Negen weken moeder

Het is donderdag 6 november, 23.15 uur. Suffig van het dutje op de bank loop ik met je vader samen naar boven. Het is tijd voor je laatste fles van vandaag voordat we de nacht ingaan. We zijn allebei moe, maar niet uitgeput. Sinds een week of twee slaap je door. Wat een rijkdom na die gebroken nachten met een ontroostbare baby. Na je laatste fles leggen we je wakker, maar moe en voldaan in het wiegje naast ons bed. De nachtlampjes gaan uit en in het donker hoor ik je nog wat napruttelen voordat je ademhaling rustiger wordt. Je slaapt. En enkele ogenblikken later slaap ik ook.

Zo’n 4 weken geleden kon ik mij niet voorstellen dat die gebroken nachten ooit op zouden houden. Ik voelde me onzeker, uitgeput en emotioneel. Was dit nou die geweldige roze wolk waar iedereen het altijd over heeft? Juist doordat ik het niet als roze wolk zag, voelde ik me extra onzeker. Ik twijfelde aan mijn moedergevoelens en aan mijzelf. Wat nou als dit gevoel nooit komt? Of als het altijd zo blijft? Ik moest jou echt leren kennen, kleine man. Waarom huilde je? Waarom wilde je niet slapen?

Inmiddels weten je vader en ik dat een groot deel van jouw onrust werd veroorzaakt doordat je pijn had. Gelukkig zaten we op het goede spoor en nu je medicijnen krijgt, doe je het zoveel beter! En dat je vader en ik hebben volgehouden, deed ook wat voor mijn zelfvertrouwen. Zie je nou wel, wij doen het nog zo gek niet als ouders. Ons gevoel zat goed.

Dat onzekere gevoel, de eerste pittige weken met slaaptekort en een krijsende baby, het niet weten of je het goed doet en het leren kennen van je kindje, het hoort er schijnbaar allemaal bij, bij een eerste kindje en bijna iedereen maakt het mee. Alleen je hoort er zo weinig over. Mensen zijn al gauw bang dat je een postnatale depressie aan het ontwikkelen bent als je toegeeft dat je het soms moeilijk vindt. Ik durfde er ook nauwelijks open over te zijn. Maar onlangs bekeek ik een aflevering van het tv programma Generatie 2010 waarin ze op bezoek gaan bij de gezinnen waarin hun eerste kindje ongeveer 6 weken oud is. Het blijkt dat werkelijk waar bijna elke ouder in het programma het begin ontzettend pittig vond en dat de kersverse moeders ook moesten wennen aan het moederschap en hun kindje moesten leren kennen. Wat heerlijk, herkenning! Jammer dat het programma niet meer op de buis is, maar op internet staan gelukkig de oude afleveringen.

Nu ben je ruim 9 weken oud en ik kan nu echt zeggen dat ik je al behoorlijk goed ken. Ik hoor aan je huiltje wanneer je honger hebt of wanneer je krampjes hebt. Ik zie aan je manier van wurmen en worstelen wanneer je niet lekker ligt of wanneer je luier vol is. Ik zie aan je lachjes of je een goede dag hebt. Als je niet zo lekker in je vel zit, ben je vaak wat stiller en huilerig. Het voelt zo goed om steeds beter te kunnen inspelen op jouw behoeften. En toch, wanneer het een weekje super goed gaat met de slaapjes en je heerlijk tevreden en vrolijk bent, zo anders kan het een dag later zijn. Dan is het weer huilen, niet willen slapen en alleen maar op de arm liggen.

De afgelopen dagen was het weer drama met de slaapjes. De nachten slaap je prima en je slaapt heerlijk door tot 06.00 of 07.00 uur in de ochtend. Bij ons in bed dommel je vaak nog een halfuurtje extra weg. Maar overdag slapen? Ho maar! En toch ben je soms echt doodmoe. Je wenkbrauwen zijn rood, je wrijft in je oogjes, je gaapt. Zeer duidelijke slaapsignalen, dus leg ik je wakker maar moe op bed. Je begint dan direct te huilen. En zelfs al leg ik je slapend weg, wanneer je het matras raakt schieten je ogen open en begin je te huilen. Krijsen zelfs. Eerst kijk ik of je misschien ergens last van hebt: volle buik – check, schone luier – check, geen krampjes – check, geen last van de reflux – check, niet te warm of koud – check, slaapsignalen – dubbel check!

Totdat je zo’n 6 – 7 weken oud was, vond ik het moeilijk om je te laten huilen dus dat deed ik dan ook niet. Je leek veel behoefte te hebben aan geborgenheid, dus als je bij papa of mama op de arm in slaap wou vallen, deden wij daar niet moeilijk over. Maar nu je zo wakker de wereld inkijkt, heel bewust naar iedereen lacht en doorkrijgt dat wij reageren op jou, heb ik er wat minder moeite mee. Natuurlijk vind ik het vreselijk om jou te horen huilen, maar wanneer ik dan je kamertje inloop en jij mij lachend aankijkt, weet ik dat er niets aan de hand is. Je wil gewoon niet slapen omdat de wereld om je heen veel te leuk is. Met als gevolg dat je ’s avonds echt oververmoeid en geprikkeld bent en het van 17.00 uur tot 19.00 uur krijsen is. Dan krijg je de fles en daarna ben je zo moe dat je wel in slaap valt. Voor je ouders niet fijn, maar voor jezelf al helemaal niet want je raakt zo niet uitgeslapen.

Dus ik probeer heel consequent te zijn. Is er niets aan de hand, dan mag je best even huilen. Na 5 minuten ga ik even kijken en krijg je, je speentje terug en een aai over je bolletje. Vervolgens ga ik na 10 minuten weer even kijken en bij de derde keer blijf ik bij je. Maar helaas, hoe consequent ik dit ook doe, je blijft huilen en als ik dan eenmaal naast je zit, ga je vrolijk lachen en pruttelen. Ik ben al ruim een week hiermee bezig, maar nog geen 1 keer ben je alsnog zelf in slaap gevallen. Je kan het wel, want ’s avonds leggen we je ook wakker weg en eerder lukte het ook overdag.

Misschien zit je deze week wel in een ‘sprongetje’, hoewel jouw leeftijd nooit overeenkomt met de beruchte ‘sprongetjes- weken’. Of je hebt gewoon even een paar dagen geen zin meer in rust en regelmaat. Ik probeer er rustig onder te blijven en een beetje mee te gaan met jou. Ik kan je nergens toe dwingen en dat wil ik ook helemaal niet. En zo blijf ik iedere week weer nieuwe dingen tegenkomen en het blijft af en toe zoeken naar wat je nou precies wil. We willen je eigenlijk vanaf dit weekend ook ’s nachts op je eigen kamertje laten slapen. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat.

Over dat moedergevoel: dat groeit elke dag meer en meer. Ik kan soms niet ophouden met jou kusjes te geven. Je hebt ook van die heerlijke bolle wangetjes! En knuffelen met jou is tegenwoordig mijn nieuwe hobby. Op sommige momenten wanneer je als uitzondering overdag wél goed slaapt, dan krijg ik na een uurtje of twee echt de drang om je kamertje in te lopen en je wakker te knuffelen. Ik moet er ook absoluut niet aan denken dat ik in januari weer moet gaan werken en dat ik drie dagen in de week niet van jou kan genieten overdag. Ik krijg er soms buikpijn van als ik denk dat mijn (schoon)ouders komen oppassen, omdat alleen je vader en ik, in mijn ogen, goed genoeg voor jou kunnen zorgen. Dus ik geniet nu nog meer van onze momentjes samen. Natuurlijk ben ik ook doodop na een huildag, maar wanneer je zachtjes snikkend wegkruipt in het kommetje van mijn arm, je handje de rand van mijn shirt bij mijn hals stevig vastpakt en je vervolgens lekker warm tegen mij aan in een diepe slaap valt, voel ik echt intense liefde. Ik zie je verschillende gezichtsuitdrukkingen in je slaap en mijn hart stroom over van liefde voor jou, mijn wondertje.

Morgen mag je groot zijn, maar blijf vandaag nog even klein

Liefs,

Pluis