Wachtrij

In het schemerlicht van de opkomende zon sta ik wat nerveus heen en weer te wippen van mijn linkerbeen naar mijn rechterbeen. Het is behoorlijk koud en ik trek mijn dikke jas nog wacht dichter om mijn nek. De rij is lang. Ik kan het beginpunt niet goed zien. Mensen staan gezellig te kletsen, anderen kijken om zich heen. Hier en daar staat iemand vermoeid te gapen op deze vroege ochtend. Het zijn bijna allemaal stelletjes. Op sommige plekken staan vrouwen alleen.

Het duurt ontzettend lang. Als ik na een tijdje een paar passen naar voren kan doen, begin ik te twijfelen. Wil ik wel in deze rij staan?  Kan ik niet beter een andere keer terug komen? Ben ik te vroeg? Ik kijk opzij naar manlief. Hij staart wat in de verte, maar lijkt zelfverzekerd en vastberaden. Dit geeft mij moed om te blijven staan. Om te wachten.

Na een poosje valt het mij op dat er af en toe mensen uit de rij worden geplukt door bewakers. Ik zie het nu pas, omdat mijn zicht eerder werd versperd door ruggen voor mij. Zij worden gesommeerd aan te sluiten bij een andere rij. De mensen in die rij kijken verdrietig en somber. Hier en daar probeert iemand te sfeer in de rij wat te verbeteren door hoopgevende leuzen te roepen. De rij voor ons is aanzienlijk korter. Mensen lachen, zijn opgewonden en blij.

Ik kijk nog eens opzij naar manlief en trek aan zijn mouw. ‘Wat is dit nu weer? Waarom moeten die mensen in een andere rij aansluiten?’  Manlief kijkt naar de andere wachtrij. ‘Geen idee, maar ik wil in ieder geval in deze rij blijven staan, deze is veel sneller!’

De mensen in de rij lopen langzaam stukjes vooruit en steeds meer begin ik te verlangen naar het eindpunt. Wachten is nooit leuk, maar met de wetenschap dat wachten met iets fantastisch wordt beloond, is het bijna ondraaglijk om hier nog langer te staan. Het zonnetje begint te schijnen. Het wordt steeds warmer en ik trek mijn jas uit. Ik stop deze in mijn rugzak, die blijkbaar op mijn rug had zitten. Ook manlief heeft het warm. Hij trekt zijn jas uit en vraagt of deze bij mij in mijn rugzak past.

Het stelletje voor ons wordt uit de wachtrij gehaald. Het meisje begint te huilen en de jongen wil met de bewaker in discussie gaan. Ik kruis mijn vingers en hoop dat wij hen niet achterna gaan. Het wordt nu echt warm buiten en ik trek ook mijn trui uit. Gelukkig past deze nog in de rugzak, hoewel hij steeds zwaarder wordt.

Opeens word ik op mijn schouders getikt. ‘Mevrouw, komt u maar mee’. Huh, wat is dit nou? Ik kijk naar manlief en ook hij is geschrokken. ‘Wat is er aan de hand? Waarom moeten wij in de andere rij?’ De bewaker zwijgt en trekt ons ietwat dwingend mee.

Verbaasd sluiten wij aan in de andere rij. Het meisje voor ons snikt nog steeds. De jongen draait zich om: “we staan hier nog wel even hoor, ik heb slecht zaad. Weten jullie al wat er bij jullie aan de hand is?”
“Eh, nee. Sorry.” Ik kijk naar manlief en vraag fluisterend of hij weet wat de bedoeling is. Hij haalt zijn schouders op. Dan krijgen wij van de bewaker een envelop en een label. Ik wil de envelop openen en in de opwinding scheur ik per ongeluk een stukje van de brief kapot. Toch kan ik overduidelijk lezen wat er staat: SCHILDKLIERPROBLEMATIEK. Ik slik. Opeens begint mij te dagen in welke rij ik sta. Ik kijk jaloers naar de andere rij. Mensen staan daar onbezorgd, vrolijk en vol verwachting. Geen zorgen, geen stress. In afwachting van een gezonde baby.

Manlief knijpt in mijn hand en fluistert: “We staan hier heus niet lang. Het komt allemaal wel goed.” En dan hoor ik een alarm. Het wordt steeds luider, de wachtrij wordt steeds waziger. Totdat ik besef dat ik niet in een wachtrij sta. Ik lig in bed. En mijn wekker staat te loeien.

Ik druk mijn wekker uit en ik probeer terug te gaan naar mijn droom. Ik probeer mij voor te stellen dat ik weer in de wachtrij sta. Die van de gelukkige, blije en onbezorgde mensen. Maar het lukt niet, ik ben klaarwakker.

Ik sta op met een zwaar gevoel en een lichte hoofdpijn. En ik neem mij voor om vanavond aan positieve dingen te denken, in de hoop dat ik mijn dromen weer de goede kant uit kan sturen. Ik ben zo klaar met dat wachten!