Ik hoor erbij

Een klein beetje rode wijn loopt langs mijn vingers als ik mijn glas bijvul. Ik ben te druk aan het praten om goed op te letten, alhoewel het ook meespeelt dat ik al iets aangeschoten ben. Onze beste vrienden zijn vanavond langs gekomen om weer eens als vanouds te borrelen en bij te kletsen. Onze kinderen liggen boven te slapen, de muziek staat zachtjes aan op de achtergrond en tijd voor stiltes is er niet. Nieuwtjes worden afgewisseld met herinneringen van vroeger en zoals zo vaak raak ik met een goede vriendin in gesprek over het moederschap.

 Toen de eerste vrienden en kennissen in mijn omgeving kinderen kregen, had ik altijd de indruk dat er een geheim verbond was tussen moeders. Dat zij een eigen taal spraken, er een geheime wereld op na hielden.  Op verjaardagen en feestjes was ik meestal een van de weinigen die niet met de vrouwen kon meepraten over luiers, huilbuien, slapeloze nachten, stuwing en aambeien. Na een kwartiertje meeluisteren droop ik dan af en zocht de mannen op om mee te kletsen en borrelen. Hun gespreksonderwerpen waren vaak een stuk simpeler en herkenbaarder.

Drie jaar geleden werd mijn gevoel over het geheime verbond versterkt. Ik had al een tijdje een kinderwens en mijn man en ik waren ‘aan het proberen’. Twee van mijn goede vriendinnen waren tegelijk zwanger. Weer passeerden dezelfde voor mij vreemde en nieuwe onderwerpen de revue. Waar ik normaal gesproken na een kwartiertje afdroop, bleef ik nu langer staan om alle informatie in mij op te nemen. Toch kreeg ik ook nu weer het gevoel dat zij op een andere wereld waren, hoewel wij op dezelfde bank in dezelfde woonkamer zaten.

De buiken groeiden, de baby’s werden geboren en ik was nog altijd niet zwanger. Ik voelde mij ontzettend buitengesloten. Ik wilde ook meepraten. Ik wilde ook hun taal spreken, in hun wereld leven. Ik heb die onzichtbare scheidingslijn vervloekt. Op het moment dat mijn wens het vurigst was en mijn angst dat het niet mocht lukken het hevigst, voelde het verschil zó groot. Ik zocht ‘de moeders’ niet meer op. Ging bij feestjes en verjaardagen direct bij de kinderloze vrienden of bij de mannen staan. Ik wilde niets meer horen over hun gelukkige wereld.

Ik neem nog een slok van de wijn en ik luister hoe mijn vriendin vertelt over het consultatiebureau bij ons in de buurt en de luieruitslag van haar dochtertje. Ik grinnik een beetje in mijzelf. Ik hoor erbij. Ik behoor nu tot ‘de moeders’. Bij verjaardagen en feestjes vragen andere moeders soms aan mij advies of naar mijn ervaringen. Ik spreek hun taal. Toch voelt het niet altijd zo. Alsof ik mijzelf af en toe even moet herinneren aan het feit dat ik nu moeder ben en dus ook mee kan praten. Als ik aanschuif bij een groepje moeders, voelt het nog altijd onwennig, alsof ik iets doe wat niet hoort.

Het hebben van kinderen is de gemeenschappelijke deler en dat maakt dat je dezelfde dingen in dezelfde leeftijdsfases meemaakt en dus genoeg gespreksstof hebt. Misschien ben ik niet zo moederkloek en voelt het daarom nog steeds niet vertrouwd om met de moeders mee te praten. Misschien komt het door de enorme muur die ik om mij heen heb gebouwd als bescherming tegen het verdriet van het ongewenst kinderloos zijn. Er zal altijd een stukje van dat verdriet en die angst voelbaar blijven. Hierdoor vind ik het ook moeilijk om naar sommige verhalen te luisteren. Verhalen over ‘het was een ongelukje’ of ‘ach, als je er niet mee bezig bent, dan lukt het. Wij hadden zoiets van ‘we zien wel’ en het was in 1 keer raak!’. Vaak is dat voor mij het moment om de mannen weer op te zoeken. Ik luister liever naar ‘bier-  en tieten’- onderwerpen.

Mijn vriendin is uitgepraat over de luier-perikelen. Ik voel mij wat ongemakkelijk. Voor mij het moment om de koers van dit gesprek te wijzigen.

‘En, ga jij ook naar dat feest volgend weekend?’