Zo dichtbij, zo ver weg

Dag lieve jongen,

Vandaag precies 39 weken zwanger van jou. Nog een week tot 'due date', de datum die ik al zo vaak heb uitgesproken. De datum die een notering heeft in mijn agenda. De datum waar je toch op de een of andere manier naar toeleeft. De afgelopen week was een spannende week. Er is veel gebeurd en toch ook vrij weinig.

Afgelopen vrijdag moesten we weer naar de verloskundige. Mijn ouders gingen mee, ze waren op visite en komen van ver. Daarbij vond mijn moeder het ook zo leuk om een keer mee te gaan, en wellicht was dit wel de laatste keer! Je lag mooi ingedaald, maar nog niet vast in het bekken. Je hartje klonk keurig en ook de buik was prima qua grootte. Maar, mijn bloeddruk was weer gestegen. Inmiddels naar 130/85. Ik had er ook wel wat klachten van: hoofdpijn, wazig zien, niet lekker voelen. Toch vond de verloskundige het allemaal prima binnen de marges en alleen wanneer de klachten erger werden, of lang bleven aanhouden, moet ik weer bellen.

Het weekend voelde ik me echt slecht. Veel hoofdpijn, veel wazig zien, slap voelen tijdens het boodschappen doen, niet lang kunnen staan zonder duizelig te worden en ook af en toe wat sterretjes zien wanneer ik bijvoorbeeld opstond. Zondag overdag was je rustig in mijn buik, maar meestal begin je pas 's avonds lekker druk te bewegen. Maar zondagavond heb je niet je gebruikelijke rek- en strekoefeningen gedaan. Je bewoog weg, maar minder krachtig dan dat ik van je gewend was.

Maandagochtend toch maar de verloskundige gebeld. De klachten van het weekend en jouw mindere bewegingen zaten mij niet lekker, ik voelde me erg ongerust. Er kwam een vervangende verloskundige langs, ik had haar nog niet eerder gezien. Wel een aardige vrouw, maar ze liet wel gelijk merken dat ze dacht dat er niets aan de hand was. Je bewoog immers nog wel en dat is vaak een teken dat je het nog naar je zin hebt. De bloeddruk was ineens 115/85, maar nog steeds een hogere onderdruk dus. Verder vond zij de klachten van hoofdpijn, duizeligheid, wazig zien etc. niet ernstig genoeg om te denken dat ik pre-eclampsie had. Er zaten ook maar een klein beetje eiwitten in mijn urine, maar wederom alles binnen de marges. Toch werden we wel doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo, om te kijken of je het goed doet in mijn buik. Dit is standaard bij 'minder leven'.

Maandagmiddag dus een uur met banden om mijn buik in het ziekenhuis gezeten. De banden registreerden keurig jouw hartslag en mijn harde buiken. Je begin weer lekker te bewegen, dus ik voelde me al een stuk geruster. Uiteindelijk bleek uit het CTG dat jij het nog prima naar je zin hebt in mijn buik. Je had genoeg 'versnellingen' laten zien, tekenen dat je beweegt. Wel was de gynaecoloog verbaasd over het feit dat ik om de 10 minuten een harde buik had. Maar dit was juist een rustige dag voor mij! Ze keek door mijn dossier en zag dat ik inderdaad bekend ben met veel harde buiken. Daarna werd er nog een echo gemaakt. Je werd weer opgemeten en er werd gekeken naar de placenta en het vruchtwater. Dit was allemaal in orde en normaal voor het termijn. Ze heeft nog even gewacht totdat ze je ook zag bewegen, en daarna mochten we gaan. Conclusie: baby was in goede conditie. Maar, wel de mededeling dat wanneer ik het weer niet vertrouw, ik direct weer moest bellen. Ook al was dit een dag later, of een week later. Ze kijken liever voor 'niks' dan dat ze iets belangrijks missen.

Eenmaal thuis begon je steeds drukker te worden. Ik voelde me weer gerustgesteld. Wel hadden zowel de verloskundige als de gynaecoloog nog gezegd dat de enige manier om van deze klachten af te komen, was dat ik maar moest gaan bevallen :-).

Gisteren was je ook lekker druk in mijn buik, maar zelf voelde ik me totaal niet lekker. Migraine (voor het eerst sinds 6 maanden) en een gevoel alsof ik ongesteld moest worden. Ik was ook emotioneel en heel erg moe. Ik was, voor het eerst, echt klaar met zwanger-zijn. Ik wilde gewoon echt bevallen. Ik was op. Je vader heeft heel lief voor mij chocola meegenomen van de winkel, de schat! Samen hadden we het erover dat dit misschien wel voortekenen waren dat je zou komen. Maar ik heb vannacht een prima nacht gehad (op het vele plassen na dan) en nu zit je ook nog lekker warm in mijn buik.

Vandaag weer het tegenovergestelde van gisteren. Een uitzonderlijk goede dag! Ben naar de supermarkt geweest (lopend!), heb thuis lekker veel schoongemaakt, heb de box alvast klaar gemaakt voor jou. En ik heb nog energie over! Normaal hang ik wat op de bank, maar vandaag voel ik me echt goed. Dus daar heb ik dan maar gebruik van gemaakt.

Het is inmiddels wel erg spannend. Wanneer zou je komen? Hoe lang gaat het nog duren? Een dag? Een paar dagen? Of toch nog 3 weken? Aan de ene kant, wat zijn nou drie weken? Als je op vakantie gaat, zijn drie weken zon, zee, strand en terras zó voorbij! Drie weken werken trouwens ook. Drie weken thuis zitten wachten, dat duurt wel lang. Je bent zo dichtbij. Je komst is zo dichtbij. Je kan elk moment komen. Maar het lijkt ook nog zo ver weg. Misschien blijf je wel zitten tot na de 40 of 41 weken. Misschien blijf ik wel eeuwig zwanger ;-). Je vader en ik leven in een soort roes op het moment. We gaan door met de dagelijkse dingen. We eten samen, kijken 's avonds wat tv, leggen onze handen op mijn buik als je druk beweegt. We fantaseren over je. We praten over de spanning, over de bevalling.

De laatste loodjes wegen echt het zwaarst. Fysiek, want elke dag is anders. 's Ochtends weet ik wat voor dag ik voor mij heb: bankhangen of toch wat kunnen doen. Maar ook mentaal is het echt pittig. De spanning, het onbekende. Elk krampje neem ik waar. Bij elke pijnlijke harde buik vraag ik mij af: gaat het dan nu gebeuren?

Lieve schat, we kijken ontzettend naar je uit! Je bent zó welkom! Hopelijk is mijn volgende blog een blog over de bevalling. Een blog die ik dan schrijf wanneer jij op deze wereld bent. Wauw...

Liefs,

Pluisje