Uitslag internist

Vrijdag 12 juni.

De zenuwen gieren al sinds gisteren door mijn lijf. Ik tik met mijn vingers op tafel totdat mijn vingertoppen tintelen. Manlief is vandaag extra lief voor mij, hij probeert mij meerdere malen gerust te stellen door te zeggen dat het heus wel mee zal vallen, dat ik waarschijnlijk alleen een snel werkende schildklier heb en geen ziekte en dat ik heel snel weer beter zal zijn. Hoe graag ik hem ook wil geloven, mijn onderbuikgevoel vertelt mij wat anders. Of is het soms de angst die ervoor zorgt dat ik het moeilijk vind om positief te blijven?

’s Ochtends nog even naar het consultatiebureau. Ik kan mij gelukkig goed concentreren terwijl de verpleegkundige wat blokjes bij zoonlief in zijn handjes drukt en heel even vergeet ik dat ik ’s middags de uitslag zal krijgen van de internist. Na afloop rijden manlief en ik samen met zoonlief naar de Intratuin om de hoek om een ontbijtje te scoren en in het zonnetje hebben we het over ditjes en datjes terwijl wij onze broodjes eten. De zenuwen nemen weer iets toe als ik zie dat het nog vier uur duurt tot de afspraak.

Opa en oma zijn een lang weekend naar Londen, dus wij hebben geen oppas. Zoonlief gaat daarom mee naar het ziekenhuis. Gewapend met een bakje yoghurt, een banaan en een flesje water moeten wij de tijd wel doorkomen met hem. Eenmaal in het ziekenhuis gaat mijn hart als een razende tekeer. Ik word licht misselijk als ik plaatsneem in de wachtkamer. Tegenover ons zit een Indiaas stel. De man leest rustig de krant terwijl de vrouw aan het bellen is. Even later komt een oudere man in een rolstoel voorbij die onverstaanbaar in het Turks aan het schreeuwen is. Rechts van ons zit een vrouw van in de veertig rustig de Margriet te lezen. Ik ben veruit de jongste patiënt en ik voel mij heel ongemakkelijk. Alsof ik hier niet hoor. Het is warm en ik begin te zweten.

Als wij naar binnen geroepen worden en plaatsnemen aan het bureau, begint de arts zijn serieuze verhaal. Hij zegt dat hij hoopt dat onze zoon rustig zal blijven, omdat hij veel belangrijke dingen met ons moet bespreken. Ik voel me op mijn vingers getikt. En gelijk daarna wordt de knoop in mijn maag ietjes groter. Wat is er zo belangrijk dat zoonlief er niet bij kan zijn? De arts gaat verder met zijn verhaal. Het komt erop neer dat ik zeer waarschijnlijk de ziekte van Graves heb. De kans is 9 op 10. Mijn schildklierwaarde is zeer hoog, terwijl ik ook antistoffen aanmaak. De reden waarom hij niet met 100% zekerheidheid de diagnose kan stellen, is tweeledig: 1. Ik heb in maart griep gehad met veel keelpijn en daarna begonnen de klachten. 2. Ik ben negen maanden geleden bevallen.

Beiden kunnen een schildklierontsteking uitlokken, wat ook deze klachten veroorzaakt. Hij besluit dat hij een schildklierscan bij mij wil laten uitvoeren. Daarnaast wil hij dat ik vast ga beginnen met een schildklierremmer, omdat mijn waarde dusdanig hoog is dat dit schadelijk kan zijn voor de lichaam en dan met name je hart. Ik geef aan een sterke kinderwens te hebben en gelukkig was de internist daar al van op de hoogte via de huisarts. Hij denkt gelukkig ook met ons mee en besluit dat ik de lichtste medicijnen voorgeschreven krijg. Verder moet ik denken aan een behandelperiode van minstens 8 maanden voordat ik zwanger mag worden.

Ik krijg nog wat lichamelijke tests en moet nog even bloedprikken. De arts wenst ons sterkte en geeft nog een keer aan dat hij een behandeling op maat wil maken voor mij, in verband met onze kinderwens.

Eenmaal thuis voel ik mij dubbel. Ergens ben ik blij dat mijn klachten een naam krijgen. Dat het niet tussen mijn oren zit. En ik ben tevreden met de aanpak van de internist en zijn welwillendheid om ons te begeleiden zodanig dat ik zo snel mogelijk weer zwanger mag worden. Aan de andere kant voel ik ook veel weerstand tegen de diagnose. Ik wil niet ziek zijn. Waarom overkomt mij dit? Ook voel ik verdriet. Waarom is het zo’n lange weg naar een gezonde zwangerschap en een gezond kindje? Waarom moet ik nu weer wachten? Niemand kan deze vragen beantwoorden en ik zal het toch moeten gaan accepteren. Ik vind het moeilijk. Als ik iets niet mag, dan wil ik het juist wel. Ik word een beetje rebels erdoor.

Voor nu zit ik aan de tabletten, acht stuks per dag. Daarnaast nog een bètablokker tegen de hartkloppingen. Om de drie weken bloedprikken om te kijken hoe de waarde daalt. En dus binnenkort een scan van mijn schildklier. Dat is alles wat ik voor nu weet. De diagnose is voor 90% zeker. Toch blijft mijn hart nog wensen en hopen op een andere uitkomst. Misschien zit ik wel bij die 10%. Misschien valt het allemaal wel mee! Ik zou zo graag zelf de beslissing nemen wanneer wij weer proberen zwanger te worden. Dat het niet afhankelijk is van bloedwaardes, medicijnen afbouwen en onderzoeken, maar van de liefde tussen mijn man en ik en het gevoel dat het moment juist is.

Mijn huisarts noemde mij een sterke, stoere vrouw. Hoewel ik mijn zelfbeeld graag ophang aan de mening van anderen, vond ik deze opmerking moeilijk om direct te geloven. Hoeze sterk? Mijn vrouwenlijf faalt. Toch zal ik proberen haar te gaan geloven. En wat meer vertrouwen te hebben in mijn lijf. Je bent wat je denkt. En je bent wat je eet. Dus ik ga heel gezond eten, veel groenten en fruit. En ik zal wat positiever gaan denken. Wie weet wat dat mij gaat opleveren. Dan houdt mijn schildklier vast wel op met klieren!

Liefs,

Pluis