Het allermooiste lichtpuntje

Ruim een week geleden werden je vader en ik verrast. Niet zomaar een verrassing. Nee, de allermooiste verrassing die we ons konden wensen op dat moment. Jij gaf ons het allermooiste lichtpuntje.

Al vanaf je geboorte ben je een onrustig mannetje. Je huilt veel en vaak en je overstrekt jezelf daarbij. In eerste instantie hadden we het vermoeden dat je last had van je nekje door de geboorte. Je keek altijd een kant op en kreeg een duidelijke voorkeurshouding. Een week na je geboorte begon je nog meer te huilen, soms was je uren ontroostbaar. Op de arm, wiegen, lopen, in de wandelwagen.. niets hielp meer. Je stopte even met huilen om een hazenslaapje te doen van tien minuutjes om vervolgens wakker te schrikken en weer heel hard te huilen.

Je vader en ik waren inmiddels erg vermoeid en doordat jij eigenlijk altijd bij een van de twee op de arm wilde zijn, kwamen wij niet aan rusten toe. Af en toe kwam er wat kraamvisite, waarna wij vervolgens helemaal kapot waren. De nachten waren erg kort, of lang, ’t is maar hoe je het bekijkt. Soms begon je om negen uur ’s avonds te huilen tot je overstuur was tot een uur of drie, vier ’s nachts. Daarna viel je dan uitgeput in slaap. En vader en ik lagen uitgeput naast elkaar op bed, gespannen bij ieder geluidje. Bang dat je weer zou gaan huilen.

Als familie, vrienden, kennissen of de verpleegkundigen van het consultatiebureau vroegen hoe het ging en wij aangaven dat je erg veel huilt en het lijkt alsof je pijn hebt, werden we niet echt serieus genomen. ‘Ach, darmkrampjes! Dat hoort erbij’ of ‘Hij wil gewoon lekker bij jullie zijn’ zijn veel gehoorde opmerkingen. Je wordt als kersverse ouders in de war gemaakt door alle tegenstrijdige adviezen en opmerkingen. De een zegt dat we jou moeten laten huilen, dat je vanzelf wel moe wordt. De ander zegt dat wij je lekker op de arm moeten nemen. Weer een derde zegt dat alle baby’s huilen, dat ze daar vanzelf wel overheen groeien.

Wij hebben de afgelopen weken toch iedere keer ons eigen gevoel gevolgd en onze eigen weg gekozen. Jou laten huilen, laten krijsen van de pijn? Wachten tot je moe wordt? Dat gaat ons veel te ver. Daarbij huilt een baby met een reden, zeker een pasgeboren baby. Het is jouw enige manier om te kunnen communiceren. We nemen je dan lekker bij ons en proberen je te troosten. Ondertussen zijn je vader en ik allerlei mogelijke oorzaken aan het uitsluiten. We hebben een tijdje Infacol geprobeerd. Wellicht had je toch darmkrampjes. Je ging er meer van boeren en winden, maar dat was ook alles. Je bleef huilen. We hebben een speciaal pittenzakje voor over je buikje gekocht, maar daar werd je ook niet rustiger van. Wij hebben zelfs een draagzak aangeschaft, maar je gaat hysterisch gillen als ik je erin zet. Al een paar weken houden je vader en ik ons aan een redelijk strak schema qua eten – knuffelen – slapen. Dit is lastig met een baby die alsmaar huilt (dus geen slaap), en die daarna een uur langer doortrekt met slapen (dus later eten) en die zo stijf als een plank gillend in je armen ligt (dus niet knuffelen). We willen je graag rust, ritme en regelmaat bieden, maar het gaat zo best moeilijk.

Afgelopen week ben ik je goed gaan observeren. Ook in je slaap. En ik heb al je ‘klachten’ of ‘symptomen’ opschreven. Vaak de hik, veel je tong uitsteken, slikken, hoesten. Je ruikt wat zurig uit je mondje. En in je slaap zie ik dat je eten omhoog komt, dat je dit weer terugslikt en dan vervolgens wakker schrikt en gaat huilen. Van de pijn. Een zoektocht op Google levert ons al meer inzicht, we vermoeden dat je last hebt van verborgen reflux. Je melk stroomt iedere keer terug uit je maag in je slokdarm. En in plaats van te spugen, slik jij het weer door. De melk is inmiddels verzuurd door het maagzuur, dus dit brandt natuurlijk. Ach, mijn lieve ventje. Wat heb ik de afgelopen week veel zitten janken. Echt, ik brulde met je mee. Je had zo’n pijn en ik kon er niets tegen doen. De standaard tips tegen reflux voerden wij allang uit. Je bedje is al verhoogd, we houden je al ruim 30 minuten rechtop na de fles en we hebben je voeding ook al een ruime tijd verdikt.

Volgende week gaan we met jou naar een osteopaat. Wie weet kan hij zien waardoor je zoveel refluxklachten hebt. En nog belangrijker: wie weet kan hij jou er vanaf helpen. Mijn moederhart huilt omdat je zo overduidelijk niet lekker in je vel zit.

Vanmorgen zijn we nog naar de huisarts geweest. Zoals ik al vermoedde, nam zij ons totaal niet serieus. We werden gewoon neergezet als overbezorgde jonge ouders. ‘Tja, eerste kindje he?’. Ik kon dat mens wel slaan! Daarbij vond zij dat (verborgen) reflux maar een trend was, en dat het inmiddels alweer uit de mode raakte. Daarna zei ze lachend dat alle baby’s reflux hebben en dat we ons maar moesten troosten met de gedachten dat ze rond hun vierde levensjaar er echt geen last meer van zouden hebben.  Sorry, maar what the f..? Ik was echt met stomheid geslagen. Uiteindelijk hebben wij een doorverwijzing gekregen voor de kinderarts, nadat je vader en ik voet bij stuk hielden dat jij niet zomaar huilt van de pijn en dat wij het onzin vinden dat jij er maar overheen moet groeien. Wij laten ons kind niet pijnlijden.

Toch is het niet alleen maar gehuil en verdriet. Want vorige week zaten we met zijn drietjes gezellig op de bank. Je was rustig en ontspannen voor de verandering en we zaten lekker met jou te spelen. Papa trok gekke bekken en mama zat rare geluidjes te maken. En ineens verraste je ons. Je gaf ons je allereerste, allermooiste lach! Breeduit glimlachend keek je naar ons! Je oogjes vol pret en je handjes zwaaiend van plezier.

Dankjewel lieverd. Dat was net datgene wat je vader en ik zo hard nodig hadden. Er zit een onwijs vrolijk mannetje in jou! En dat mannetje willen we zo graag vaker zien. De afgelopen dagen laat je steeds vaker een mooie lach zien op de momenten dat jij rustig bent. Na een lekker warm bad of als je wakker gemaakt wordt voor je flesje. In deze soms stormachtige, onzekere en vermoeiende tijd is dat het aller-, allermooiste lichtpuntje!

Liefs,

Mama