In onze eigen wereld

Mijn allerliefste zoon,

Vorig jaar rond deze tijd zaten je vader en ik in afwachting van het ziekenhuistraject. We wilden dolgraag een kindje, maar het mocht tot dan toe nog niet lukken. Wat verlangden wij naar een baby van ons twee. Een kindje om van te mogen houden, om te knuffelen en te kussen, om te koesteren. Wat zag ik op tegen de feestdagen die voor de deur stonden. Gezelligheid, warmte, kerstliedjes. Nee, ik wilde een diepe winterslaap houden, totdat de dag eindelijk daar zou zijn dat ons kindje in mijn buik zat. Niet wetende dat juist die feestdagen van het jaar 2013 zó bijzonder zouden worden. Een dag voor kerst hielden wij die positieve test in onze handen. Jij was onderweg!

Een heerlijk jaar volgde. Natuurlijk was de zwangerschap ook een zwangerschap met de nodige kwaaltjes, maar ik nam ze allemaal voor lief. Want jij zat eindelijk in mijn buik. Eerst zo klein als een rijstkorrel. Wij bekeken elke week hoeveel je die week gegroeid was, hoeveel ontwikkelingen jij al had doorgemaakt en leefden van echo naar echo en van verloskundige afspraak naar verloskundige afspraak. Alle informatie zogen je vader en ik op als sponzen, alles wilden we weten over jou! We keken reikhalzend uit naar de eerste keer dat we jouw hartje mochten horen bij de verloskundige. De allereerste keer dat ik jou voelde bewegen in mijn buik was zó magisch en zó fijn! Maar ook vertrouwd, alsof jij daar hoorde en ik dat hoorde te voelen. Wat hebben je vader en ik intens van de zwangerschap genoten.

Op 2 september 2014 was dan eindelijk die dag daar. Jouw geboortedag. Jij, ons lieve wonderkind waar we zo naar hadden verlangd, lag eindelijk op mijn buik na een zeer zware strijd. En eindelijk kon je vader jou in zijn armen sluiten, zijn ogen vol trots en liefde. Zijn zoon, zijn kind, eindelijk bij hem. Wat was het een bijzondere dag. Ik heb heel veel pijn gehad en moest echt mijn rust nemen voor mijn herstel, maar nu mijn lichaam weer langzaam de oude wordt en mijn geest de bevalling wat verder heeft weg gestopt, kan ik jouw geboortedag eindelijk zien als die speciale dag in ons leven. De kraamperiode was heftig, zowel positief als negatief. En die weken daarna ook, vanwege jouw refluxklachten.

Inmiddels zijn we met zijn drieën eindelijk het gezinnetje waar ik zo van droomde, waar ik zo intens naar verlangde. Wanneer je vader thuiskomt van het werk is het eerste wat hij doet, jou opzoeken en jou een dikke kus geven. 's Avonds doen we jou samen in bad, ons heerlijke knusse moment met z'n drieën. Jij krijgt dan nog de fles en daarna is het voor jou bedtijd. En 's avonds laat wanneer jij van papa je laatste fles krijgt, lig ik vaak wakker samen met je vader jou te bewonderen. Daarna leggen we jou in je wiegje naast ons. Dan voel ik mij compleet. Mijn mannen dicht bij me. Pure liefde, anders kan ik het niet noemen.

Overdag is het tijd voor jou en mij. We doen samen spelletjes, ik maak gekke geluidjes en jij lacht je mooiste lach, soms zelfs al hard op! We knuffelen na de fles en die gekke moeder van je kan maar niet ophouden kusjes geven. Én met foto's en filmpjes maken en deze door te sturen naar vrienden en familie. Tja, ik had me voorgenomen niet zo'n type te worden, maar met het 'moeder- worden' krijg je blijkbaar toch een reboot in je systeem dat hiervoor zorgt. Ik geef het 'ontzwangeren' maar even de schuld. Soms is het ook wel pittig, als je een dag hebt waarop je veel huilt en weinig slaapt. Maar ik kan zo intens genieten van jouw warme lijfje dicht tegen mij aan. 

Ik zou voor altijd wel in deze wereld, onze eigen wereld, willen blijven. Samen met jou genieten overdag en 's avonds met je vader erbij. En wanneer jij slaapt hebben je vader en ik ook even tijd voor elkaar. Samen de dag doornemen, in het weekend met een lekker glaasje wijn erbij. De liefde tussen ons is alleen maar gegroeid sinds jouw komst. Ik kan met recht zeggen dat ik mij heel moe, maar intens gelukkig voel! Maar dan komt daar ineens de realiteit. Een voicemail van mijn manager, over het aanstaande kraambezoek maar ook over wat werkzaken die zij even met mij moet bespreken. Manlief die vraagt hoe het ook alweer zat met de oppasdagen. Een uitnodiging voor een feestje. Allemaal zaken waarbij ik jou zou moeten missen. Werken? Kon ik nog maar wat langer bij jou blijven. Een feestje? Dan moet jij bij opa en oma slapen en daar ben ik echt nog niet aan toe!

Nee, ook dit jaar kijk ik niet echt uit naar de feestdagen. Want dat zijn mijn laatste dagen in deze heerlijke wereld, voordat ik weer terug moet naar de realiteit. Eerder riep ik altijd dat ik al vrij snel met manlief weer uit eten wilde gaan of naar een verjaardag en dan lekker borrelen en diep in de nacht pas thuis komen. Dan zou ons kindje naar opa en oma gaan, waar hij of zij dan lekker kon logeren. Maar nu jij er eenmaal bent, wil ik geen dag meer zonder jou. Gelukkig hoeft dat ook nog even niet. Dus ik ga nog intenser genieten van onze dagen samen. Op onze mooie blauwe wolk. In onze eigen, liefdevolle wereld!

Liefs,

Pluisje