Hallo derde trimester!

Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik mijn blog met de titel 'Hallo tweede trimester!' schreef. Wat ik toen nog niet geloofde, maar wat dus wel echt waar is: de tijd gaat snel! Schreef ik toen nog over de nog altijd aanwezige misselijkheid, inmiddels kan ik al ruim 7 weken zeggen dat ik niet meer hoef te spugen. Klinkt ook wel weer kort, 7 weken. En wat vergeet je die kwaaltjes snel. Soms denk ik er wel aan terug. Dan zie ik mijzelf nog zo zitten in bed, met een bakje voor me neus. Vreselijk kokhalzen totdat er alleen maar water en gal uitkwam, en ondertussen voelde ik de kleine man druk trappelen. Alle mensen in mijn omgeving hadden ongelijk toen ze riepen: 'Ach, met een week of 12 is de misselijkheid voorbij!'. Nee, ik was een van de gelukkigen die tot en met 21 weken nog regelmatig moest kokhalzen of overgeven.

Inmiddels is de misselijkheid echt over. En het kleine bolletje en de zachte trapjes zijn inmiddels veranderd in een bolle buik en flinke porren. Soms voel ik echt een voetje van links naar rechts gaan. Je ziet het trouwens ook! Ik geniet er nog dagelijks van, ookal ben ik al meerdere malen gewaarschuwd dat het toch echt heel pijnlijk wordt. Ik ben benieuwd, maar tot nu toe kan ik alleen maar verliefder worden door het drukke getrappel en gepor van de kleine man. Ik ben zo nieuwsgierig naar het kleine ventje!

De kwaaltjes nemen momenteel wel weer iets meer toe. Die buik zit toch echt al af en toe in de weg. 's Avonds zit ik langer vol, en echt volle borden eten krijg ik niet meer weg. Ook heb ik vaker last van hartkloppingen en kortademigheid. Hoort er allemaal bij volgens de verloskundige. Komt door de grote hoeveelheid extra bloed en doordat de kleine steeds hoger zit. De harde buiken zijn er ook nog steeds en worden steeds ongemakkelijker. Een kwaaltje die nu echt terugkeert en waar ik met de dag steeds meer last van heb: vermoeidheid! Ik kan de hele dag wel slapen! Ik voel me af en toe echt uitgeput. Dan zit ik een half uur voor me uit te staren op de bank, omdat ik echt geen puf heb om naar boven te lopen.

Daarnaast ook steeds meer spanningen voor straks. De tijd gaat zo snel ineens. Ik wil nog zoveel en ik moet nog zoveel van mijzelf. En ik wil ook rusten en genieten in mijn verlof. Af en toe vliegt het me aan. Dan denk ik: hoe doen al die andere vrouwen dat toch zonder gek te worden? Maar dat zijn maar momenten gelukkig. Over het algemeen kan ik er echt naar uitkijken. Ook emotioneel gezien begin ik er steeds bewuster van te worden dat er straks een kleine baby komt. Ik kan bijvoorbeeld niet meer naar Kleine Baby's, Grote Zorg kijken op tv. Bij alleen al het geluid van een huilende baby, ga ik zelf meejanken. Gewoon het idee dat wij straks ouders worden, dat er straks een klein hummeltje op mijn buik wordt gelegd, zorgt al voor brandende oogjes.

Afgelopen maandag voor mijn verjaardag een 4D echo cadeau gehad! Wat was dat ontzettend bijzonder! Onze kleine man hebben we in 4D kunnen bewonderen! Het is echt heel bijzonder om zo een beetje te gluren naar het mensje in je buik. Tot nu toe alleen de beelden van de 2D echo's in mijn hoofd, maar nu hebben we toch al een beetje kunnen kijken hoe hij eruit ziet! Toch vind ik de 'real deal' veeeeel leuker! Maar tot aan de bevalling kan ik lekker wegdromen bij de foto's van ons ventje! En ik vind hem natuurlijk nu al de knapste!

Inmiddels ben ik al lekker aan het aftellen naar mijn verlof. Nog maar 5 weekjes werken! En daarna ben ik heerlijk tot en met de feestdagen thuis. Ik had gelukkig nog veel verlof staan en mijn manager is zo lief dat ik dit vakantieverlof erachteraan mag plakken. Dan ben ik ruim 5 maanden thuis, waarvan sowieso 4 maanden met de kleine man. Zit trouwens nog steeds in dubio over de voeding. Van heel stellig 'flesvoeding' was ik vorige week totaal om naar 'borstvoeding proberen'. Maar nu twijfel ik wederom. Ik weet echt heel goed dat borstvoeding de beste voeding is voor een baby. Dat soort argumenten hebben daarom ook geen effect meer op mij. Het is meer een gevoel. Van bijna iedereen die ik erover sprak, heb ik gehoord dat borstvoeding echt investeren is. Dat het tijd kost, dat je geduld moet hebben en moet doorzetten. Dat het in het begin heel zwaar is, en daarna juist fijn. Heel veel moeders zeggen ook: als ik van te voren had geweten hoe zwaar het was, was ik gelijk met de fles begonnen. Maar ook iedereen zegt: je moet het sowieso proberen! Je kan altijd nog overstappen op de fles.

Toch wil ik niet zo maar aan mijn negatieve gevoelens over borstvoeding toegeven en zeggen: ach, dan doe ik wel de fles. Misschien gaat de borstvoeding wel heel makkelijk, loopt het vanaf dag 1 als een tiet (haha). Misschien drinkt onze zoon wel heel makkelijk aan de borst, wie zal het zeggen. Dus ik heb nu bij de verloskundige aangegeven dat ik de borst wil proberen, maar niet ten koste van alles. Hierop zei zij heel lief: Je bent niets verplicht he, wat iedereen ook zegt. Een baby heeft meer aan een ontspannen moeder dan aan een gestreste moeder. Doe waar jij je goed bij voelt. Je kan geen verkeerde keuze maken.

Daardoor ben ik eigenlijk gaan nadenken. Kies ik nu voor borstvoeding omdat iedereen om mij heen zegt dat dat het beste is? Doe ik het omdat ik het zelf wil? Of laat ik mij beinvloeden? Ik ben blij dat mijn verloskundige mij niet zo pusht en ook de vrouw van de kraamzorg zei eigenlijk iets in dezelfde strekking. Hopelijk leggen zij dan na de bevalling ook niet teveel druk op mij dat ik de borst móet geven en dat het móet lukken. Ik kan het nu meer los laten. Ik bekijk na de bevalling hoe het gaat. De flesjes zijn in ieder geval in huis. En die borsten, tja... die groeien inmiddels ook lekker door :).

Ik ben benieuwd hoe dit derde trimester gaat verlopen. Zal er nog een hittegolf aankomen tijdens mijn verlof? En zullen het opblaasbadje en de parasol dan volstaan? Komen er nog meer kwaaltjes bij of blijf ik zo doorwaggelen tot het einde? Wanneer zal de kleine zich melden? Komt hij twee weken te vroeg, zoals mijn moeder? Of twee weken te laat, zoals ikzelf?

Kerst 2013, het lijkt nog als de dag van gisteren dat ik positief testte. En toch zijn we al ruim 24 weken verder dan dat moment en zit de kleine man al ruim 28 weekjes in mijn buik. Daar waar ik eerst de dagen en de weken optelde, begin ik nu langzaam af te tellen. Wat hebben we al veel beleefd tijdens deze zwangerschap en wat is de tijd toch ongelovelijk snel aan het gaan. Ik ben benieuwd waar de laatste plus/min 12 weken ons gaan brengen...

Liefs,

Pluisje