Gezonde spanning

Vorige week lag het boekje op de mat die ik had besteld via internet. 'Als bevallen spannend is', is de titel. Niet dat ik nu kan zeggen dat ik bang ben voor de bevalling, of dat ik weet wat mij precies te wachten staat en daarom angsten heb. Nee, ik wilde iets doen met mijn gevoel. Ik voel me sinds een paar weken gespannen. Voor de bevalling. Voor de kraamtijd. Voor die tijd er na. Het komt voor mijn gevoel ineens zo dichtbij allemaal en ik weet niet wat ik precies kan verwachten.

Dus startte ik vorige week een zoektocht op internet naar informatie en boeken over de bevalling. Al snel zag ik dat een groot deel van de boeken puur gaat over de fysieke kant van bevallen. Informatie die ik inmiddels al vaak heb gelezen en voorbij heb zien komen. Voorweeën, ontsluitingsweeën, persweeën. Eventueel vacuüm- of tangverlossingen. Keizersnede. Tja, de medische kant kan ik nog zo vaak lezen, het stelt mij niet echt gerust. De spanning blijft aanwezig.

Op de site van mijn verloskundige werden twee boeken aangeraden omtrent bevallen. Eentje van Beatrijs Smulders en dit boek. Het eerste boek van Beatrijs sprak mij niet echt aan. Heb het ook al eens doorgebladerd in de verloskundigepraktijk en ik vind hem te, tja, te wat eigenlijk. Teveel gericht op hoe geweldig verloskundigen en thuisbevallingen zijn? Hoe geweldig het is om borstvoeding te geven en dat je dat echt móet doen? Ik weet niet, voor mijn gevoel wordt je door dat boek teveel een richting op geduwd. Nee, dat zocht ik niet. Het boekje wat ik nu heb, belicht de praktische en fysieke kant van bevallen, maar daarnaast ook de emotionele kant. En dan met name hoe je om kan gaan met je angsten en zorgen. Hoe je dit kan omdraaien naar een positief gevoel en hoe je zelfverzekerd en vol vertrouwen de zwangerschap en de bevalling aan kan gaan.

Ik heb het boekje inmiddels globaal doorgebladerd en ik moet zeggen: het spreekt mij wel aan. Gewoon de feiten op een rij. Erg fijn voor nauwkeurige, detaillistische en perfectionistische mensen zoals ik. Maar ik moet hem nog wel lezen. Dit durfde ik nog niet aan. Vorige week zo labiel als ik weet ik niet wat. Kon om alles huilen en voelde me vooral erg moe en overvallen door alle nieuwe en spannende dingen.

Komt ook voor een deel doordat ik me erg liet opjutten door alle horrorverhalen en 'adviezen' uit mijn omgeving en op fora. Ik snap dat vrouwen hun ervaringen graag willen delen en ik snap ook echt dat een zwangerschap en een bevalling en het leven met een kindje niet altijd een grote roze wolk is. Maar zoveel 'enge' verhalen voor een onervaren zwangere vrouw als ik, was even iets teveel. Word ik er vrolijker en geruster van wanneer ik weer dat de buurvrouw van mijn collega een totaal ruptuur had met de eerste? Of stelt het mij gerust als ik hoor van twee vriendinnen dat zij dachten dood te gaan van de pijn tijdens de weeën? En wanneer ik aangeef dat ik met een 'lege blik' en zonder teveel angsten of verwachtingen de bevalling in wil gaan, dan zijn er altijd mensen (vrouwen) die mij per se willen overtuigen dat een bevalling hels is, dat je sowieso uitscheurt of anders een knip krijgt, dat je ontzettend veel pijn hebt van de hechtingen en dat je denkt dat je nooit meer sex wil hebben. Hmm.. Nee, ik sta er even niet meer voor open. Ik ontken niets, ik snap wel dat iedereen zijn eigen ervaring heeft en dat ik me niet hoef te verheugen op een gezellig theekransje tijdens de persweeën. Maar die negativiteit, nee daar zit ik voorlopig even niet meer op te wachten.

Zelfde geldt voor een aantal pessimisten uit mijn omgeving. Die vinden het blijkbaar leuk om met opmerkingen te strooien van: 'Oh, slaap nog maar lekker uit. Dat is straks voorgoed voorbij! En leuke dingen doen kan je ook vergeten hoor!'. Of ze zeggen: 'Je leven is voorbij wanneer je een kindje hebt'. Nou, als dat echt allemaal zo dramatisch is, waarom willen sommige mensen dan een tweede of een derde kindje? En daarbij, je eigen instelling is denk ik ook een grote factor in hoe jij je voelt na de komst van de kleine. Als je het glas altijd halfleeg ziet, dan is het al gauw zwaar natuurlijk. Daarom heb ik ook besloten om niet meer met deze mensen in discussie te gaan. Ik heb echt geen behoefte aan die negatieve mensen. Ik heb al genoeg aan mijn eigen zenuwen en spanning. Ik wil ook graag genieten van het wonder dat wij nu mogen ervaren. En nee, wederom geloof ik niet in een wolk die altijd roze is. Er zullen ook af en toe grote donderwolken voorbij komen, maar zo is het toch altijd in het leven?

Voor nu: relax... Pas op de plaats. Even mentaal afstand nemen van mijn omgeving en me focussen op mijn gezin. Mijn lieve partner die mij ongelofelijk steunt... Die heerlijke buikbaby die lekker schopt en draait... Volgende week ben ik jarig en gaan we een 4D echo maken. Ik ben zo benieuwd! Wij kijken er erg naar uit. Zien we onze kleine jongen weer! En deze week gaat mijn lieve vriend de box beneden opzetten, ook leuk! Stapje voor stapje maken wij ons klaar voor de komst van de kleine. Ik vind het heerlijk. Nee, bij ons geen halflege glazen. We gaan gewoon genieten!

Liefs,

Pluisje