gezondheid, ook vanwege de tijd. Waarom kan je de tijd niet even stopzetten? Mijn allerliefste mannetje is veranderd van een hulpeloos klein bundeltje in een levendig, sterk, grappig en super lief mensje! En hoe trots ik ook op hem ben, soms verlang ik terug naar de begintijd. Kon ik het soms maar even terugdraaien. Dan zou ik veel minder gestrest zijn. Minder zorgen maken. Meer genieten van het hier en nu. Een klein, warm lichaampje dat tegen je aanschurkt, zijn ademhaling voelen in je nek. Zijn kleine handjes om je vinger. Voedingen in de donkere, stille nacht. Het was zwaar, maar zó bijzonder.

Ik was even vergeten hoe pijnlijk het is. Een kinderwens hebben en daar niets mee mogen of kunnen of geen resultaat zien. Hoe het snijdt in je ziel en steekt in je hart. Hoe intens je naar iets kan verlangen wat je nog niet kent. Dat het kindje er al is in je hoofd en in je hart, maar dat je buik nog leeg is. Vrienden van ons zeiden afgelopen weekend: “Ach, je hebt er toch al één!”  En weet je, twee jaar geleden zou ik hetzelfde gedacht hebben. Dus ik kan het ze niet kwalijk nemen en toch deed het ongelofelijk veel pijn. Alsof je dan maar geen kinderwens meer moet hebben. Iedereen heeft dromen en wensen. Een toekomstbeeld in je hoofd. En als dat toekomstbeeld telkens bijgesteld moet worden, en je wensen en dromen uitgesteld, dan doet dat gewoon pijn.

Morgen gaan we intens genieten met ons gezinnetje. Genieten van elkaar. Aandacht hebben voor elkaar. De pijn en zorgen zetten we eventjes opzij. Het is zíjn dag. Hij, die ons leven zo veel mooier maakte. Hij, die ons papa en mama maakte!

Liefs,

Pluis

Mijn zoon

Voor mij ben jij de liefde
Voor mij ben jij het beste wat er is
Niets meer dat ik zou willen

wil ik dichter bij je zijn
En ik wil voor je zorgen
Jouw pijn is mijn pijn

Jij bent het
Voor mij ben jij de liefde
Voor mij ben jij het beste wat er is
Niets meer dat ik zou willen
Alles voor mij