De zoektocht naar een blije baby (en mama)

Eindelijk, een momentje van rust en stilte. De kleine man ligt op bed en ik heb voor mijzelf een kop thee gezet, de laptop afgestoft en aangezet. Me- time en even bloggen. Dat laatste wil ik graag vaker doen, maar met een kleine baby vind ik daar gewoon bijna de tijd niet meer voor. In die spaarzame stille uurtjes wanneer Kian slaapt, doe ik vaak even snel wat huishoudelijk werk of ik kijk even wat tv, met mijn beentjes omhoog.

Sinds mijn vorige blog is er een hoop gebeurt omtrent Kian en het vele huilen van hem. Nadat we bij de huisarts totaal niet serieus genomen werden, gingen manlief en ik toch enigszins gespannen naar de kinderarts. Thuis had ik in mijn hoofd het hele riedeltje al goed voorbereid. Voor elke stomme opmerkingen over dat wij jonge, overbezorgde ouders zouden zijn, had ik al een antwoord klaar. Nee, ons zouden ze niet wegsturen. Kian moest onderzocht worden!

Eenmaal in het ziekenhuis werden wij opgehaald door een jonge vrouwelijke kinderarts. En tot onze grote verbazing nam zij ons direct serieus. Ze vroeg naar de klachten, hoe vaak Kian huilde, hoe zijn eet- en slaappatroon was en wat wij zelf hadden geprobeerd. Daarna bekeek ze hem lichamelijk en ze kwam al snel tot een conclusie. We hadden inderdaad gelijk, het leek er zeer sterk op dat Kian verborgen reflux heeft. Er komt bij hem vaker dan gemiddeld voeding omhoog, wat hij vervolgens weer terugslikt. Omdat de melk dan inmiddels is vermengd met maagzuur, brandt dit heel erg. Hij schrikt hier dan van, gaat krijsen en kan niet meer slapen. Dan wil hij vaak extra drinken tegen het branderige gevoel, wat vervolgens de kans op reflux weer doet toenemen (want: vollere maag is meer omhoogkomen van de voeding). Daarnaast is hij heel vermoeid geraakt van het huilen, de pijn en het niet kunnen slapen. Ook dit is weer een extra prikkel tot refluxklachten. De klachten zijn bij de meeste baby’s tussen 6 en 12 maanden over, omdat dan de kringspier bij de maag wat sterker is geworden.

Manlief en ik voelden ons zeer opgelucht. Zie je nou wel! We zijn niet gek. Ons vader- en moedergevoel zat goed. Hij huilde niet zomaar, omdat hij graag op de arm ligt. Nee, hij had echt pijn en zocht troost en warmte. De kinderarts schreef Kian een maagzuurremmer met een lage dosis voor om te proberen. Als dit werkt, moet hij deze medicijnen tot ongeveer 4/5 maanden gebruiken. Dan moeten we weer stoppen om te kijken of de reflux inmiddels over is. Verder blijft Kian onder controle bij de kinderarts. Zij wil hem in ieder geval het komende halfjaar af en toe zien en ons begeleiden bij zijn reflux. Naarmate hij groeit, kan het namelijk zo zijn dat hij zwaardere of andere medicijnen nodig heeft.

Nog diezelfde avond zijn we gestart met de medicijnen. En na zo’n drie dagen zagen we een wezenlijk verschil. Overdag werden de hazenslaapjes van tien minuten steeds langer. Soms sliep hij zelfs een uur of langer zonder wakker te schrikken en te krijsen. En ’s nachts sliep hij heerlijk 5 uur achter elkaar!

Wat een ander kind hebben wij inmiddels. Hij is rustig, tevreden en lacht onwijs veel! En het ritme wat wij al weken probeerden bij hem, gaat ineens super goed. Hij doet overdag redelijk goed wat slaapjes en ’s nachts slaapt hij momenteel toch wel 6 of 7 uur achter elkaar. Maar het allerbelangrijkste: hij lijkt veel minder pijn te hebben! Natuurlijk is de reflux niet over, dat kan ook niet met een maagzuurremmer. Maar het branden is weg. En met extra veel liefde en knuffels, ruim 30 minuten rechtop houden na de fles en alles verhogen (niet alleen het bedje, maar ook het aankleedkussen etc.), is het inmiddels echt genieten van onze kleine man! Toch is het af en toe nog wel even zoeken. Soms heeft hij flinke buikkrampen van de medicijnen en gisteren had hij diarree. Toch moeten we de medicijnen even de kans geven. En mochten de klachten onverhoopt verergeren, dan is er nog een ander medicijn dat we kunnen proberen.

Met manlief en mij gaat het ook inmiddels steeds beter.  Wij ervaren nu ook meer rust nu Kian minder pijn heeft en een blije baby lijkt te worden. We slapen ook beter en hebben het gezelliger thuis.

Lichamelijk word ik ook steeds meer mijzelf. Zo’n 6 ruime weken na de bevalling was bij mij eindelijk het vloeien gestopt. Helaas voor mij (en manlief :-) ) kon ik er maar een weekje van genieten. Afgelopen vrijdag werd ik weer voor het eerst ongesteld. Het was een totale verrassing, want ik had geen tekenen gehad van een nadere menstruatie. Geen hoofdpijn of buikpijn, alleen wat lage rugpijn. Toen ik op het toilet wat bloed aantrof, dacht ik eerst even dat het nog steeds van het vloeien van na de bevalling was. Maar de dagen erna werd mij wel duidelijk dat dit echt een menstruatie is. Het was wel even een gek gevoel, want vanaf oktober 2013 ben ik niet meer ongesteld geworden. En toen met kerst 2013 die positieve test, een totale verrassing!

De laatste dagen denk ik veel aan vorig jaar, aan de eerste positieve test en aan het begin van de zwangerschap. Ik heb de zwangerschap als zoiets moois en magisch ervaren! Soms voel ik een soort van heimwee naar die periode. De spanning, de vreugde, het groeiende buikje. De eerste trapjes voelen, het spugen, de echo’s. Het was zo bijzonder! Wat heb ik er intens van genoten, ondanks de lichamelijke ongemakken. Manlief voelt het ook zo. Laatst hadden we een gesprek over hoe anders ons leven nu is. Dat we altijd eerst aan Kian denken en dan pas aan een ander of jezelf. Dat de spontaniteit minder is, want je moet altijd rekening houden met Kian. Dat we toen gemiddeld 8 uur per nacht sliepen, en wat een luxe dat nu zou zijn! Maar ook hadden we het over onze weg er naartoe. Hoe mooi die zwangerschapsperiode was. De fotoshoot, het gipsen van mijn megabuik bij 39,5 week zwangerschap.

De bevalling was een enorme aanslag op ons gezin. Op mij, fysiek en geestelijk. Maar ook op manlief en  Kian. Bij een bezoek aan de osteopaat is namelijk naar voren gekomen dat Kian spanning in zijn nek heeft, waarschijnlijk doordat hij klem zat tijdens de bevalling. En manlief heeft de bevalling ook als heftig ervaren. Dat ik zoveel pijn had en dat hij niets kon doen. Dat ik zoveel bloed verloor en er enorme paniek was onder de verloskundige en arts en hij moest toekijken hoe er veel artsen en verpleegkundigen met mij bezig waren om het bloeden te stoppen. Het was echt een heftige bevalling en het heeft mij wel lichtelijk getraumatiseerd. Als je mij 8 weken geleden vroeg of ik nog een tweede kindje zou willen, dan zou ik heel hard ‘nee’ gillen. Maar gelukkig werkt de natuur een handje mee. Hoe de pijn precies aanvoelde, weet ik niet meer. En hoe langer het geleden is, hoe minder heftig het wordt in mijn herinnering. Dit maakt manlief weer blij. Hij was erg bang dat ik geen tweede kindje zou willen, als het ons natuurlijk gegund mag zijn in de toekomst, vanwege de bevalling. Toch bijzonder hoe dat werkt.

Soms verlang ik er weer naar om zwanger te zijn. Dan mis ik dat speciale gevoel. En het lijkt me geweldig om ons gezin uit te breiden. Maar aan de andere kant wil ik nog zeker de tijd nemen om volledig te herstellen en mijzelf weer terug te vinden. Ik mag van de artsen nog niet zwanger worden het eerste jaar na de bevalling. En daarbij is het toch wel heel heftig, die eerste weken met een pasgeboren baby. Zeker als je kindje ook nog pijn heeft, zoals Kian. Dan is het gewoon moeilijk. Punt.

Gelukkig lijkt Kian steeds meer op een tevreden, blije baby. En ik? Ik word steeds meer een blije, gelukkige mama!

Liefs,

Pluisje