Loslaten

Dinsdag 16 december 2014

Met de kleine man op bed voor zijn middagdut, heb ik tijd om een blog te schrijven. Zo tegen het einde van het jaar wil ik altijd terugblikken op het jaar wat is geweest en vooruit kijken naar het jaar dat komen gaat. En het afgelopen jaar was een zeer bijzonder jaar.

Net op het einde van 2013 kwamen wij erachter dat we in verwachting waren van ons eerste kindje. Met een glaasje fris in de hand kijkend naar het vuurwerk, vroeg ik mij op 1 januari 2014 af hoe het jaar verlopen zou. Of het kleine baby'tje in mijn buik bij ons mocht blijven. Of we eindelijk echt papa en mama zouden worden. Ik denk er nog vaak aan terug, die eerste kwetsbare en onzekere weken. De opluchting van het halen van de 12-weken grens. De spanning voor iedere echo. Ik heb onlangs een filmpje gemaakt over de zwangerschap en de eerste weken na de bevalling. Terwijl ik door de foto's en filmpjes scrolde, kon ik maar niet begrijpen dat het alweer voorbij was. 

Of laatst, toen de handcreme niet binnen handbereik was en ik nodig iets op mijn droge handen moest smeren, pakte ik de tube buikcreme uit de la op de badkamer. De geur van die creme bracht mij in een klap terug naar mijn zwangerschap. Of die keer toen manlief een parfum opspoot waarvan ik tijdens de zwangerschap moest overgeven. Ik voelde gewoon een kriebel in mijn buik. Wat was die periode toch bijzonder! En ik voelde ook een soort brok ik mijn keel. Ik moet afscheid nemen van dat wat is geweest. De zwangerschap is voorbij, een prachtig geschenk ligt in zijn ledikant.

De laatste dagen voel ik mij wat emotioneel. Het einde van het jaar nadert en ik wil ergens nog niet dat dit jaar al voorbij is. Ik moet leren loslaten en dat vind ik zo moeilijk. Op meerdere punten in mijn leven is 'loslaten' een ding geweest. Altijd blijkt dat ik daar wat meer moeite heb dan anderen. Ik heb graag alles in eigen handen, ik houd van controle. Die karakter-eigenschappen kunnen mij soms behoorlijk in de weg zitten. Loslaten van datgeen wat je niet kan veranderen. Loslaten van dingen die je niet kan tegenhouden. Zoals de tijd. De tijd gaat zo ontzettend snel voorbij. Toen ik met verlof ging, leek kerst 2014 nog zo ontzettend ver weg. Ik zag het helemaal voor me: eerst lekker genieten van mijn verlof en lekker veel schoonmaken (nesteldrang), daarna een prachtige bevalling en tot slot de laatste maanden genieten van de kleine man. En dit is ook precies zo gegaan, op die prachtige bevalling na dan. Ook die helse bevalling moet ik leren loslaten. Het is gebeurd, ik kan er niets meer aan veranderen. Ik moet leren trots op mijzelf te zijn dat ik zo'n bevalling heb doorstaan in plaats van de oorzaak van de trage en zeer pijnlijke bevalling bij mijzelf te zoeken. 

Zo aan het einde van dit jaar ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dit geweldige jaar zal gaan afsluiten. De mooiste en meest heftige periode uit mijn leven tot nu toe, laat ik een geweldige herinnering zijn. Ik moet ook weer vooruit gaan kijken. Uitkijken naar het eerste jaar als moeder. Mijn werk, gezin en prive leven leren combineren. Alle geweldige eerste momenten van zoonlief meemaken. En wie weet ligt er in de tweede helft van 2015 wel nog een bijzondere periode op ons te wachten. Wie weet durven we het dan aan om voor een tweede kindje te gaan. En ook dan moet ook loslaten. Niet meer zo krampachtig met ovulatietesten in de weer. Niet meer de schuld bij mijzelf leggen als ik weer ongesteld word ('had ik dat wijntje niet moeten drinken..'). Want wanneer ik loslaat wat ik zo graag wil vasthouden, zal ik minder gestresst zijn. Dan kan ik meer genieten van het hier en nu. 

Met gemende gevoelens ga ik de feestdagen in. Ik heb eigenlijk een soort heimwee naar de zwangerschap. Het was een heerlijke periode waarin we zo ontzettend uitkeken naar elke nieuwe week tot de uitgerekende datum. Het was heerlijk om mij zo speciaal te voelen, met mijn geweldige mooie grote buik. De bewegingen van zoonlief voelen en zien. Fantaseren over de toekomst. Maar ook voel ik een soort trots. Ik ben heel trots op mijn lieve man en mijzelf, dat we die pittige kraamweken hebben doorstaan. Dat we ons vader- en moedergevoel hebben gevolgd in onze zoektocht naar de oorzaak van het vele huilen van onze zoon. Ik ben ergens opgelucht dat die weken van slapeloze nachten en gehuil achter ons liggen. Wow, als ik alles overdenk, dan snap ik ook wel waarom ik me zo dubbel voel. 

Ik kijk ook wel weer erg uit naar 2015. Komt dat doordat de wens voor een tweede kindje er nog steeds is? Dat die wens soms nog heviger lijkt te worden? Of verwar ik het met mijn heimwee naar de zwangerschap? Komt tijd, komt raad. Voor nu ga ik de lichtjes in de kerstboom aandoen, wat kerstliedjes op de achtergrond. Proberen al mijn gedachtes over het verleden en de toekomst even los te laten. Even in het 'nu' zijn. 

Liefs,

Pluisje