Het zwaard van Damocles

Het is even stil geweest vanuit mijn kant. Even geen nieuwe blog, geen reacties op blogs van anderen. Mijn hoofd zit namelijk vol, wat ervoor zorgt dat ik mij afsluit. Er komen maar weinig gedachten en woorden op papier. Gesprekken kan ik moeilijk volgen en bij het lezen van een boek haak ik iedere keer na twee pagina’s weer af.

Het leek allemaal zo mooi. De zon ging vaker schijnen, mijn gevoelens over de bevalling kregen een plek, zoonlief wordt groter en zelfstandiger, ik heb weer volop levensplezier. Manlief en ik hadden fijne gesprekken over de toekomst. Een studie, een kindje, de aankomende vakantie. Ik kreeg weer kriebels in mijn buik na het horen van babynieuws, want ik wilde óók!

September. Maandenlang was dat dé maand. Dé maand waarin we een beslissing zouden nemen. Anticonceptie de deur uit, of nog eventjes wachten? Naarmate de maanden verstreken, groeide het verlangen naar een tweede kindje. De angst die ik eerst voelde, maakte plaats voor spanning en verliefde gevoelens.

Eventjes, heel eventjes, mocht ik genieten van mijn zoete dromen. Het verlangen voelen. Alsof ik weer een klein meisje was van 7 die reikhalzend uitkeek naar haar verjaardag. De nachtjes telde, het verlanglijstje nog eens aanvulde. De avond ervoor bijna niet kunnen slapen van de spanning.

Vier weken geleden ging ik naar de huisarts. Ik had sinds de griep in maart last van hartkloppingen. Eigenlijk continu. Ik voelde mij opgejaagd, zenuwachtig. En mijn handen trilden. Ergens dacht ik dat het misschien stress was, ook al wist ik diep van binnen dat mijn lichaam niet werkte zoals het zou moeten. Ik stopte die gedachten weg, ik was gewoon gezond en er was niets aan de hand. Misschien even wat rustiger aan doen, ja dat zou het zijn.

Ik kreeg medicijnen mee tegen de hartkloppingen en een formulier om bloed te laten prikken op mijn schildklierwerking. Ook al was de waarde in februari nog goed, de huisarts vond de klachten verdacht.

Het is vrijdag, precies een dag na het bloedprikken, als ik met manlief naar huis rijd van het boodschappen doen. Ik pak mijn telefoon uit mijn handtas als een soort automatisme en ik zie dat ik twee gemiste oproepen heb van de huisarts. Ik slik, kijk nog eens goed, en roep verschrikt naar manlief dat hij de radio zacht moet doen. Ik bel meteen terug en terwijl ik luister naar de overgaande toon, belt de huisarts naar manlief. Hij zet haar op de speaker in de auto. Mijn hartslag raast door mijn lijf en ik hoor de huisarts zeggen wat ik eigenlijk al wist.

Mijn schildklier werkt veel te snel. Ze zegt dat ze geschrokken is van de waarde. Ze denkt aan een post partum thyreoïditis. Maar voor de zekerheid laat ze mijn bloed ook nog onderzoeken op antistoffen.

Een week later komt het verlossende telefoontje. Er zijn antistoffen aangetroffen. De huisarts vermoedt de ziekte van Graves. Ze verwijst mij door naar de internist. Natuurlijk, ik open meteen Google. En ineens valt alles op zijn plaats. Het afvallen, de toegenomen eetlust, de hartkloppingen, het trillen, het zenuwachtige gevoel. Al mijn klachten komen voor in het lijstje. Maar als ik verder scroll, zie ik nog meer dingen staan. Mijn adem stokt in mijn keel. Vruchtbaarheidsproblematiek, herhaalde miskramen, afwijkingen bij het kind. De tranen vullen mijn ogen en glijden over mijn wangen. Ik lees verder naar de mogelijke behandelingen en ook daar word ik niet vrolijker van. Medicijnen, radioactief jodium of een operatie aan de schildklier. En in alle gevallen minsten 6 maanden, maar meestal nog langer, mag je niet zwanger worden.

Afgelopen weekend vierde ik mijn verjaardag, een paar dagen na het telefoontje van de huisarts. Ondanks dat ik lekker mee borrelde en gezellig met iedereen een praatje maakte, zit het nare gevoel op de achtergrond. Een vriend van ons vertelde over de kinderplannen van hem en zijn vriendin. En opeens voelde ik het weer, dat vreselijk nare gevoel. Onbeschrijflijk zelfs, en heel even dacht ik te zijn vergeten hoe het was. Maar het kwam als een mokerslag binnen.

Wat nu als ik voorlopig niet zwanger mag worden? Of misschien wel helemaal nooit meer? Wat nu als ik deze ziekte inderdaad heb, is dat dan de reden geweest dat manlief en ik over zoonlief zo lang deden? Waren die rare menstruaties een gevolg van een niet-goed werkende schildlier? Of waren het misschien vroege miskramen?

De vanzelfsprekendheid waarmee sommige mensen praten over zwanger worden en gezonde kinderen krijgen, staat mij ineens zó ontzettend tegen. En als ik naar zoonlief kijk, moet ik iedere keer bijna huilen. Wat een groot wonder is hij, als blijkt dat ik deze ziekte heb. Maar, er is nog een klein beetje hoop. Verstopt in een donker hoekje zegt het dat het misschien vals alarm is. Dat ik helemaal geen ziekte heb. En dat ik in september de anticonceptie vaarwel mag zeggen.

Morgen moet ik naar de internist. Dan krijg ik misschien al de uitslag. Het hangt als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ik geloof in de hoop. Misschien heeft dat stemmetje toch gelijk…

Liefs,

Pluis