Een stapje terug

Een paar weken geleden begon het: midden in de nacht wakker worden. Slaperig deed ik dan mijn ogen open, keek op mijn telefoon ('pff... 02.49 uur'), en voelde vervolgens daarna die vreselijke druk op mijn blaas: plassen! En snel! Zo ging dit een tijdje door. Elke nacht hetzelfde liedje. Of ik nu wel of niet 's avonds veel dronk, eruit om te plassen moest ik toch wel. Daarbij kreeg ik ook steeds vaker pijn in mijn heupen en bekken. Eerst alleen bij bepaalde bewegingen. 's Nachts bijvoorbeeld, als ik eruit ging om te plassen, dan voelde ik wel even wat pijn met opstaan. Of na een lange dag werken, dan voelden mijn heupen en bekken heel beurs.

Normaal ben ik een type die altijd te lang doorloopt met klachten. Ik denk heel vaak: 'ach, met een paar dagen is het wel over'. Of ik denk dat 1 dag rustig aan doen genoeg is om alles op te lossen. Ik voel me erg verantwoordelijk voor mijn werk en het huishouden thuis, dus ik verbijt de pijn snel en ga gewoon door. Dus toen ik twee weken geleden na een dag werken thuis bijna geen stap meer kon verzetten van de pijn in mijn rug en bekken, was ik ook in de veronderstelling dat het met een paar dagen wel weer over zou zijn. 'Vast een verkeerde beweging gemaakt' zei ik tegen vriendlief. Ik nestelde mij liggend op de bang met een kussen tussen mijn benen. Dat verlichtte de pijn in mijn bekken en stuitje wel iets, maar echt comfortabel kon ik niet liggen. De dag erna was de pijn niet over. Sterker nog, toen ik wakker werd en ik mij wilde omdraaien in bed, voelde ik dat de pijn nog net zo hevig was. Ik besloot om die dag maar een paracetamol te nemen en wat meer op mijn houding te letten op het werk. Maar 's avonds thuis was de enige 'pijnvrije' oplossing weer liggen op de bank. En zo ging dit vervolgens elke dag.

De harde buiken die ik sinds 23/24 weken zwangerschap met regelmaat heb, begonnen ook ongeveer twee weken terug toe te nemen. Ging het eerder best goed met de buikbanden, nu merkte ik dat de harde buiken toch weer vaker kwamen en zelfs een beetje pijn gingen doen. Ik zorgde 's avonds voor een hittepit op mijn buik, dronk wat extra en nam mij voor na het volgeplande weekend het weer wat rustiger aan te doen. Door de harde buiken, de bekkenpijn en het 's nachts wakker worden, merkte ik dat de vermoeidheid toesloeg. De laatste week liep ik echt op mijn tandvlees. Werken? Ik begon soms bijna te huilen als ik eraan dacht om weer de hele dag op een stoel te zitten. Maar ik bleef volhouden, het zal er wel bij horen. De laatste loodjes wegen het zwaarst, zeggen ze altijd.

Gisteren mocht ik weer voor controle naar de verloskundige. Die vroeg aan mij hoe het ging. Ik keek naar mijn vriend en hij knikte en legde zijn hand op mijn knie. Met een bibberstemmetje legde ik vervolgens uit hoe ik me voelde. Hoe de laatste weken waren gegaan en dat ik toch eigenlijk best wel wat pijn had. Dat werken mij zo zwaar viel, vooral de hele dag zitten en dat ik 's avonds eigenlijk niet zoveel meer kon. En dat de harde buiken nu toch echt wel vervelend werden. De verloskundige was heel begripvol en ook een beetje boos. Ik vraag teveel van mijn lichaam. Dit zijn signalen die ik niet meer mag negeren en ik kreeg het advies om per direct 50% te gaan werken tot aan mijn verlof (dat start over twee weken). Gelukkig was de buik wel mooi gegroeid, lag de kleine jongen mooi met zijn hoofdje beneden en klonk zijn hartslag weer perfect. Maar nu toch echt: een stap terug doen. 'We willen niet dat jij vroegtijdig weeën krijgt' zei de verloskundige. En daar schrok ik wel van. Dat wil ik ook niet! Dus ik moet nu maar eens ophouden met eigenwijs zijn en stoer doen. Rust, dat is wat ik en de kleine nodig hebben.

Vandaag heb ik het aangekaart bij mijn leidinggevende. Vond het wel spannend, want ze zei laatst nog dat ik er zo stralend uitzag! Dat hebben overigens heel veel mensen (ook collega's) gezegd. Dat is natuurlijk fijn om te horen, maar ik vond het zo vreemd omdat ik mij dus alles behalve stralend voel. Buitenkant en binnenkant matchen nu dus niet helemaal :-). Gelukkig nam ze het goed op en krijg ik de vrijheid en ruimte om alleen nog het noodzakelijk te doen voor mijn verlof (en dat zoveel mogelijk vanuit huis) en voor de rest moet ik ook van haar verplicht rusten. Dus dat is echt fijn. Moest daarna weer bijna huilen van opluchting, wat voor mij een teken is dat ik echt te lang ben doorgelopen en ik echt teveel van mijzelf heb gevraagd. Ik voel me gewoon doodop.

Dus ik ga nu ook afronden en richting huis. Even liggen en niks doen. Straks nog wat eten koken en that's it. Nog twee weken half/half werken en daarna verlof. Hopelijk met minder pijn en vermoeidheid, zodat ik nog wat langer kan genieten van die lieve baby in mijn buik!

Liefs,

Pluisje