Gevoel en verstand (2)

Het is al 7 uur geweest als ik vermoeid mijn bed uitstap. Zei ik gisteren nog zo vrolijk dat ik totaal geen last heb van het ‘uurtje’ nu de zomertijd is ingegaan, vandaag mis ik hem wel degelijk. De afgelopen week heb ik met een flinke griep op bed gelegen. Het begon met een nare keelpijn zo plotseling. Toen had ik het eigenlijk al kunnen weten. Die avond kwam de koorts opzetten en ging ik vroeg naar bed in de hoop dat het de volgende ochtend over was. Het mocht helaas niet baten, de volgende ochtend had ik het flink te pakken. In het pre-moeder tijdperk kon ik op zo’n moment heerlijk in bed blijven liggen met een flinke kop thee, keelsnoepjes en paracetamol. Nu word ik geroepen door een klein mannetje die honger heeft. Ik durfde mij overigens niet ziek te melden van het werk na het voorval een paar weken terug, dus ik heb vorige week deels thuisgewerkt.

De kleine man werd helaas ook ziek, dus ’s nachts lag er een klein snotterend mannetje tussen ons in. Hij wilde niet losgelaten worden, dan kwam er een paniekerig schor huiltje. Dus lag ik drie nachten achter elkaar met mijn hand op mijn zoontje wat de dommelen. Overdag zaten we samen snotterend op de bank en als zoonlief op bed ging voor zijn slaapje, deed ik ook snel een dutje. Het was een zware week, maar gelukkig lijkt het ergste te zijn geweest en zijn moeder en zoon nu alleen nog heel erg verkouden.

Nu mijn hoofd wat minder dicht lijkt te zitten door de verkoudheid, trekt ook de mist in mijn gedachten wat op. De afgelopen weken heb ik erg met mijzelf in de knoop gezeten. Ik had geen richting meer, geen doel. Wat wilde ik nou? Wilde ik nog wel hetzelfde werk blijven doen? Wilde ik minder werken, of wilde ik meer rust in mijn huidige leven? Wilde ik wel of niet een tweede kindje? Wilde ik nog wel zo snel mogelijk voor nummer twee gaan? Daarnaast had ik nog een stukje verwerking te gaan omtrent de heftige bevalling.

Inmiddels heb ik een paar gesprekken gehad met de psycholoog. Het heeft een paar inzichten opgeleverd, maar ik heb niet het gevoel dat ik hiermee op het juiste spoor zit wat betreft het verwerken van de bevalling. Ik ben er nu wel achter gekomen dat mijn faalangst en perfectionisme een grote rol hebben gespeeld bij mijn beleving van de bevalling en mijn gevoel daarover. Ik wil graag alles goed doen en hecht veel waarde aan het oordeel van een ander, vooral in mijn werk. Daardoor leg ik de lat voor mijzelf steeds hoger. Mijn faalangst en het gevoel gefaald te hebben tijdens de bevalling is 1 aspect waar ik nu mee aan de slag moet. Het tweede aspect is natuurlijk dat de bevalling an sich ook uitzonderlijk en heftig was. Wellicht dat ik daarvoor EMDR- therapie zal volgen.

Verder ben ik er nog steeds niet over uit of ik wel het werk wil blijven doen wat ik nu doe. Ik weet ook niet zo goed waar die onvrede en onrust vandaan komt. Natuurlijk, een deel komt door de discussie met mijn manager, dat is nu eenmaal niet echt motiverend. Het gesprek met de bedrijfsarts heeft overigens niet echt wat opgeleverd. Hij was het met mij eens dat ik inderdaad een trauma heb, maar hij wilde verder niets adviseren. De verstandhouding met mijn manager is inmiddels bekoeld. We praten normaal met elkaar, maar we voelen en weten allebei dondersgoed dat de vertrouwensband weg is. Verder ervaar ik ook weinig uitdaging in mijn werk. Misschien komt het ook wel doordat ik mijn werk minder belangrijk vind. Ik ben liever thuis, met mijn kleine boef leuke dingen doen. Ik hoop dat ik in de toekomst van mijn hobby, schrijven, mijn werk kan maken.

Ook twijfel ik nog steeds over een nieuwe zwangerschap. Aan de ene kant schreeuwt mijn hart soms om nog een zwangerschap. Het leven voelen groeien in je buik, de spanning en het leven naar de uitgerekende datum. Zoonlief groeit zo ontzettend hard dat ik soms weer verlang naar een klein hummeltje in mijn armen, compleet afhankelijk van mij. Aan de andere kant vond ik de bevalling een hel, de kraamtijd vond ik geen roze wolk en de eerste 10 weken vond ik loeizwaar. Zoonlief is nu ook nog klein, twee kleintjes in huis lijkt mij ook enorm druk. En wat voor invloed heeft het op de samenwerking en verstandhouding met mijn manager? Ze neemt het mij nu al niet in dank af dat ik een kind heb gekregen. Ik weet dat zij wel de laatste persoon op aarde is waar ik rekening mee moet houden, maar toch is een financiële basis heel belangrijk voor een gezin, zeker met een eventuele baby op komst.

Ik heb sowieso nog tot september om erover na te denken, daarvoor is het medisch gezien niet echt wenselijk om zwanger te raken. Toch blijf ik maar worstelen in mijn gedachten. Mijn gevoel zegt soms iets anders dan mijn verstand. Soms geniet ik zo van de vrijheid die langzaam weer terugkomt nu zoonlief wat ouder wordt en wat beter slaapt. Ik geniet van de interactie tussen hem en mij en ik geniet ook weer een beetje van de dagelijkse sleur. Alles is weer ‘gewoon’. Toch kan ik ook zo verlangen naar een zwangerschap en dat bijzondere gevoel! Hoewel ik ook wel weet dat een tweede zwangerschap nooit meer zo bijzonder zal zijn als de allereerste keer. En dat maakt mij ergens ook weer verdrietig. Ik gun ons tweede kindje net zoveel aandacht als ons eerste kindje.

Daarbij komt ook weer die onzekerheid kijken. Manlief en ik gebruiken nu heel consequent een condoom ter bescherming. Mocht dat een keer falen en ik raak daardoor zwanger, dan is dat kindje áltijd welkom. Toch ben ik bang dat wij voor de tweede keer vrij spastisch doen met anti-conceptie terwijl het wellicht zinloos is. Over zoonlief hebben wij een jaar gedaan en ik heb vaak gedacht dat ik ‘voor niks’ jarenlang de pil had geslikt. Wie zegt dat een tweede kindje ons gegund is? En wie weet duurt het weer zo lang of nog langer? Dan komt het perfectionisme weer in mij naar boven. Ik houd sinds de bevalling mijn cyclus bij en ik ben blij met mijn regelmatige cyclus, iets wat ik voor de zwangerschap niet had. En ik voel ook een soort zelfopgelegde druk dat het bij een volgende zwangerschap sneller moet lukken. Belachelijke gedachte, ik weet het.

Toch weet ik al iets beter wat ik met al die onzekerheden ga doen. Omtrent trauma-verwerking ga ik op zoek naar een goede therapeut voor EMDR. Daarmee hoop ik het laatste stukje van het trauma te verwerken en het af te sluiten. Voor mijn loopbaan in de toekomst ga ik thuis in eigen tijd een cursus volgen om mijn schrijven te verbeteren. En wat betreft de wens voor een tweede kindje? Ik laat het nu even rusten en fantaseer soms over een tweede zwangerschap en een tweede kindje. En in september ga ik weer eens met manlief om tafel. Kijken of onze neuzen dezelfde kant op staan en of en zo ja wanneer wij er weer klaar voor zijn. Ik weet dat hij ook graag een tweede kindje wil, maar hij laat het nu een beetje van mij afhangen.

Mijn leven lijkt weer op de rit. Ik heb weer nieuwe doelen en nieuwe plannen. Ik kijk weer vooruit! De bomen krijgen weer knoppen en de eerste lentebloemen staan in bloei. Op naar een  vrolijk voorjaar en een mooie, warme, zwoele zomer!

Liefs,

Pluis