De kraamperiode

2 september

14.00 uur

De verpleging komt binnen om te kijken hoe het met mij gaat. Ik zit nog steeds vol emoties en ben nog niet echt geland op aarde. Net na de bevalling is mij gevraagd of ik borstvoeding wil geven. Hierop heb ik geantwoord dat ik dat niet meer aandurf. Omdat ik al zo gefaald had tijdens de bevalling was ik erg bang om ook te falen met de borstvoeding. Zowel de verloskundige als de verpleegkundigen gaven toen aan dat ik absoluut niet zo mocht denken, dat ik zeker niet gefaald heb en dat ik een zware bevalling heb gehad en juist heel trots moest zijn op hoe ik alles heb doorstaan. Toch voelde ik me alles behalve trots op mijzelf. Ik was zo uitgeput. Op dat moment kies ik heel bewust voor de fles. En wanneer Kian zijn eerste flesje krijgt en deze gulzig leegdrinkt, voel ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Ik merk na het flesje dat mijn onderkant (zoals ze dat zo mooi noemen in verloskundige-land) zeer pijnlijk is. Ik weet niet of dit door de knip komt of gewoon door de bevalling, maar ik geef het aan bij de verpleging zodat ik wat pijnstilling kan krijgen. Voordat ze wat geven, willen ze eerst kijken. Ze zien een enorme bloeduitstorting op mijn linkerbil, net naast de knip. De verpleegster vertrouwt het niet en roept de verloskundige erbij. Die wil even inwendig voelen om een bloeding uit te sluiten. Mijn hemel, wat deed dat zeer! Gelukkig was het inwendig nog allemaal in orde. En ik krijg twee paracetamol. Ik zeg niets, maar ik had nog wel een shotje morfine gewild.

16.00 uur

Ik ontvang een appje op mijn telefoon dat mijn ouders onderweg zijn naar het ziekenhuis. Ik ben zojuist in bed gewassen, douchen was echt nog geen optie na de bevalling. Ik voel me heel raar, ik heb veel pijn aan de knip, eigenlijk aan mijn gehele onderkant. Ik voel me ontzettend moe, overreden door een vrachtwagen, maar ook opgelucht en blij. De bevalling zit erop en een prachtig mannetje ligt in het wiegje naast mijn bed. Manlief en ik krijgen eten en drinken aangeboden van de verpleging. Terwijl manlief gretig brood, ontbijtkoek en beschuit met muisjes opeet, kan ik alleen maar denken aan drinken. Mijn lippen zijn helemaal uitgedroogd en ik ben schor van het puffen en schreeuwen. Ik lijk nog niet helemaal te beseffen wat er allemaal is gebeurd, dat ik bevallen ben en dat ik nu moeder ben. Alles is nog een waas.

17.00 uur

Mijn ouders komen de kraamsuite binnen en bij het zien van mijn moeder barst ik in huilen uit. Alle emoties komen eruit: de angst, de pijn, de opluchting. Mijn moeder geeft me een dikke knuffel en mijn vader staat verwonderd over het wiegje gebogen en maakt de eerste foto’s van zijn kersverse kleinzoon. Daarna zie ik hem een traantje wegpinken terwijl hij dit probeert te verbergen. Bij mijn ouders kan ik mijn hart luchten over de bevalling. Ik ben er nog helemaal vol van en als een onsamenhangend geheel komt het verhaal eruit. Iedere keer schieten mij weer flarden te binnen en terwijl ik deze uitspreek, besef ik hoe heftig alles is geweest. Na een half uur komen ook mijn schoonouders en schoonzus en het neefje van manlief binnen. Ook zij staan direct bewonderend boven het wiegje en kussen en knuffels worden uitgedeeld. Iedereen krijgt beschuit met muisjes en Kian mag bij iedereen even op de arm. Gelukkig vertrekt ook iedereen weer rond 18.00 uur, net op tijd want ik hou het bijna niet meer vol.

20.30 uur

Manlief is even naar huis geweest om de kat eten te geven en wat spulletjes op te halen. Ik zit met Kian op bed naar de tv te kijken. Goede tijden, slechte tijden is op, maar ik kan het niet volgen. Iedere keer vliegen mijn gedachten weer uit naar de bevalling. Ik heb veel pijn en durf nauwelijks te bewegen. Ik heb een infuus in elke arm en een zeer onprettige blaaskatheter. Dit alles maakt het lastig om Kian goed vast te houden en na een half uurtje druk ik maar op de bel voor de verpleging. Gelukkig begrijpt zij het en legt hem lekker in zijn wiegje. Daarna komt manlief binnen met achter hem mijn broer en zijn vriend. Emotioneel bekijkt mijn broer zijn neefje. We praten daarna wat bij over de bevalling en gelukkig weten mijn broer en zijn vriend dat ik me rust hard nodig heb, dus ze blijven niet te lang. Ook manlief is gesloopt dus na hun vertrek zitten we een tijdje zwijgend en alles overdenkend naast elkaar.

22.00 uur

De verpleging komt binnen om een antibiotica-infuus aan te sluiten. Ik moet sowieso een nacht blijven vanwege het bloedverlies, maar ik heb sinds de bevalling ook koorts en ze weten niet waar het vandaan komt. Vandaar preventief antibiotica via het infuus voor 24 uur en waarschijnlijk een tweede nacht blijven. Ook wordt er nog even met een wattenstaafje een soort uitstrijkje gemaakt daar beneden. Weer moet ik de pijn verbijten, ik word er gewoon emotioneel van en ik vraag me af wanneer het nou eens ophoudt. Hoeveel mensen moeten er nog aan mij zitten? Daarna krijgt Kian nog een flesje en worden manlief en ik klaargemaakt voor de nacht. Ik krijg nog wat pijnstillers met codeïne en daarna val ik in slaap. ’s Nachts word ik een paar keer wakker van het gepruttel naast mij in het wiegje. Ik vraag me af wanneer het moedergevoel komt opzetten. Kian voelt van mij. Hij voelt zo vertrouwd, alsof ik hem heel goed ken. Maar hij voelt ook nog zo vreemd, een baby die ik moet leren kennen.

3 september

Vandaag moet ik proberen of ik rechtop kan zitten in een stoel. Ik ben de nacht redelijk doorgekomen en heb toch een paar uurtjes geslapen. Manlief is vaak opgestaan voor de kleine man en heeft hem iedere keer verschoond en gevoed. Ik had niet eens de kracht om rechtop te komen zitten in bed, dus ik ben hem hier erg dankbaar voor. We ontbijten samen en hierna komt de verpleging mij helpen in de stoel. Ik voel me zo zwak en ik kan niet eens mijn benen fatsoenlijk bewegen zonder pijn. Het voelt naar om zo afhankelijk te zijn van iedereen. Toch heb ik mijzelf redelijk kunnen wassen, zittend op de stoel. Daarna snel terug in bed, totaal uitgeput en licht in mijn hoofd. Dat bloedverlies hakt er wel in.

’s Middags wordt de blaaskatheter verwijderd en mag 1 van de 2 infusen eraf. Wat een opluchting en bewegingsvrijheid in bed! Maar dit betekent ook zelfstandig plassen. Oei, dit is wel pittig. Met moeite kan ik uit bed komen, ik lijk wel een bejaarde met slechte heupen.

Onze beste vrienden komen langs om de kleine man te bewonderen. Ik kan alleen maar in bed liggen op mijn zij, mijn linkerbil doet teveel pijn. Gelukkig respecteren zij de situatie en zorgen zij ervoor dat ik me op me gemak voel, ondanks dat ik er niet echt op mijn best bij lig.

De rest van de dag spenderen manlief en ik op ‘onze’ kraamsuite. Kian krijgt regelmatig schone luiers en flesjes en tussendoor proberen we wat uurtjes slaap in te halen. We zijn allebei zo vermoeid. Gelukkig ben ik de rest van de dag koortsvrij, dus morgen mogen we waarschijnlijk naar huis. ’s Avonds komen mijn zus en zwager nog langs om de kleine man te bewonden en voor de nacht wordt het laatste infuus afgekoppeld en kan ik zonder draden en toestanden gaan slapen.

4 september

Deze ochtend voor het eerst sinds maandag weer gedoucht. Het is zwaar, maar o zo heerlijk! Manlief moet mij nog wel helpen met afdrogen en het lopen van en naar bed, maar ik voel verbetering en dat voelt zo fijn! Na het ontbijt krijgen wij te horen dat we naar huis mogen, maar voor het zover is mag Kian in bad. Wat een prachtig gezicht! Steunend op de commode kan ik alles aanschouwen. Iets doen kan ik nog niet, daarvoor ben ik te zwak. En na het badje van Kian moet ik gelijk even liggen. Toch begint het gevoel voor hem steeds meer te komen. Ik voel me voor het eerst echt jaloers dat anderen met hem bezig zijn en niet ik.

’s Middags mogen we eindelijk naar huis. Ik ga in de rolstoel zitten en krijg de kleine man in de maxi cosi op schoot. Manlief rijdt ons door de gangen van het ziekenhuis. Bij het zien van de route die we maandag ook hebben afgelegd in het ziekenhuis, krijg ik een brok ik mijn keel. Ik beleef weer een beetje de bevalling. Ook dringt het ineens tot me door dat alles anders is. Dat we nu voortaan met zijn drieën zijn, dat ik niet meer zwanger ben en dat we nu als gezin naar huis gaan. In de auto komen de eerste tranen. Kraamtranen? Of gewoon emoties? Ik denk allebei.

Bij thuiskomst zie ik hoe mooi manlief alles versierd heeft. De eerste kaartjes liggen op de mat en ik ga voorzichtig zitten aan de keukentafel. Ik lees het eerste kaartje en barst weer in huilen uit. Alles is zo overweldigend! Ons huis, de vertrouwde geur, onze eigen spullen en een baby in de box. Dit heb ik zo graag gewild, zo intens gewenst en zo naar verlangd. En toch voelt het nog niet helemaal zoals ik had gedroomd en gehoopt. Het voelt nog zo raar en onbekend en ik heb nog zoveel pijn. Wanneer de kraamzorg komt en vraagt naar de bevalling, begin ik weer vreselijk te huilen. Ik doe mijn verhaal tussen het gesnik door. Daarna word ik naar boven gestuurd en kruip ik in een schoon bed met Kian in zijn wiegje naast me. Alles is zoals het zijn moet, maar het voelt nog niet zo.

5 september

Vandaag komt de nieuwe kraamhulp, de vrouw die de komende dagen bij ons zal zijn. Gelukkig is het een leuke, spontane en kundige vrouw. We hebben een klik en ik begin iets meer te landen in mijn huis en op aarde. De (kraam)tranen zitten nog wel erg hoog, maar ik wil niet continu huilen dus ik slik mijn tranen weg.

’s Avonds komen de tranen alsnog. Kian huilt veel en wil niet slapen. Manlief wordt wanhopig en is ook ontzettend vermoeid. Sinds de bevalling zorgt hij 24 uur per dag voor ons en hij heeft ook niet kunnen bijslapen. In het ziekenhuis mocht hij blijven slapen en daardoor heeft hij ook ’s nachts alle verzorging gedaan. Ik zie dat hij op is, maar ik heb zelf teveel pijn om te kunnen helpen. En terwijl Kian heel hard huilt, huil ik met hem mee. Roze wolk? Ik weet niet waar iedereen die denkt te zien,  ik zie nu alleen een grote donkere donderwolk. Gelukkig trekt dit gevoel wel een beetje weg wanneer de kleine man op mijn borst rustig wordt en in slaap valt.

 De kraamweek

Elke ochtend rond 8.00 uur staat de kraamhulp op de stoep. Meestal zijn we dan al wakker geworden doordat Kian een flesje of een schone luier nodig had. De kraamhulp verzorgt ons goed, ze maakt lekkere ontbijtjes en zorgt dat ik voldoende fruit binnenkrijg gedurende de dag. Ze legt ons uit hoe we Kian moeten verzorgen, hoe we hem het best in bad kunnen doen en welke zaken we echt moeten weten over pasgeboren baby’s. Ik vind het fijn om eindelijk iets meer te kunnen doen dan alleen een flesje geven, maar ik merk dat mijn lichaam maar met hele kleine stapjes herstelt.

Als mijn ouders langskomen om de kleine man nogmaals te bewonderen, mag ik hem die dag voor het eerst zelf in bad doen. Zwetend en trillend sta ik bij de commode, maar ik laat me niet kennen. Ik wil dit per se zelf doen, ook al is mijn lichaam er nog niet aan toe. Ik voel dat ik behoefte heb om een band op te bouwen met mijn zoon. Normaal gesproken kan je dit al de eerste dagen doen, maar ik heb die dagen gemist omdat ik alleen maar in bed kon liggen. Na het badje van Kian kruip ik doodmoe terug in bed.

Gedurende de kraamweek wil de kraamhulp dat ik steeds meer zelf doe en tegen het einde van de week wil zij dat ik alles zelfstandig kan, zonder de hulp van manlief. Hoewel ik nog veel pijn heb en ik ook nog steeds erg moe ben (en gebroken nachten helpen daar niet bij), doe ik wat zij van me vraagt. Wel merkt de kraamhulp de laatste dag op dat mijn hechtingen zijn gaan wijken, dat mijn pols weer snel is en dat mijn lichaamstemperatuur wat verhoogd is. De verloskundige komt nog langs om het kraambed af te sluiten en deze klachten worden besproken. Zij vindt het niet zo gek gezien het bloedverlies.

Twee dagen later word ik nog eens gebeld door de verloskundige om te kijken hoe het gaat. Wanneer ik aangeef nog wel veel pijn te hebben aan de hechtingen en dat ik zo vermoeid blijf, vraagt ze wat ik allemaal doe qua verzorging en qua huishouden. Na mijn antwoord geeft zij aan dat ik veel te veel doe in de verzorging van Kian en in huis, en dat ik nog veel meer moet rusten. Even vervloek ik in mijzelf de kraamhulp, omdat zij per se wilde zien dat ik alles alleen kon. Nu moet ik weer een flinke stap terug doen. Gelukkig begrijpt manlief wel dat ik voorlopig nog niet alles kan en geeft hij mij ook het gevoel dat het niet erg is als ik wat meer rust neem.

Verder zijn we tijdens de kraamweek nog langs de huisarts gegaan met Kian. Hij huilt veel, overstrekt zich heel erg en gooit continu zijn hoofd naar achteren. Hij is tijdens het huilen ook niet te troosten: schone luier, volle buik, wandelen, knuffelen, sussen met de speen… niets helpt. De huisarts heeft gekeken of hij lichamelijk gezond is (hartje, longen etc.) en zij zag niets bijzonders. Inmiddels zijn we in overleg met het consultatiebureau en op hun aanraden hebben we de voeding van Kian iets verdikt. Dit lijkt wel te helpen tegen het gulzige drinken en tegen darmkrampjes, maar het overstrekken blijft en de huiluren blijven. Hij kan gerust van 16.00 uur ’s middags tot 23.00 uur ’s avonds wakker zijn en ontevreden zijn. Hij wisselt huilen dan met mopperen af. Heel vermoeiend, want op zo’n moment helpt niets en je wordt er zelf zo wanhopig van. We gaan wellicht binnenkort met hem naar een osteopaat. Wie weet heeft Kian toch wat last van de bevalling en heeft  hij ergens in zijn nekje wel wat spanning zitten.

Inmiddels zijn we ruim 2,5 week verder sinds de geboorte. Gelukkig begint het moedergevoel steeds sterker te worden. De eerste dagen moest ik Kian echt leren kennen en ik had eigenlijk wel genoeg aan mijzelf en mijn herstel. Nu ik lichamelijk steeds meer kan en ik emotioneel gezien steeds meer mijzelf begin te worden, begint ook de liefde voor mijn zoon steeds voelbaarder te worden. Zo hebben we hem meegenomen naar de crematie van mijn oma, want ik kreeg al buikpijn bij het idee dat ik Kian bij mijn schoonouders moest achterlaten. Niet dat zij geen goede oppas zijn, maar ik wil Kian bij mij houden. En morgen komen collega’s van manlief op kraamvisite. Hier zie ik erg tegenop. Ik wil niet dat hij van arm tot arm gaat bij mensen die ik nauwelijks ken. Het is mijn kleine mannetje! Ook begin ik steeds meer te genieten van de momenten samen. Zo voel ik me heel trots wanneer Kian op mijn borst in slaap valt nadat hij uren ontroostbaar heeft gehuild. Of wanneer ik hem verschoon of in bad doe en hij mij met zijn grote donkere ogen aankijkt. Of wanneer ik gepruttel uit de box hoor en als ik ga kijken, ik hem zo schattig zie liggen! Dan smelt mijn hart en voel ik echt intense liefde.

Ook beginnen manlief en ik weer wat intiemer te worden naar elkaar toe. Zo stond de eerste week compleet in het teken van de verzorging van Kian en mijn herstel. Nu beginnen we ook weer tijd voor elkaar te vinden, hebben we knusse momenten samen op de bank en kunnen we weer lekker ouderwets lachen om elkaars grapjes of leuke momenten. Ik mis nog wel het lichamelijke aspect, maar dat komt wel weer zodra ik ben genezen daar beneden ;-). Wel ben ik opnieuw verliefd op hem en heb ik een nieuw soort respect voor hem gekregen. Hij heeft zo goed voor mij en Kian gezorgd vanaf de bevalling en hij heeft zichzelf daarbij volledig weggecijferd en achtergesteld. Ik ben hem zo ontzettend dankbaar voor alles wat hij voor ons heeft gedaan.

Manlief is nog twee weken bij mij en Kian thuis. Ik wil er nog even niet aan denken dat hij weer moet gaan werken (en dat ik op termijn ook weer moet gaan werken). Ik wil nog even genieten van de tijd samen met ons 3-en. Nu kan ik eindelijk zeggen: alles is zoals het zijn moet!

Liefs,

Pluisje