De geboorte van onze zoon

Waarschuwing: zeer lange blog!

Zondag 31 augustus

Samen met manlief zit ik op de bank naar een of ander tv programma te kijken, maar mijn gedachten dwalen af. Morgen hebben we de afspraak staan bij de verloskundige. Ik weet dat ik dan gestript ga worden als het mogelijk is. Ik ben dan 40 weken en 5 dagen zwanger. Bij de vorige afspraak heeft de verloskundige gevraagd of wij mee willen doen bij een landelijk onderzoek (INDEX studie). Bij dit onderzoek word je ingeloot bij een van de twee groepen, de ’41-weken’-groep of de ’42-weken’-groep. Bij de groep van 41 weken word je bij 41 weken, indien je dan nog niet bevallen bent, ingeleid. Hoor je bij de tweede groep, dan wordt de normale procedure gevolgd en wordt er afgewacht tot de 42 weken. Afgelopen week heb ik even getwijfeld om mee te doen, omdat ik het wachten zat begin te worden en gewoon graag wil bevallen. Als ik mee doe, heb ik 50% kans op een inleiding binnen enkele dagen.

Morgen moeten we de beslissing doorgeven. Maar nu morgen zo dichtbij komt, begin ik te twijfelen. Ik heb al 3 avonden vreselijke indalingsweeën gehad. Mijn lichaam is dus zelf ook al bezig. En ik ben een voorstander om de natuur zoveel mogelijk haar gang te laten gaan en niet teveel in te grijpen als dit niet nodig is. Ik bespreek dit met manlief, en samen besluiten we om niet mee te doen met het onderzoek. We laten het komen zoals het komt. Vervolgens ga ik driftig de keuken soppen. Met schuurmiddel en alle poespas. Heerlijk, die citroen- bleekgeur!

Maandag 1 september

05.00 uur

Het is 05.00 uur ’s ochtends als ik wakker word van wat buikpijn en een volle blaas. Ik heb een pijnlijke harde buik die ik even moet wegzuchten. Niets nieuws voor mij en zeker niet ’s nachts. Ik ga uit bed om te plassen. Wanneer ik terug in bed kruip, voel ik weer een pijnlijke harde buik. Ik dommel wat weg, maar even later word ik weer gewekt door een krampend gevoel. Half in slaap probeer ik thuis te brengen wat ik voel. Mijn hand glijdt over mijn bolle buik, die gespannen aanvoelt. Toch is mijn buik niet zo hard als bij een normale  harde buik. Ik dommel weer weg en word toch weer wakker door een golf van buikpijn. Ineens begint mij iets te dagen. Zouden dit weeën zijn? Ik besluit mijn telefoon te pakken om te kijken hoe laat het is en hoeveel tijd er tussen de krampen zit. Ik merk ook dat de pijn anders aanvoelt dan een harde buik, dat het meer opkomt, een piek heeft en afzakt. Net zo’n buikpijn alsof ik ontzettend ongesteld moet worden, maar dan in golven. Ik zie dat er iedere keer zo’n 7 -8 minuten tussen zit. Ik probeer te slapen en zeg tegen mijzelf dat dit alleen maar voorwerk is. Dit moeten wel oefenweeën zijn, want echte weeën komen veel regelmatiger en sneller. Ook duren de krampen nog niet lang genoeg. Manlief laat ik ook lekker slapen. Pas tegen 8.00 uur wordt hij wakker en vertel ik hem over de weeën. Allebei worden we een beetje zenuwachtig. Zou het doorzetten? Zou de bevalling nu eindelijk beginnen?

Na een hete douche rond 8.30 uur merk ik dat de krampen afzakken. Weg weeën. Teleurgesteld kleed ik me aan. Ik verzucht tegen manlief dat ik hoop dat ik wel te strippen ben, want iedere keer dat voorwerk is zo vermoeiend en ik wil gewoon bevallen.

11.30 uur

Zenuwachtig zit ik met manlief in de wachtkamer bij de verloskundige. Blijkbaar loopt ze weer uit, want het stelletje voor ons is pas net naar binnen geroepen, terwijl wij nu  de afspraak zouden hebben. Voor de 4e keer ga ik plassen. Is het van de zenuwen? Vanmorgen ook al mijn darmen geleegd thuis en nu al dat geplas. Ik merk dat ik onrust in mijn lijf voel. Pas na ruim 25 minuten worden wij naar binnen geroepen. Eenmaal binnen volgt hetzelfde riedeltje als van de afgelopen keren. “Ik voel me prima, heb weinig echt noemenswaardige klachten”. “Ja, ik ervaar veel voorwerk, krampen, steken en vanmorgen volgens mij wat weeën”. Weer hoor ik hetzelfde riedeltje van de verloskundige: “Tja, het kan een start zijn van de bevalling, maar het kan ook nog wel even duren”. Uiteindelijk mag ik op de bank gaan liggen zonder ondergoed om te kijken hoe de baarmoedermond erbij staat en of ik gestript kan worden. Mijn hart begint als een razende te bonzen. Ietwat ongemakkelijk lig ik op de bank en onderga het gewoel. Wanneer de verloskundige aangeeft dat ik 1 cm ontsluiting heb en een halfverweekte baarmoedermond, gaat ze me strippen. Dat dit gevoelig kon zijn, had ik wel verwacht, maar AU dit deed echt flink pijn! Na een korte pauze ging ze verder met strippen. “Zo”, zegt ze “we kunnen maar beter flink strippen, in de hoop dat dit effect heeft”. Ik zie bloed aan haar handschoen zitten en ik krijg een inlegkruisje aangereikt. Ik hoop ook dat het effect heeft, denk ik bij mijzelf. Ik zie het gewoon niet zitten om anders vrijdag weer een strippoging te moeten ondergaan.

13.00 uur

Manlief en ik besluiten om nog even snel boodschappen te doen voor de rest van de week. Op de een of andere manier leek het alsof we al wisten dat we de komende dagen er geen tijd meer voor zouden hebben. Ook voelde ik me niet helemaal fijn, in de auto naar de supermarkt kwam af en toe een lichte kramp opzetten. Dit is normaal na het strippen, dat wist ik. Eenmaal in de supermarkt merk ik dat ik weer dezelfde weeën voel als die ochtend. Bij de broodafdeling probeer ik onopvallend een wee weg te zuchten. Toch heb ik het idee dat iedereen het aan mij ziet. Sowieso kijken er al veel mensen naar je wanneer je hoogzwanger buiten de deur komt. Onderweg naar de kassa voel ik weer een wee opkomen. Hmm.. hier zit minder tijd tussen dan vanmorgen.

Thuisgekomen eten we samen een broodje. Ik krijg het brood niet weg. Het smaakt me niet en ik zit weer een wee weg te zuchten. Ik probeer niet op de tijd te letten, ik voel dat dit nog maar de beginfase is en dat de tijd ertussen onregelmatig is. Uit alle boekjes weet ik dat het alleen maar langer duurt wanneer je geforceerd de tijd bijhoudt. Dus ik probeer gewoon door te gaan met de dagelijkse gang van zaken.

14.30 uur

De weeën komen erg onregelmatig. Dan weer om de 7 minuten, dan zit er weer 20 minuten tussen. Ik besluit te gaan douchen, vanmorgen zakte het daardoor af en ik wil dat het óf doorzet, óf afzakt, want dit is niet leuk meer. Tijdens het douchen een flinke wee en daarna: niks. Stilte in de buik. Teleurgesteld en moe kruip ik op de bank. Even liggen zal me goed doen, ik ben al sinds 05.00 uur wakker en voel me uitgeput.

16.00 uur

AUW! Ik schrik wakker van een zeer pijnlijke wee. Au, au, aaauuw… deze wee duurt wel erg lang en ik raak lichtelijk in paniek! Ook manlief schrikt zich rot, hij zat rustig op de bank met de iPad te spelen en ineens schiet ik van de bank, kermend van de pijn. Hij vraagt een paar keer wat hij moet doen, maar ik kan niet antwoorden. Pas na ruim drie minuten zakt de wee af. “Godver”, vervloek ik, “Als dit pas oefenweeën zijn, dan weet ik niet of ik die bevalling wel aankan hoor!”.

19.00 uur

Mijn bord eten staat nog  voor mijn neus. Misschien heb ik de helft gegeten, misschien nog niet eens. Ik heb geen honger en ik heb al sinds 16.00 uur pijnlijke weeën die ik echt moet wegzuchten. Ik voel nog een lichte schaamte om echt los te gaan met puffen, maar ik voel dat ik het anders niet kan handelen, die pijn. Manlief heeft ondertussen de weeëntimer-app aangezet en we zien al een mooi patroon ontstaan. De weeën komen nu regelmatiger, zo om de 5-6 minuten. Soms een langere pauze ertussen, soms een hele korte pauze. Over het algemeen duren de weeën nu ook 55 seconden, met uitschieters van weeën die 2,5 minuut duren. Van die weeën word ik ook helemaal naar, die doen zoveel pijn en er lijkt geen einde aan te komen.

22.00 uur

Inmiddels ben ik weer gaan douchen rond 20.30 uur en daardoor kwamen de weeën ineens veel sneller. Ze namen ook in kracht toe. En na het douchen moest manlief mijn rug masseren tijdens een wee, terwijl ik hangend over de wasbak aan het puffen was. Oké, het is begonnen. Dit kan ik geen voorwerk meer noemen. Af en toe voel ik me misselijk, maar ik heb ook een lege maag. Ik probeer met moeite een koekje te eten, maar ook dit staat me tegen. De weeën blijven in rap tempo komen en ze doen verschrikkelijk veel pijn. Het lijkt alsof mijn rug gebroken wordt. Manlief duwt met al zijn kracht op mijn onderrug, maar ik voel het nauwelijks. Ik raak af en toe wat in paniek. Ik hoop zo dat deze pijn effectief is. Ondanks dat de weeën nog altijd niet heel mooi regelmatig komen, komen ze inmiddels wel snel genoeg achter elkaar. Plots is het overgegaan naar weeën om de 3-4 minuten. We besluiten de verloskundige te bellen.

22.30 uur

De verloskundige komt binnen en ziet mij gelijk puffend over de keukentafel hangen. Ze complimenteert mij met mijn puftechniek en vraagt of ik soms een pufcursus heb gevolgd. “Nee”, verzucht ik, “ik doe maar wat”. Misschien heb ik wel wat opgestoken van al die bevallingsprogramma’s die ik heb gekeken, denk ik erachteraan. Na twee of drie weeën gaan we naar boven om inwendig te kijken naar de ontsluiting. Na het traplopen volgt er weer een wee en direct na het toucheren weer een. “Je hebt 2 tot 3 centimeter ontsluiting”, hoor ik. Ik zeg opgelucht te zijn dat de weeën iets hebben gedaan. De verloskundige geeft ons twee opties: of thuis afwachten op meer ontsluiting, of alvast naar het geboortecentrum gaan omdat ik al zulke heftige weeën heb en dit alleen erger zal worden en het de autorit niet leuker maakt. Vanwege de heftige rugweeën, besluit ik al snel dat ik niet meer thuis wil wachten en ik graag naar het geboortecentrum wil gaan.

23.00 uur

Na een vreselijke autorit waarin ik 4 of 5 flinke weeën heb weg gepuft en gegild (ja, echt), komen we aan bij het geboortecentrum. De verloskundige had alvast een rolstoel gepakt, maar voordat ik kon gaan zitten moest ik weer een wee wegpuffen, hangend over de auto. Ik merk dat er mensen op het parkeerterrein naar mij kijken, maar het kan me niets meer schelen. Eenmaal aangekomen in het centrum en op de bevalkamer, begin ik wat wanhopig en angstig te worden door de pijn. Ik heb zoveel weeën achter elkaar en de pijn is zo hevig, dat de verloskundige besluit om direct weer te toucheren. Ze denkt dat het wel eens snel kan gaan, zoveel pijn heb ik. Na het autoritje zit ik nu op 3-4 centimeter ontsluiting. Ze ziet de paniek in mijn ogen en vraagt me wat ik wil. “Doe mij alsjeblieft een ruggenprik!” roep ik. Ze geeft me gelijk gezien de pijn, de heftige rugweeën zo snel achter elkaar en het vooruitzicht dat het nog wel even kan duren én dat de pijn nog erger zal worden. Ik word overgedragen aan het ziekenhuis en we gaan op weg naar de kraamsuites.

23.15 uur

De overdracht vindt plaats. Er wordt mij kort uitgelegd wat de voor- en nadelen zijn van pijnstilling en er wordt direct een infuus geprikt, banden om mijn buik aangesloten voor het CTG en de anesthesist wordt opgeroepen. Omdat hij bij een operatie is, kan het nog even duren voordat hij er is. Inmiddels sta ik continu voorovergebogen, leunend op het bed en zucht de ene na de andere wee weg. Het doet zoveel pijn dat ik mij afvraag waarom ik niet flauw val. De verloskundige blijft bij me totdat de anesthesist er is om mij te helpen met puffen en manlief gebruikt al zijn krachten om mijn rug te masseren. Het duurt maar en het duurt maar en ik begin af en toe te twijfelen over de ruggenprik. Ben ik soms een slappeling dat ik de pijn niet aankan? Andere vrouwen kunnen het ook zonder, waarom kan ik dat niet? Maar wanneer er weer zo’n vreselijke wee komt, kan het me niets meer schelen. Al zouden ze mijn benen afhakken, ik doe er alles voor om van de pijn af te zijn.

Dinsdag 2 september

00.30 uur

Eindelijk, de anesthesist komt binnen. Opgelucht kijk ik naar manlief en ook in zijn ogen zie ik iets van opluchting. Mijn lichaam rilt en ik probeer zo stil mogelijk te zitten voor de prik. Gelukkig valt de prik mij alles mee, in vergelijking tot de weeën is het peanuts! Na ongeveer 10 minuten merk ik het effect. Ik voel nog wel wat pijn, maar het voelt meer als een pijnlijke harde buik. Ik voel het leven in mij terugvloeien en ik verzucht tegen de anesthesist dat het heel fijn is dat hij er is. Iedereen in de kamer lijkt opgelucht en ik besef me ineens dat er meer mensen aanwezig zijn, zoals verpleegkundigen. De lichten worden gedimd, manlief mag zich installeren op het uitklapbed en we worden verzocht onze rust te pakken nu het nog kan.

01.30 uur

Pff, pff, pff, pffff…… Wacht eens even. Deze pijn wordt steeds erger. Dit voelt weer als die weeën. O nee, dit kan niet en dit mag niet! Ik druk op de rode knop. Een verpleegster komt binnen terwijl ik weer een wee wegpuf. Ik leg haar daarna uit dat ik weer veel pijn heb en dat de weeën gewoon terug komen. Dat ik alles weer voel. Weer puf ik een wee weg. De verpleegster zegt dat ze kunnen ophogen en ik voel de koude vloeistof mijn rug binnensijpelen. Helaas heeft dit geen effect. Maar ze mogen niet te vaak achter elkaar ophogen, dus ik moet weer de weeën wegpuffen. Vanaf hier begin ik ook de tijd kwijt te raken. Ik ben alleen maar gefocust op het wegzuchten van de pijn. Manlief is weer naast me komen zitten en ik knijp elke keer zijn hand fijn tijdens een wee.

Ondertussen is er weer getoucheerd. De ontsluiting blijft hangen op 4 centimeter. Er wordt besloten om te gaan bij stimuleren, dus een infuus met wee-opwekkers wordt aangesloten. Ik raak lichtelijk in paniek. Ik wil geen wee-opwekkers, deze weeën zijn al pijnlijk genoeg en komen al vaak genoeg! Maar de verloskundige wil dat de weeën krachtiger worden, zodat dit voor meer ontsluiting zal zorgen. Ondertussen verhogen ze weer de dosis van de ruggenprik, maar ook dit helpt niets.

Volgens mij is het rond 05.00 uur ’s ochtends als ik begin te huilen van de pijn. Ik hou het niet meer. Dit roep ik dan ook in paniek naar manlief en de verpleging. Ze moeten me nu uit mijn lijden verlossen, de pijn is ondragelijk en ik kan niet meer. Ik ben op. Mijn lichaam is op. Ik wil slapen en geen pijn meer voelen. De verloskundige komt kijken en constateert zo’n 4-5 centimeter ontsluiting. Het schiet niet op en door de pijn en verkramping kan ik de ontsluiting wel eens tegenhouden. De anesthesist wordt opnieuw opgeroepen om te kijken of hij nog iets kan doen. Gelukkig is hij er nu vrij snel en hij rommelt wat achter mij met het infuus. Ik voel weer koude vloeistof in mijn rug en ineens voel ik de pijn afzakken. De anesthesist blijft nog een tijdje kijken of het goed gaat met mij en of de pijnstilling nu wel echt werkt. Er wordt mij wel gezegd dat dit het allerlaatste is wat ze konden geven, er is hierna geen extra dosis meer mogelijk. Eigenlijk had ik voor mijn lichaamsbouw en gewicht al teveel gehad, en eigenlijk zou iemand na de eerste prik al bijna volledig gevoelloos moeten zijn in het onderlichaam. Maar ik ben blijkbaar zo’n uitzondering op de regel. Het kan me niets schelen, ik ben zo blij en opgelucht dat ik eindelijk weer kan ademhalen. De wee-opwekkers worden nog een standje hoger gezet nu ik weer redelijk pijnvrij ben en er wordt mij gevraagd om op mijn rechterzij te gaan liggen. Dit zou beter zijn voor de ontsluiting.

Na 10 minuten voel ik de verdoving in mijn linkerzijde uitwerken. Ik draai snel terug op mijn rug in de hoop dat de verdoving zich weer mooi verdeeld. Ik probeer mijn lichte paniek uit mijn hoofd te blokken. Het gaat nu wél goed komen, houd ik mijzelf voor. Toch wordt mijn angst werkelijkheid. De verdoving werkt weer uit. Na nog eens 20 minuten weeën weguffen, waar geen pauzes meer tussen zaten, druk ik op de rode knop. Ze moeten me nú komen helpen! Helaas kreeg ik de boodschap dat ze weinig voor me konden doen. Eigenlijk konden ze helemaal niets voor me doen. De dosis was net gegeven en het was het laatste wat ik mocht hebben. Dus ik moest het ermee doen. Ik roep dat ik het niet kan, ik ben helemaal op. “Iedereen kan het, zoveel vrouwen zijn je voorgegaan” hoor ik naast me van de verpleging. Ik word boos, maar houd mijn mond.

Om 06.00 uur ’s ochtends komt de verloskundige nog even toucheren. De ontsluiting zit nu op 6 centimeter. Nog steeds niet veel opgeschoten. Ze besluiten over 3 uur weer langs te komen om te kijken. Drie uur… drie uur?! Ik raak weer bijna in paniek, maar probeer mijzelf te herpakken en ik laat het gelaten over me heen komen. Ik puf en puf en puf. De hand van manlief is ondertussen bijna verbrijzeld, wat een kracht heb ik uitgeoefend met knijpen. Maar het was de enige manier om met de pijn om te gaan. Elke wee probeer ik in een ritme van 7 x puffen, inademen, 7 x puffen etc door te komen. Er zit geen tijd meer tussen de weeën, het is een golf van pijn en ik voel mijzelf erin verdrinken. Ik probeer negatieve gedachtes te blokkeren, maar ik voel me wegzakken in de pijn en ik voel me helemaal van de wereld. Ondanks dat manlief naast me zit en me geweldig coacht, ondanks de medelijdende blikken van de verpleging, ik voel me verschrikkelijk alleen in deze storm van geweld en pijn. Ik besef me niet eens meer dat ik een kind op de wereld ga zetten, ik ben helemaal opgeslokt in deze boze wereld met continu pijnlijke dreunen in mijn lijf. Ik ben niet aan het bevallen, ik ben aan het overleven.

Rond 09.00 uur ’s ochtends zou de verloskundige komen toucheren. Ik weet nog dat ik tegen manlief heb geroepen dat ze moet komen, dat ik het niet meer uithield. Uiteindelijk kwam er een verloskundige binnen. Na het toucheren blijk ik nog steeds 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ik breek. Ik kan niet meer. Ik had al uren weeën, nee ik was al meer dan 24 uur bezig! Ik mag van de verpleging niets meer eten of drinken, zelfs geen slokjes water, want het zou misschien een keizersnee worden. Er wordt een echo- apparaat gehaald en al snel blijkt waarom de ontsluiting niet vordert en waarom ik zoveel rugpijn heb. De kleine ligt als sterrenkijker, met zijn hoofd naar boven. Zo kan hij niet effectief op de baarmoedermond duwen en blijft de ontsluiting steken. Het plan van de verloskundige is om mij een morfine-pompje te geven en daarbij moet ik de komende drie uur op mijn rechterzijde liggen in de hoop dat de kleine man draait. Ik slik. Ik slik nog eens en ik begin plots vreselijk hard te huilen. Ik kan niet meer, ik ben helemaal op en het vooruitzicht om nog 3 uur lang deze pijn te doorstaan, kan ik niet meer aan. Ik wil daarnaast ook geen morfine-pomp, want ik wil niet de controle verliezen. Ik wil ‘wakker’ zijn als de kleine wordt geboren en niet high. Toch praten de verloskundige, de verpleging en manlief op mij in. Het is het laatste redmiddel voor een natuurlijke bevalling. Mocht dit niet lukken, dan wordt het een keizersnee. Ik roep nog een paar keer dat ik liever gewoon direct een keizersnee krijg, maar daar trappen ze niet in. Uiteindelijk ga ik akkoord met het pompje. Terwijl het pompje wordt klaargemaakt, snauw ik boos tegen de verpleging dat die verrekte wee-opwekkers nu wel uitgezet kunnen worden. Ze doen toch niks behalve mij meer pijn bezorgen. Daar waren ze het helaas niet mee eens.

De eerste paar keer op het knopje van de morfine-pomp drukken vind ik erg eng. Ik voel de shotjes mijn lijf binnenkomen en ik voel mij draaierig en wazig worden. Alsof ik vreselijk dronken ben.  Ik haat dit gevoel en zeg dit ook tegen manlief en de verpleegkundige. Ik moet mij eraan overgeven, anders werkt het niet, wordt er gezegd. De volgende uren zijn in mijn herinnering erg wazig, dankzij de morfine. De weeën voel ik nog erg goed, ik moet al mijn kracht gebruiken om ze op te vangen. Maar tussen de weeën door slaap ik, mompel ik wat of vraag ik smekend aan manlief wanneer ik het volgende shotje mag en of ik al op het knopje kan drukken. Op een gegeven moment voel ik druk. Deze druk wordt steeds heviger en gaat over in persdrang.

Ik druk op de knop voor de verpleging. Wanneer zij binnenkomt, ziet ze volgens mij al wat er aan de hand is. Ik heb persdrang welke ik niet kan wegzuchten. Mijn lichaam neemt het over, ik heb niets meer in te brengen. Ik hoor mijzelf af en toe kreunen en grommen, ik kan het niet tegenhouden. Toch wordt mij gevraagd om zoveel mogelijk te puffen en alleen zachtjes mee te drukken als ik het echt niet houdt. De verloskundige is bezig met een spoedbevalling en daar moeten we nu op wachten.

Na ongeveer een uur persweeën te hebben weg gezucht, gekreund en gegromd, houd ik het niet meer. Ik roep en gil dat ik écht moet persen, dat hij eraan komt en dat ik het niet meer kan ophouden. Daarna is alles een beetje vaag in mijn beleving. “Ineens” ziet de kamer er anders uit. Donker, met een spotlight op mij. Er wordt op de achtergrond een babybedje met warmtelamp klaargemaakt, kruiken worden gemaakt, tafels worden uitgeklapt met medisch gereedschap. Ik krijg het niet mee, maar heb dit van manlief later gehoord. En dan mag ik eindelijk persen. Maar mijn hemel, wat is dat zwaar. De verloskundige wil drie persen uit 1 wee, maar ik raak continu buiten adem en ben ook nog high van de morfine. Ik hoor mijzelf stamelen dat ik niet meer wil en begin te huilen. Ik kan dit niet. De verloskundige wordt streng en zegt dat ik wel moet, dat we nu niet meer terug kunnen.

Na een paar keer persen, hoor ik de verloskundige zeggen dat de kleine het benauwd heeft en dat ze mij gaat inknippen. Ik begin weer te protesteren en te huilen. De verloskundige wordt boos en zegt dat ik wel moet en dat er anders een kinderarts gehaald wordt en een vacuümpomp gebruikt moet worden. Hierop word ik ook boos en roep dat zij mij dit aandoen omdat zij per se willen dat ik een sterrenkijker eruit pers. De volgende wee voel ik een prik en de wee erna word ik geknipt. Dit voel ik niet, ik krijg er gelukkig niks van mee. Ik voel alleen maar vreselijke druk en pijn. Ik moet nog een keer krachtig persen en ik merk dat manlief de camera pakt. Ik hoor de verloskundige zeggen: “kijk eens naar beneden!”en ik zie mijn zoontje uit mij komen. Hij wordt direct op mijn borst gelegd en begint heel hard te huilen. Ik pak het glibberige mensje vast en tril over mijn hele lichaam. Vervolgens hoor ik de verloskundige iets zeggen over ‘direct afnavelen’ en manlief moet meteen de navelstreng doorknippen. Ik voel mijn sokken warm en nat worden en iemand duwt op mijn buik. Binnen 1 minuut is de placenta er en dan gaan alle alarmbellen af en staat de hele kamer vol artsen en verpleegkundigen.

Het blijkt dat ik heel erg bloed. Uit de knip en uit mijn baarmoeder. Ik krijg meteen een infuus met een medicijn om de baarmoeder te laten krimpen. Een extra verloskundige begint mijn baarmoeder te ‘masseren’ en de gynaecoloog begint direct met hechten. Ik voel alles en het doet ontzettend veel pijn. Ik schreeuw het uit van de pijn en de paniek. Ondertussen wordt continu mijn bloeddruk gemeten en krijg ik plakkers op mijn borst om mijn hartslag te monitoren. Ik zie manlief met tranen en paniek in zijn ogen en ik voel dat de situatie ernstig is. Gelukkig blijkt het masseren, het infuus en het hechten te werken en wordt het bloedverlies minder. De kleine man ligt ondertussen nog steeds op mijn borst en is inmiddels rustig geworden. Wanneer ik of manlief praat, kijkt hij om zich heen op zoek naar die bekende stem.

Na een tijdje komt de verloskundige de kleine man controleren (apgarscore 9/10!) en alles deed het en zit erop en eraan. Onze Kian is geboren om 12.43 uur, woog 3208 gram en is 51 centimeter lang.

Ikzelf heb dus een lange, zware bevalling gehad. Ik heb 23 minuten geperst en ik ben ingeknipt omdat de kleine man in nood kwam (als hij het goed zou doen, had ik hem zonder knip na een paar weeën er zelf uitgekregen). Daarna kreeg ik dus een fluxus. Uiteindelijk ben ik ongeveer 1,5 liter bloed verloren. Mijn HB was op het randje, maar ik hoefde geen bloedtransfusie. Ik heb twee nachten in het ziekenhuis gelegen, omdat ik na de bevalling koorts heb gekregen. Ik heb 24 uur een antibiotica infuus gehad en vervolgens een week een antibiotica tabletten. Ik zit voor de komende weken aan de ijzerpillen en moet elke dag verplicht rusten. Mijn herstel gaat langzaam. Mijn hechtingen zijn wat gaan wijken en ik heb waarschijnlijk een blaasontsteking overgehouden aan de blaaskatheter.

Inmiddels een tijdje thuis en we beginnen langzaam te wennen aan onze nieuwe rol van vader en moeder. De kleine man doet het ontzettend goed! Hij groeit goed en kan zichzelf goed op tempratuur houden. Wel huilt hij erg veel, we zijn nu aan het uitvogelen waar hij last van zou kunnen hebben.

Verder afgelopen zondag het trieste nieuws dat mijn oma is overleden. Vanwege mijn zwakke gezondheid waren wij nog niet in de gelegenheid geweest om bij haar langs te gaan met de kleine man. Ze heeft hem dus alleen op foto’s mogen zien. Dit vreet erg aan me.

Volgende blog zal ik schrijven over de eerste dagen in het ziekenhuis, de kraamdagen en –tranen, en mijn gevoelens over het moederschap. Nu is deze blog te lang en is het tijd om de kleine man te voeden!

Tot snel.

Liefs,

Pluisje