Ik ben er klaar voor... toch?

Dag lieve jongen! Vandaag ben ik precies 38 weken en 1 dag zwanger van jou! Tenminste, volgens de uitgerekende datum die bij de termijnecho is vastgelegd. Helemaal zeker weten doe je het natuurlijk nooit. Achtendertig weken. Wat klinkt dat lang! En zo voelt het ook wel een beetje.

De vorige keer dat ik een blog schreef, zouden wij die middag naar de verloskundige gaan voor een groei- en liggingsecho. En ik zou het bloedverlies even aankaarten. Gelukkig maakte de verloskundige zich geen zorgen over het bloedverlies. Dit was eigenlijk heel normaal zo aan het einde van de zwangerschap. Alles staat onder druk en alles is super goed doorbloedt. En omdat het bloeden al gestopt was en alleen af en toe wat veegjes bruin overbleef, was er geen reden tot zorgen. Wel moet ik het in de gaten houden. Het is gelukkig daarna gestopt en tot nu toe niet meer voorgekomen.

Vervolgens kregen we de echo. We zouden jou eindelijk weer zien! Wat kan je daar dan ineens naar verlangen, terwijl je eigenlijk gewoon naar een tv-scherm zit te staren. Maar wat was je weer mooi! Goed gegroeid, bewegelijk en je lag weer lekker te smakken. Dat heb je tot nu toe bijna elke echo gedaan. Net zoals dat er altijd een handje bij je hoofdje ligt. Alsof je dat zo lekker knus vindt. Ben benieuwd of het straks ook je favoriete houding is na je geboorte… Verder werd je hoofdje, je buikje en je beentje opgemeten. Je hoofdje lag trouwens keurig naar beneden, en de placenta ligt achter en een beetje in me zij. Dus groen licht voor een natuurlijke bevalling. En in de computer kwamen je maten uit op 2950gram bij 36 weken zwangerschap en je wordt geschat op 3500gram bij 40 weken. Keurig op het gemiddelde! Wel werd er uitdrukkelijk gezegd dat dit echt een grove schatting is en geen garanties biedt. Maar in mijn omgeving heb ik vaker meegemaakt dat de maten van de echo enorm afweken van het daadwerkelijke geboortegewicht, dus ik weet dat ik daar niet 100% van uit moet gaan. Toch waren we erg blij natuurlijk met deze gegevens. Geeft toch een gerust gevoel, je hebt het tot dan toe goed gehad in mama’s buik!

Verder hebben we de klachten en kwaaltjes doorgesproken. Ik had al een paar dagen dat ik meer vocht vasthield, maar heel gek was dat niet met de warmte. Toch was mijn bloeddruk ook wat gestegen. Van een keurige bloeddruk van 120/60 gedurende de gehele zwangerschap, was deze nu ineens 120/80. Een prima bloeddruk voor een gemiddelde zwangere, maar toch wat vreemd voor mij omdat mijn onderdruk altijd op de 60 lag. Even in de gaten houden. Het weekend erna was vrij druk en warm en ik kreeg ook veel hoofdpijn. Op zondag en maandag begon ik wazig te zien. Ik vond het maar vreemd en heb toch de verloskundige gebeld. Moest gelijk komen voor bloeddrukcontrole en urinecontrole. Gelukkig was de onderdruk weer iets lager, namelijk 125/75 en geen eiwitten in de urine. Voor nu geen alarm. Wel moest ik van de verloskundige rustiger aan doen en middagdutjes gaan doen. Zeker met het warme weer niet teveel eisen van mijn lichaam. Verder schreef ze deze klachten toe aan ‘de laatste loodjes’. Het was eigenlijk niet echt heel gek of vreemd. En het was goed dat ik aan de bel trok en me lichaam serieus nam.

Ik moet zeggen, ik voel me nu wel beter. Af en toe nog wat hoofdpijn en ook af en toe wat wazig zien. Maar als ik genoeg rust inlas, merk ik dat ik me echt beter voel. Dus ik  ga nu geregeld tussen de middag een uurtje plat. Heerlijk met me hand op mijn buik, waar ik af en toe een draai of een duw voel. Overdag ben je altijd rustig, kleine man. ’s Avonds ga je echt los. Dan gaat mijn buik nog alle kanten op. Papa heeft het eergisteren gefilmd, zo mooi!

Lichamelijk heb ik nog steeds dezelfde soort klachten. Harde buiken, pijnlijke steken en krampen. Afgelopen twee nachten af en toe wakker van menstruatiepijn. Alsof ik vreselijk ongesteld ben. Maar verder nog niet veel aan de hand. Ben wel benieuwd of al dat voorwerk al wat doet. Ergens hoop ik van wel, want het is naast dat het vermoeiend is, ook erg spannend! Soms krijg ik een harde buik die erg pijn doet. Een zware menstruatiekramp, met een druk in me onderrug. Alleen deze ‘kramp’ houdt rustig 5 tot 10 minuten aan, heeft wel een duidelijke piek en zakt dan rustig af. Lijkt me  geen wee of voorwee :-), want die schijnen niet zo lang te duren. Maar wat is het dan wel?

Thuis is inmiddels alles zo goed als klaar. Alles is gewassen, alleen 1 strijk ligt nog te wachten. Je kamertje is helemaal klaar, alleen nog even een sopje erdoor. Onze slaapkamer moet ook alleen nog een sopje krijgen. En nu? Wachten. Ik vind het echt spannend. Ik kijk ontzettend uit naar jou, kleine man! Maar ik vind het ook wel eng. De bevalling, de kraamtijd. Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten, dus ervaar ik een soort spanning voor het onbekende. Angst wil ik het niet noemen, want dat is niet echt wat ik voel.

Elke dag kijken je vader en ik elkaar aan en hebben we het er even over. Wat gek en bijzonder, je kan elk moment komen! Maar je kan ook nog 4 weken blijven zitten. Ook familie en vrienden leven erg mee. Iedereen vraagt regelmatig hoe het gaat, of het rustig is in de buik, of we alles al klaar hebben en of we nog ergens hulp bij nodig hebben. Heel lief! Als ik weer een pijnlijke harde buik heb, dan vraagt je vader enigszins gespannen of ik al weeën heb, of hij wat voor me kan doen. Echt een fijn gevoel dat hij zo voor mij klaar staat. Daardoor durf ik de bevalling met vertrouwen aan te gaan.

Soms lig ik te fantaseren over de bevalling. Hoe het zal gaan, hoe we met de vluchttassen naar het ziekenhuis rijden, hoe ik de weeën ga weg puffen. Dan denk ik wel eens: kom maar op met die pijn! Maar als ik dan weer vreselijke kramp ervaar, denk ik wel eens: oei, blijf nog maar even in mama’s buik! Ben ik er wel klaar voor?

Morgen weer naar de verloskundige. Ga dan ook die krampen bespreken. Ben benieuwd of ze inwendig gaat voelen. Ik denk het niet, want ik ben immers 38 weken zwanger en nog geen 40. Toch vind ik het wel weer spannend. Hopelijk ben je nog tevreden in mijn buik.

Ik denk dat, dat altijd blijft, je zorgen maken. Totdat je veilig en gezond in mijn armen ligt. En zelfs dan, dan beginnen er weer andere zorgen. Maar ik voel me er klaar voor! Klaar om te leren hoe ik voor jou de beste moeder kan zijn! Je knuffelen, voeden, in bad doen. Je luier verschonen en je kleine lichaampje aankleden. Ik ben klaar voor de bevalling, de pijn. Weeën wegzuchten en puffen, me focussen op jouw komst. Maar dan moet ik ook afscheid nemen van mijn buik, dan voel ik niet meer elke dag je heerlijke bewegingen in mijn buik, dan is de zwangerschap voorbij en begint een nieuwe fase.

Ik ben er klaar voor.. toch?