Moederliefde

Lieve zoon,

De dag dat jij geboren werd, kan ik mij nog altijd levendig voorstellen. Hoe je op mijn buik werd gelegd, hoe je een beetje pruttelde en ik direct vroeg of dat normaal was. Een paar tellen later volgde je allereerste huiltje. Krachtig en luid, zo van: hier ben ik! Je warme lijfje op mijn blote buik en borst, het was zo heerlijk vertrouwd. Je grote donkere ogen keken mij aan en ik keek naar jou. Wát een wonder.

De weken die volgden veranderde je iedere dag een beetje. Klein, hulpeloos, pasgeboren vervaagde langzaam. Je huiltje werd steeds krachtiger en luider. Je ogen keken vol verwondering de wereld in. Je kon vanaf de eerste dag al zo serieus en wijs kijken. Hoewel sommige dagen en nachten zwaar waren en erg lang duurden, was het ook zo weer voorbij. Ineens was je weer groter, sterker, wijzer. Je keek vanuit de box naar mij. Wat doet mama allemaal? Waar gaat ze heen? Hé, wacht eens. Ik zie haar niet meer! Je riep meteen en nu ben je nog steeds niet graag alleen.

Je bent ook een heel gevoelig mannetje. We hadden dat al snel door. Als mensen heel hard praten, begin je te huilen. Je zoekt vaak de veiligheid op van je ouders, zit niet graag bij ‘vreemden’ op schoot. Bij gevoelige liedjes op de radio trek je een pruillipje en worden je oogjes waterig, alsof jij vóelt waar het lied over gaat. Het fascineert mij. Een wezentje dat nog geen woord kan praten, voelt al zoveel. De laatste weken zie ik je steeds meer veranderen van newborn naar baby en zelfs een beetje naar dreumes. Je kan al echt verlegen worden in een ruimte met onbekende mensen. Je glimlacht een klein beetje en verstopt snel je gezicht in mama’s shirt. Je kijkt de kat uit de boom, heel serieus vanaf een afstandje. Pas wanneer jij je op je gemak voelt in de nieuwe omgeving, durf je de veiligheid van papa’s of mama’s schoot te verlaten.

Je bent een vechtertje en je ontwikkelt nu al een eigen wil. In het begin liet je duidelijk merken dat je pijn had, je huilde intens om ons te laten weten dat er wat aan de hand was. Nog steeds kan je zo intens huilen als je pijn hebt, dat breekt echt mijn hart. Maar je kan ook al een beetje zeuren. Als mama druk is met het huishouden en jij even in de box moet liggen, zet je een keel op. Wanneer ik dan om het hoekje kijk, zie ik twee glimmende pretogen en een grote glimlach, zo van: haha, gefopt!

Vanaf het eerste moment wilde jij álles om je heen zien en beleven. Dat is eigenlijk alleen maar toegenomen. Inmiddels kan je alle kanten oprollen en je beperkt het niet alleen tot de box of het speelkleed op de grond. Nee, het moment dat mama je poepluier wil verschonen, vind jij uitermate geschikt om alle kanten van de commode te bekijken en om rek- en strekoefeningen te doen om zo de doos met billendoekjes te pakken. Je rolt op je buik, door je eigen vieze luier omdat je per se je eigen broekje wil onderzoeken. Inmiddels staan er diverse speeltjes klaar op de commode waar jij jezelf mee kan vermaken, zodat mama niet iedere keer álles hoeft verschonen (inclusief haar eigen kleding).

Spelletjes spelen met papa en mama is momenteel je favoriete bezigheid. Zodra een van ons al plaatsneemt op het speelkleed naast je, gil je het uit van plezier wetende wat komen gaat. Kietelen, gekke geluidjes maken, liedjes zingen, je vindt het allemaal even leuk. Zelfs zó leuk, dat je overdag eigenlijk niet wil slapen. Ook al ben je zó moe, er is nog zoveel te zien en te ontdekken dat jij je niet wil overgeven aan je slaap. Je bent op dat moment echt een eigenwijs ding!

’s Avonds is echt óns moment met z’n drieën. Je vader en ik doen je in bad, het is ons vaste ritueel. Zodra papa je in het warme water laat zakken, begin jij te plassen. Daarna kijk je voldaan en super relaxt naar ons met een brede glimlach en onderga je het badderen. De laatste weken heb je ontdekt dat je ergens op kan slaan, dus nu sla je met je schattige babyhandje (inclusief kuiltjes waar knokkels horen te zitten) op het water zodat de druppels overal heen vliegen. Je hebt de grootste schik. Na het badderen krijg jij je pyjama aan en daarna krijg je de fles. Na een drukke dag spelen ben je dan zo moe, dat je vrijwel direct na de fles in slaap valt. Op zo’n moment ben je nog echt even mijn kleine baby. Je kruipt tegen mij aan, grijpt met je handje mijn shirt vast en sabbelt op je speentje. Je oogjes vallen dicht en ik snuif nog een keer diep jouw heerlijke geurtje op. Mijn baby, mijn zoon, mijn liefde. Wat ik op zo’n moment voel is met geen pen te beschrijven.

Lieve zoon, wat ben jij toch een wonder. Je verrijkt ons leven. Jij laat ons voelen wat houden van is. Je bent perfect zoals je bent. Blijf jezelf, je bent prachtig! Mama en papa houden van je.

While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.