Zoete Dromen

Tijdens mijn zwangerschap vorig jaar raakte ik via Facebook in gesprek met een oude schoolvriendin. Op de middelbare school waren we onafscheidelijk. Iedere pauze samen broodjes halen bij de supermarkt. We dronken onze eerste wijntjes op vrijdagmiddag in de kroeg, gingen samen voor het eerst echt stappen. Ze is zelfs mee geweest met mij en mijn ouders op vakantie. Helaas groeiden wij na de middelbare school uit elkaar. We gingen allebei studeren, ontmoetten nieuwe vrienden en gingen stappen in verschillende steden.

Via de chat op Facebook vroeg zij naar mijn zwangerschap. We haalden oude herinneringen op en twee maanden na mijn bevalling, zag ik op Facebook een zwangerschapsaankondiging. Van haar! Terwijl ik normaal gesproken met gemengde gevoelens naar zo’n aankondiging kijk, want dat nare gevoel van ongewenst kinderloos zijn blijft altijd een plekje hebben, was ik meteen heel blij. Het voelde toch bijzonder, dat wij in dezelfde fase van ons leven allebei moeder zijn en worden.

Afgelopen februari spraken wij af in een cafeetje in mijn oude woonplaats waar zij nog steeds woont. Terug naar de Achterhoek. Mijn ooit zo vertrouwde stadje voelde alles behalve vertrouwd. Vervelende herinneringen aan mijn niet zo leuke ex- vriendje wisselde zich af met gevoelens van verbazing en nostalgie. Sommige delen van de stad waren nog precies hetzelfde, maar andere delen waren veranderd.  Hippe kledingwinkels en nog veel hippere restaurantjes met bijbehorende terrasjes vormden de locatie waar ik mijn oude schoolvriendin zou ontmoeten. En daar tussen al dat onbekende, zag ik een vertrouwd gezicht.

Uiteindelijk hebben wij urenlang zitten kletsen. Over school, over werk, over collega’s. Maar ook over onze partners, een huis kopen, zwanger worden, zwanger zijn. Ze zat tegenover mij met haar mooie ronde buik. En toen voelde ik het voor het eerst. Een lichte steek van jaloezie, vermeng met weemoed. Heimwee en verlangen. Terwijl mijn vriendin vertelde over het begin van haar zwangerschap, werden mijn ogen iedere keer naar haar buik gezogen. Ik keek naar mijn eigen platte buik en plotseling miste ik het ontzettend. Wat zou ik graag toen mijn hand over mijn eigen bolle buik strijken.

Eenmaal thuis knuffelde ik zoonlief nog eens extra. Toch was ik ook wel erg blij dat ik niet zwanger was. Ik zat midden in het traject om te herstellen van een beginnende burn out en had gesprekken met een psycholoog om mijn traumatische bevalling te verwerken. Ik had genoeg aan mijzelf, prees mijzelf gelukkig met mijn gezinnetje.

En toen werd het april. Het zonnetje begon te schijnen, op mijn vrije dagen genoot ik in onze tuin van de warme stralen op mijn blote huid. Zoonlief in het campingbedje in de schaduw. Heerlijke dagen waren het, ik leefde op en kreeg weer nieuwe energie. Op Facebook zag ik af en toe foto’s voorbij komen van de bolle buik van mijn oude schoolvriendin. Weer die gemengde gevoelens. Ik deed wat zwangerschapstijdschriften voor haar op de post, zodat zij deze nog lekker kon lezen in het voorjaarszonnetje.

Half april had ik het laatste gesprek met de psycholoog. Ze vond het niet langer nodig om mij te begeleiden. Een fijne bevestiging van hetgeen dat ik al voelde. Die burn out klachten zijn weg, het trauma is minder zwaar. Het is er nog wel, het zal er altijd een beetje blijven. De bevalling zal nooit een fijne herinnering worden, maar dat is prima. Ik zit momenteel in een fase van acceptatie. Rust. Misschien dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap nog EMDR ga doen als ik dan heel angstig word, maar dat is dan.

Met manlief durfde ik het gesprek over een tweede kindje aan. Willen we dat, wanneer willen we dat, wat als het ons niet gegeven is, wat als het lang duurt. Wat als het snel raak is? Manlief studeert naast zijn fulltime baan. Het trekt nu best een zware wissel op ons gezin. Hoe gaat dat straks? We zijn er nog niet helemaal over uit. Manlief wil in september weer proberen, ik weet het nog niet. Misschien vind ik het dan te vroeg, zoonlief is nog klein, ik geniet van de vrije tijd die langzaam terug komt. Komt tijd, komt raad.

Afgelopen week appte ik mijn oude schoolvriendin, of ze lekker aan het genieten was van haar verlof. Ik was van plan haar een nieuwe lading tijdschriften op te sturen. Ik hoorde niets van haar. Misschien was ze aan het bevallen, dacht ik. Welnee, ik doe nu precies wat iedereen in haar omgeving doet. Ik liet het rusten, ze zou vanzelf reageren als ze daar zin in had.

De volgende dag hoorde ik mijn telefoon zoemen. Ik zag dat mijn oude schoolvriendin een afbeelding had gestuurd. Ik ontgrendel mijn telefoon en een foto van een prachtige baby vult mijn scherm! En of ze genoot, stuurde ze. Ze was die dag ervoor bevallen! Ik kreeg tranen in mijn ogen, deed in mijn eentje een klein vreugdesprongetje in de woonkamer en gaf zoonlief een dikke knuffel, die verbaasd opkeek van zijn knisperboekje. Ik appte gelijk manlief, die best lauwtjes reageerde.

Ik voelde weer die kriebel. Het enorme verlangen naar een klein pasgeboren baby’tje. Zo’n warm klein lijfje dat tegen je aanschurkt. De Zwitsal-geur in het slaapkamertje, de ini mini kleertjes, het geluid van de dop van de kruiken. In een flits beleefde ik een beetje mijn eigen kraamtijd. En ik zag alleen maar de mooie en fijne dingen voor me. De kraamhulp die mijn huis brandschoon hield, iedere dag ontbijt op bed, knuffelen met zoonlief, zwangerschapsverlof. Ik vergat even de hechtingen, de wond die ging wijken, de stuwing, de kraamtranen, het enorme bloedverlies waardoor ik pas op dag 5 of 6 mijn kind kon optillen voor 5 minuten. En had ik een huilbaby? Mijn hersenen hebben die herinnering zeker verwijderd. Ctrl – Alt- Delete.

Sindsdien zijn mijn dromen zoete dromen. Alsof er iets in mijn hoofd en hart is gestopt wat ik er nu niet meer uit krijg. Iets wat alles roze (of lichtblauw) kleurt. Iets wat alle vervelende herinneringen diep wegstopt en alle mooie herinneringen als een film afspeelt. Elke dag open ik Facebook in de hoop op een nieuwe status update van mijn oude schoolvriendin. Staat er een nieuwe foto op? Wat maakt zij allemaal mee? Ik lijk soms een beetje een voyeur. En het helpt natuurlijk niet mee dat er deze week ook weer drie nieuwe zwangerschapsaankondigingen op Facebook stonden.

Ik fantaseer soms al een beetje over een nieuwe zwangerschap. Dat ik een zwangerschapstest doe die meteen positief kleurt. Zonder teleurstellingen, maandenlang wachten, rottige wachtbankjes die niet alleen pijn doen aan je kont maar ook aan je hart. Zonder goedbedoelde adviezen, zonder confrontaties met zwangeren in mijn omgeving.

Ik fantaseer over een bolle buik. Echo’s. Ik fantaseer zelfs over opnieuw bevallen! Maar dan natuurlijk wel dragelijk, binnen 6 uurtjes en zonder teveel schade daarbeneden. Dat ik dezelfde dag naar huis mag, dat ik op dag 2 mijn eigen kind kan vasthouden en in bad kan doen. En in mijn fantasie is kindje 2 natuurlijk geen huilbaby, maar een slaapkopje.

Ik geniet stiekem wel van die zoete dromen. Ik weet dat het in werkelijk niet zo heerlijk is, die kraamtijd. De werkelijkheid is harder, ruwer. Pijnlijker. Het is enger, vermoeiender, onzekerder.

Toch laat ik mij meevoeren in mijn zoete dromen. Laat het voor nu nog maar even dromen zijn. September zien we wel weer verder..