Gebak en ijsjes

Met een misselijk gevoel en plakkerige vingers zit ik te stoeien met een servetje. Zojuist heb ik geluncht op het werk met mijn nieuwe collega/ vervangster. Ze is vandaag begonnen en ik ben haar buddy, wat inhoudt dat ik haar begeleid tijdens haar inwerktraject. En voor vandaag stond een gezamenlijke lunch gepland om de ochtend door te nemen en de middag voor te bereiden. En deze lunch vond plaats in ons bedrijfsrestaurant.

Ja, het is een heus restaurant. Er is allerlei lekkers te vinden. Warme maaltijden, broodjes kroket, tosti’s. Maar ook gezonde dingen zoals vers belegde (biologische) broodjes, fruit, salades. En vre-se-lijk verleidelijke muffins. Van die grote Amerikaanse. Om de eerste werkdag van mijn vervangster te vieren, besloten we allebei 1 muffin erbij te nemen. Veel te snel heb ik deze muffin achter mijn bureau opgeschrokt. Ik leek wel uitgehongerd, zulke grote happen nam ik. Gelukkig heeft niemand het gezien, ik zat even alleen.

En nu heb ik weer teveel gegeten en ben ik weer aan het zuchten om het misselijke en volle gevoel weg te krijgen. Wat is dat toch met al dat zoete lekkers? Ik gaf er eerder nooit om. Was meer van het hartige. Heerlijk, stokbrood met salades of een bakje chips. Maar sinds ik zwanger ben en de misselijkheid is afgenomen, is daar die zoete trek. Het begon eigenlijk rond de 17 weken zwangerschap, toen wij aan onze familie het geslacht onthulden met een heerlijke slagroomtaart van de bakker. Die smaakte zó goed, dat ik er nog nachtenlang aan heb gedacht en ik écht baalde dat de taart op was.

Sindsdien hebben vriendlief en ik een aantal verjaardagen gehad en waar ik normaal gesproken snel een gebakje afsla omdat ik niet zo van zoetig ben, verheug ik me nu al een dag van te voren op de mogelijkheid van taart-eten. Gulzig eet ik dan ook de stukken slagroom- en appeltaart op. Mijn vriend kijkt dan vaak verbaasd opzij wanneer ik na 1,5 minuut het lege schoteltje op tafel zet. Ja, in een recordtempo verdwijnt al dat lekkers in mijn maag. En soms sla ik zelfs de tweede ronde niet af.

Ijsjes is een nieuw dingetje. Sinds het warme weer heb ik duidelijk de behoefte aan meer suikers en vooral aan ‘koud’. Frisdrank ben ik nog steeds niet echt van. Dus haalde ik laatst maar een doos waterijsjes. Leek me wel lekker, wat verkoeling. Nou, ik heb het geweten. Dat raketje, die smaakexplosie in mijn mond! Dat frisse, dat koude! WAUW! Op slag verslaafd aan waterijsjes. De vriezer ligt inmiddels vol met ijsjes en na het avondeten zit ik echt de minuten weg te kijken totdat ik het niet meer volhoud en ik snel een ijsje pak.

Af en toe verander ik echt in een klein kind. Mijn gedrag is dan te vergelijken met een kind die zich verveelt of zijn/haar zin niet krijgt. Mokkend zit ik dan op de bank, boos op mijzelf en op iedereen. Want ik wil zó graag dat tweede ijsje, of die muffin van de AH… maar ik mag het niet van mijzelf. Want ik wil ook gezond eten en de goede voedingsstoffen voor de kleine man binnen krijgen. En ik heb ook geen zin om kilo’s en kilo’s aan te komen door al dat gesnoep. Dus moet vriendlief het ontgelden. Ja, heel erg. Ik weet het. Ik moest altijd lachen om die typische zwangerschapsscènes in series, waarbij de zwangere vrouw per se iets móest eten op dat moment. Vond het altijd zwaar overdreven en nam mijzelf voor om zo niet te worden. Maar wat zou ik soms graag zo zijn. Dat ik vriendlief naar de McDonalds stuur om een milkshake te halen… en oke, ook een Big Mac erbij.

Dus ik probeer nu te snoepen met mate. Ik gun mijzelf zeker een gebakje op een verjaardag. Koop af en toe wat lekkers, zoals een muffin of een pak donuts. Maar ik wissel af met gezonde snacks. Appels, aardbeiden, yoghurt. Van alles is in huis. Hoewel ik ’s avonds dat appeltje niet echt van harte wegkauw, dat geef ik toe.

Lieve, lieve, lieve kleine man! Wat vind ik het toch bijzonder hoe mijn lichaam verandert, hoe mijn eetgewoonten veranderen. Hoe ik verander. Allemaal door jouw komst! Doordat jij in mijn buik groeit. Elke dag mag ik genieten van jouw trapjes en jouw gedraai. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar je. Hoe zie je eruit, hoe ruik je. Hoe voelt het om jou straks vast te houden. Ik kijk uit naar de dag dat ik jou in papa’s sterke armen zie liggen. Hoe intens gelukkig papa is met jou. Hij kijkt nu ook ontzettend uit naar je komst. Hij vindt 10 tot mogelijk 12 weken nog veel te lang duren! Het wordt ook zo spannend allemaal. Die buik, die zo groot wordt. De laatste werkweken die van start zijn gegaan. De kwaaltjes die typerend zijn voor het derde trimester. Het wordt ineens zo écht allemaal.

Lieve kleine jongen,

Hopelijk vind je het niet erg dat mama af en toe zo snoept. Maar volgens mij ben jij ook wel een klein snoepkontje. Of het komt door de suikers, dat kan ook. Want zodra mama iets lekker zoets eet, begin jij druk te dansen. Afgelopen week hebben wij jou weer mogen bewonderen op een echo. Wat een bofkonten zijn wij! We hadden jouw opa en oma meegenomen naar een pretecho. We wilden hen graag verrassen als dank voor hun bijdrage aan de kinderwagen. Wat zagen we weer mooie beelden van jou! We hebben al gezien dat jij graag met je handjes bij je gezicht ligt. Elke echo heb jij je handen naast of voor je gezichtje gehad. Je ligt dan af en toe zo lief te smakken, ik krijg dan zoveel kriebels in mijn buik! Net alsof ik je al een beetje ken, alsof ik al een klein voorproefje krijg! We kijken uit naar je komst, maar we hopen dat je nog lekker in mijn buik blijft om goed te groeien. Neem de tijd, lieveschat.

Zo, mama gaat maar weer eens aan het werk. De muffin is gelukkig wat gezakt, alleen heeft er zich wel bewijsmateriaal verzameld op mijn witte t-shirt. Tja, die chocoladekruimels ook! Waar je normaal gesproken jezelf kan verstoppen achter je bureau en beeldscherm, is die bruine vlek midden op het bolste punt van mij buik nu niet te verbergen. Oeps!

Ach, I’m pregnant and I show it :-). Die chocoladevlekken zijn mij vast vergeven.

Liefs,

Pluisje