`Dat wordt nog wat..`

Vandaag ben ik 25 weken en 5 dagen zwanger. Wat gaat de tijd ineens snel. Blijkbaar zit er toch een kern van waarheid in alle praatjes over hoe snel het gaat in het tweede trimester. Nog een weekje en dan start alweer het derde trimester. De laatste drie maanden, de laatste weken en het begin van het aftellen. Niet dat ik nu nog niet aan het aftellen ben, hoor! Maar aftellen naar je verlof is nog niet 'echt' aftellen, haha!

Mijn buik is lekker gegroeid de laatste tijd. Blijkbaar een enorme groeispurt gehad die gepaard ging met heel veel harde buiken, veel lage rugpijn en bekkenpijn. De buik is inmiddels (gelukkig) wat rustiger én een stuk groter. De harde buiken zijn er nog wel, maar ze zijn gelukkig niet meer zo frequent. Ik doe het natuurlijk ook rustiger aan en die ondersteunende buikband helpt ook, zeker wanneer ik een stuk wil wandelen of wanneer mijn nesteldrang toeslaat en ik ineens móet stofzuigen.

Dat mijn buik zo is gegroeid, is anderen ook niet ontgaan. Collega's vragen steeds vaker aan mij hoe lang ik nog moet. Wanneer ik dan aangeef nog ongeveer 14 weken te moeten, hoor ik regelmatig: 'Dat wordt nog wat...'. En dan doelen ze op mijn buik. Ja, ik draag naar voren. Ja, hij is lekker zichtbaar en af en toe ook wat zwaar, zeker als je van jezelf niet groot en breed bent. En ja, de zomer komt eraan en er zullen vast nog hete dagen aankomen. Ik reageer vaak luchtig: 'ach, ik ben trots op mijn buik!', of: 'Ja, ik draag nogal naar voren'. Het blijft een dingetje voor anderen, die buik.

Ook onder vrienden trouwens. Iedere keer wanneer wij afspreken met vrienden, hoor ik: 'Zo, jouw buik is echt gegroeid! Dat belooft nog wat voor straks!'. Zelfs een vriendin die vol medelijden zei: 'Dan zal je wel een enorme buik hebben op het einde...'. Af en toe vind ik het moeilijk om er vrolijk op te reageren. Ik weet ook niet altijd hoe mensen het bedoelen. Als je mij inderdaad een paar weken niet hebt gezien, dan valt de groeiende buik natuurlijk wel op. En over het algemeen vinden mensen een zwangere buik reuze interessant. Ik hoor eigenlijk nooit: 'goh, wat lelijk zo'n buik'. Dus ik weet wel dat het vaak goed bedoeld is, maar toch voel ik me beoordeeld op mijn uiterlijk. Op mijn buik. Terwijl er in die buik het aller-, aller-, allermooiste groeit van de hele wereld! Namelijk onze zoon!

Dat ik richting het derde trimester ga, is ook te merken aan de nieuwe lichamelijke kwaaltjes die ik heb. De afgelopen twee weken ben ik 's ochtends al een paar keer verrast door, jawel.. kuitkrampen! Auw! En altijd hetzelfde been. Echt lekker slapen lukt dan niet meer, want de kramp blijft er steeds inschieten. En ik word ook vaker 's nachts wakker omdat ik nodig moet plassen. En inslapen gaat daarna wat lastiger. Daarbij komt de vermoeidheid terug. Tja, die energieke weken zijn toch echt voorbij vrees ik. Ik kan 's middags echt reikhalzend uitkijken naar een middagdutje. Of gewoon, even liggen op de bank.

Ow, schoenen aantrekken is nog zo'n dingetje. Ik probeer alles gewoon nog te doen zoals voorheen, maar die schoenen aantrekken... Echt charmant gaat dat niet meer. En dan dat maagzuur. Mijn buik is flink gegroeid en mijn baarmoeder zit al flink hoog, volgens mij. Grote porties eten gaat niet meer en vooral 's avonds blijft het maagzuur mij plagen.

Emotioneel gezien wordt het ook wat zwaarder. Ik merk dat ik het allemaal erg spannend vind. Ik wil zo graag de juiste keuzes maken, de beste dingen voor ons kindje kopen en ons huis perfect schoon en klaar hebben voor hem. Ook begin ik al wat angst te krijgen voor de bevalling. Heel raar, ik was altijd zo nuchter en stond er heel open in. Ja, het zal vreselijk pijn doen. Ja, het is niet iets 'wat je even doet'. Maar ik wil het over me heen laten komen. Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen zonder pijnstilling, maar wel met de optie dat als ik het echt niet trek, ik toch pijnstilling kan krijgen. De weeën zie ik ook niet zozeer tegenop. Het is meer het persen, de uitdrijving. Hoeveel verhalen ik inmiddels al heb moeten aanhoren over inknippen, scheuren, hechtingen en pijnlijk plassen nadien... Ik word er gewoon bang van. Bang om ook uit te scheuren of een knip te krijgen. Bang dat de placenta niet wil loslaten. Bang dat ik pijnlijke hechtingen krijg en lang moet herstellen. Ik weet dat je dit soort zaken van te voren nooit weet, het kan totaal anders lopen dan gehoopt of gedacht. En je hebt er nauwelijks invloed op. En ik weet dat ik het ook wel aankan, ook die hechtingen en ook de tijd erna. Mijn lieve vriend zal mij enorm steunen en helpen, dat weet ik nu al. Daarnaast natuurlijk de verloskundige, de kraamzorg en mijn eigen moeder. Het is ook een beetje angst voor het onbekende denk ik.

Verder geniet ik ook van alle stappen die er nu bij komen kijken nu ik verder in de zwangerschap raak. Vorige week de intake gehad met de kraamzorg, waardoor ik ook weer ben gaan twijfelen over de keuze borst/fles. Ik was er eerst heel stellig in: ik wil flesvoeding geven. Ja ik ken alle voordelen van borstvoeding, ja ik weet dat je niet meer terug kan van fles naar borst. Ik dacht dat ik er over uit was. De flesjes zijn ook al een tijdje in huis. Maar die gevoelens af en toe, ik begon enorm te twijfelen aan mijn keuze. Zou ik toch niet borstvoeding proberen? Misschien vind ik het toch wel helemaal geweldig? En onze lieve jongen krijgt wel de beste start... Dus ik heb voor nu mijn keuze gewijzigd. Ik ga borstvoeding proberen. Voor ongeveer 4 tot 6 weken. Daarna wil ik de fles 'toevoegen' en langzaam overgaan op flesvoeding. En lukt het niet met de borstvoeding? Jammer dan, dan gaan we gewoon over op de fles. Punt. Of ik er straks nog zo over denk, ik weet het niet. Ik denk dat ik wat dit onderwerp betreft echt pas last minute een keuze maak.

Over een paar weken gaan we ook nog een 3D/4D echo laten maken. Ben echt ontzettend nieuwsgierig naar de kleine boef! Hopelijk is meneertje nu niet zo eigenwijs en wil hij wel zijn gezichtje tonen. En ik wil, als het allemaal lukt qua planning en qua geld, ook nog een fotoshoot laten doen samen met vriendlief en de bolle buik als we een leuke fotograaf voor niet al te veel geld kunnen vinden. Nog leuke dingen om naar uit te kijken!

Afgelopen weekend trouwens weer verrast door de kleine man. Zijn trapjes en stompjes zijn veranderd qua gevoel. In plaats van een doffe stamp, voel ik nu steeds vaker en beter echt een beentje/voetje langskomen! Zo geweldig! Ik moest gewoon bijna huilen toen ik dat voor het eerst zo voelde. Ook voel ik vaker een harde bult in mijn buik en als ik daar zachtjes op druk, 'zwemt' hij weg. Dat is dan denk ik zijn kontje. Zo lief! Ik begin me ook steeds meer te beseffen dat ik deze momenten echt moet koesteren. Hoe snel die 9 maanden eigenlijk gaan. Hoe kort je maar zwanger bent op een mensenleven.

Ik ga maar weer eens verder aan het werk. Vriendlief heeft trouwens vandaag een badje voor mij gekocht. Voor de hete dagen die wellicht nog komen gaan tijdens mijn verlof. Die dagen waarover mensen nu al roepen: 'Dat wordt nog wat... hoogzwanger en een hittegolf'. Ach, ik plons (of waggel) tegen die tijd lekker in mijn badje! Het gaat gewoon helemaal goedkomen!

Liefs,

Pluisje