De ziekte van Graves

Op 30 juni heb ik dan eindelijk de scan van mijn schildklier. Samen met manlief worden wij verzocht om plaats te nemen in een afgeschermde wachtkamer. Hier en daar zijn gele stickers met doodshoofden opgeplakt als waarschuwing voor de giftige en radio actieve stoffen. Ik baal flink. Na al die maanden en jaren van gezond eten en sporten, moet ik nu radioactieve vloeistof in laten spuiten. Ook al is het maar een minimale hoeveelheid, vergelijkbaar met een röntgenfoto, ik vind het nog steeds geen prettig idee. Een kwartier later lig ik onder een grote plaat die nog geen centimeter van mij gezicht af hangt. Ik krijg het benauwd en snap ineens heel goed waarom mensen claustrofobisch kunnen zijn. Ik sluit mijn ogen en beeld mij in dat ik onder de zonnebank lig. Het helpt iets.

De volgende dag word ik gebeld door de internist. Alle uitslagen bij elkaar laten toch duidelijk het beeld zien van de ziekte van Graves, een auto immuunziekte waarbij je lichaam teveel van bepaalde stofjes aanmaakt waardoor je schildklier te snel werkt. Nadat ik ophang, vraagt manlief hoe ik mij eronder voel. Ik zeg opgelucht te zijn dat ik nu eindelijk duidelijkheid heb, maar aan de andere kant baal ik flink. Waarom moet uitgerekend mij dit overkomen? Juist nu ik eindelijk mijn toekomstbeeld weer helder heb en ik zó graag nog eens een kindje zou mogen krijgen. Veel tijd om te piekeren heb ik helaas ook, mijn vakantie is net begonnen.

Anderhalve week later word ik weer gebeld door de internist. De bloeduitslagen laten zien dat mijn schildklier perfect functioneert, alleen mijn leverwaarden zijn alarmerend. Ik blijk een hevige intolerantie op de medicijnen te hebben en moet acuut stoppen. Een flinke domper. Het ging allemaal net weer een beetje beter. Een paar dagen later zit ik bij de internist. Hij vertelt over de mogelijkheden van behandelen en weer komt de radio actieve slok ter sprake. Ik geef aan dit absoluut nog niet te willen. Het is toch puur gif en het lost de oorzaak, de auto immuniteit, niet op. De internist vertelt verder dat ik nog steeds absoluut niet zwanger mag raken en dat deze tegenslag ervoor zorgt dat het nog langer zal gaan duren voordat ik weer mag denken aan een zwangerschap.

Voorlopig moet ik zonder medicijnen verder totdat de leverwaarden weer genormaliseerd zijn. Ik vind het eng, wat nu als mijn schildklier weer op hol slaat? Verder begin ik ook wel wat hoopvoller te raken. Ik heb op internet wat artikelen gevonden over Paleo voeding (eten zoals de oermens) en de positieve invloed daarvan op auto immuunziekten. Ik ben nu al een paar weken bezig met brood vermijden, maar ik ga nu nog wat stappen verder. Ik eet alleen nog maar puur en onbewerkt voedsel en alleen nog maar vlees, vis, groenten, fruit, noten en eieren. Het is een behoorlijke uitdaging, zeker met de Nijmeegse Vierdaagse feesten en een weekje weg naar de kust, en het lukt mij dan ook niet elke dag. Toch blijf ik erin geloven.

Afgelopen dinsdag werd ik gebeld door de internist. Mijn leverwaarden zijn weer genormaliseerd en, nog veel mooier, mijn schildklierwaarde is nog steeds perfect! De meting lag na de Vierdaagse feesten, maar voor het weekje weg, dus ik hou nog een slag om de arm. Toch voel en zie ik de effecten van de verandering van voeding. Mijn huid is zacht en straalt en ik heb veel minder puistjes. Mijn buik is platter en ik heb minder cellulitis op mijn benen. Mijn darmen zijn rustiger en ik heb minder last van kwaaltjes en pijntjes. Ik heb meer vruchtbaar slijm rondom mijn eisprong en juist bijna geen PMS. Ik hoop dat deze verandering zich door blijft zetten en dat ik, hoe wonderlijk ook,  mijzelf op deze manier kan genezen van mijn klachten. Een auto immuunziekte zal je je hele leven hebben, en je bent ook gevoeliger voor het ontwikkelen van nog meer auto immuunziekten. Maar als dit de rem is, dan zal ik altijd zo blijven eten. Ook al is het soms moeilijk en mis ik mijn boterham met kaas.

Stiekem durf ik al weer een beetje te dagdromen van een nieuwe zwangerschap. Zou het dan toch nog mogen in september? Zou dat dan toch nog dé maand worden waarop wij de condooms in de prullenbak gooien? Ik ben nog erg bang om teleurgesteld te worden, bang dat deze flinterdunne bubbel door mijn vreugdekreetjes meteen knapt. Maar ik begin ook steeds meer vertrouwen terug te krijgen in mijn lichaam. Als ik zie hoeveel voeding doet, dan kan ik niet anders dan nog beter voor mijzelf te zorgen en zo door te blijven gaan.

Morgen word ik weer gebeld door de internist met de uitslag van de tweede meting. Ik ben bang, zenuwachtig, nerveus. Maar ook optimistisch en hoopvol. Kom op, lief lichaam. Samen kunnen we dit!