Genante momenten

Vrijdagmiddag is altijd zo’n moment op het werk dat ik er geen zin meer in heb. Het weekend begint bijna, de vermoeidheid slaat toe en alle leuke uitnodigingen gaan al over en weer op de whatsapp. Regelmatig surf ik op vrijdagmiddag een beetje rond op zwangerschapssites tussen de klussen door en om de tijd te doden. Zo ook vandaag en toen zag ik een stukje op een forum over zwangerschapshormonen en beschamende momenten.

Met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan alle grappige en beschamende momenten tot nu toe tijdens mijn zwangerschap. Voor ik er erg in heb, ontglipt er een klein lachje. Waarop ik mij bedenk dat ik al die gekke en lachwekkende momenten nergens heb opgeschreven. Niet in mijn blogs (oke, een paar momentjes staan er wel in) en ook niet in mijn 9 maanden dagboek.

Omdat het toch wel erg leuk is voor later, schrijf ik hierbij een aantal van de meest beschamende, hormonale of lachwekkende momenten op.

• Met ongeveer 9 weken zwangerschap vierde een vriend van ons zijn verjaardag. De misselijkheid was op dat moment echt op zijn top, ik slikte zelfs emesafene ertegen. Ik probeerde me de hele avond goed te houden en at af en toe een paar chipjes (het enige eten wat ik kon verdragen zonder kokhals-neiging). Hoe later de avond, hoe leger mijn maag en hoe erger mijn misselijkheid. Omdat wij de zwangerschap nog stil wilden houden, besloten vriendlief en ik wat eerder weg te gaan. Zeker omdat ik zo witjes zag. Eenmaal in de auto bleek dat vriendlief ook wat last van zijn buik had en liet een scheet. De combinatie van scheetgeur + lege maag + erge misselijkheid = overgeven in de auto! In alle haast probeer ik nog het raam open te doen voor frisse lucht en ondertussen kots ik over mijn voeten. Vriendlief stopt gauw de auto en als ik eenmaal klaar ben, beginnen we beiden keihard te lachen! Vanaf die dag had ik altijd een plastic tasje bij me...

• Nog zo’n beschamend moment: rond de 11/12 weken zwangerschap en vriendlief en ik gingen even naar de stad om een broodje te eten. Daarna nog even snel boodschappen doen. Op de parkeerplaats van de AH laat vriendlief weer een scheet in de auto. Ik vlucht gauw de auto uit, zodat ik niets hoef te ruiken. De misselijkheid was er namelijk nog steeds. In de winkel zelf begin ik steeds beroerder te worden. Moe, misselijk en dan die lucht van die broodbak-machines. Ik weet niet hoe snel ik weer terug naar de auto moet lopen. Eenmaal bij de auto ga ik snel zitten en trek de deur dicht. En dan ineens… BAH! De scheetgeur van vriendlief hing nog in de auto! Hup, deur open en daar ging het broodje van de Bakker Bart. Diverse mensen op het parkeerterrein hebben mij raar aangekeken. Zag er vast ook gek uit, een meisje half uit de auto hangend aan het overgeven. Later die dag heb ik er weer vreselijk om kunnen lachen!

• Een paar dagen voor de kerst, toen wij nog niets wisten van de zwangerschap, had ik blijkbaar al last van mijn hormonen. Ik was zo vre-se-lijk moe sinds een paar dagen en we moesten nog inkopen doen voor de kerst. Na een middagje slenteren in de stad voor cadeaus, was ik totaal op. Met een trillend lipje en een bibberstem heb ik de laatste meters naar de auto gelopen. Waarna ik een half uur heb zitten janken omdat ik zo moe-hoe was, tot verbazing van vriendlief.

• Dat janken gebeurde trouwens wel vaker. Een keer was ik alleen thuis en de kat was nogal vervelend. Op een gegeven moment hing zij in mijn pyjamabroek en dus in mijn been en dat deed zeer! Boos duwde ik haar van mij af en spoot met de plantenspuit in haar gezicht. De kat droop af en ging beledigd in haar mandje liggen. En ik? Ik heb vervolgens een half uur zitten brullen omdat ik me vreselijk schuldig voelde. En daarna heb ik de kat extra veel voer gegeven, om mijn schuldgevoel af te kopen!

• Een paar weken geleden reden vriendlief en ik terug naar huis van een weekendje weg in Rotterdam. Het was warm in de auto en de zon scheen volop aan mijn zijde naar binnen. Een hoop zondagsrijders op de weg en mijn kookpunt was binnen bereik. Op een gegeven moment besloot vriendlief af te wijken van de standaard route, want “die andere afslag is veel sneller!”. Zelfs nadat ik meerdere malen aangaf dat we toch echt de gebruikelijke afslag moesten nemen, besloot hij voor de andere route te kiezen. Met als gevolg dat we verkeerd reden en ik natuurlijk nog geirriteerder werd. Tel daarbij de harde buiken, de hitte en een volle blaas en ik ontplofte. Ik werd onzettend onredelijk. Alles wat vriendlief zei was fout. Toen hij naar zijn ouders reed zodat ik daar kon plassen, ben ik gigantisch tegen hem uitgevallen in de auto en ik ben boos uitgestapt en heb daarbij zo hard als ik kon de deur dicht gesmeten. Toen ik me omdraaide zag ik dat de buren van mijn schoonouders buiten stonden en keek ik in recht in 6 verbaasde gezichten. Oeps! Eenmaal thuis overvallen door schuldgevoel probeer ik voorzichtig mijn excuses te maken. Vriendlief zei zo treffend: volgens mij heb je vreselijk last van je hormomen en weet je zelf niet echt wat er nou aan de hand is, of wel? Waarop ik knik en onbedaarlijk begin te janken. Pfoe, wat een horrormonen soms!

• Mijn darmen zitten niet meer op hun oorspronkelijke plek en ze werken ook niet meer zoals gewoonlijk. Waardoor ik af en toe geluiden uit mijn buik hoor komen die verdacht veel klinken als scheten. Als je alleen bent is dat niet erg. Maar wanneer je in gezelschap bent van vrienden en je buik net zulke geluiden produceert op een stil moment, is dat wel even genant. Zeker als vriendlief daarna ook nog in je oor fluistert: liet je nou een scheet?

Het aftellen is inmiddels begonnen. De 30 weken zijn we gepasseerd. De laatste loodjes. Ik hoor en lees veel dat lichamelijke klachten gaan toenemen en bestaande klachten zullen verergeren. Ik begin het al wel te merken. Slecht slapen, ’s nachts eruit om te plassen, niet meer makkelijk kunnen omdraaien, scheren daar beneden gaat gewoon op de tast. Ben benieuwd welke genante of hilarische momenten zullen volgen de komende 10 weken. Als ze niet té erg zijn, plaats ik ze misschien nog wel hier :-)!

Liefs,

Pluisje