Wat ze je niet vertellen...

Dat zwanger zijn niet altijd een roze wolk is, daar ben ik mij altijd in meer of mindere mate van bewust geweest. Bij zwangerschap horen kwaaltjes; misselijkheid, moeheid, pijnlijke borsten etc. Dat ik al een tijdje meelees en schrijf hier, heeft dit beeld ook versterkt. Het is niet allemaal rozengeur en manenschijn.

Toch is het gebeurd dat ik mij heb laten verleiden om volledig te geloven in die mooie roze wolk. Toen wij net onze zwangerschap ontdekten en dit deelden met onze meest dierbare familie en vrienden, begonnen de ervaren dames gelijk met mooie verhalen. “Oh wat heerlijk, zwanger zijn is zo geweldig!” kreeg ik regelmatig te horen. Of: “Wacht maar tot je de kleine voelt, het is het mooiste wat er is”.

En ja hoor, de ervaringsdeskundigen hebben zeker gelijk. Zwanger zijn is ook heerlijk! Elke dag prijs ik mij gelukkig met het feit dat ik ons kindje mag dragen. Wat een wonder het is, om een kindje te mogen krijgen! En hoe heerlijk zijn trapjes voelen, ik geniet er echt intens van. Op zulke momenten is die roze wolk dan ook mooi dieproze gekleurd.

Wat de ervaren dames echter niet vertellen, is dat je ook af en toe behoorlijk onzeker kan zijn. Al ruim twee weken ervaar ik veel harde buiken. Eerst alleen met bewegen, nu ook in rust. En wat kan je daar onzeker van worden. Doe ik iets fout? En wat doe ik dan fout? Hoe kan ik het laten ophouden? Ik blijk geen blaasontsteking te hebben en omdat ik de harde buiken niet hoef weg te zuchten, ziet de verloskundige er nu niets ergs in. Ik moet het rustiger aan doen en krijg het advies om een ondersteunende buikband te dragen. Deze band draag ik inmiddels een paar dagen en het helpt wel wat, maar het drukt ook weer op mijn blaas. Hierdoor heb ik steeds het gevoel dat ik heel nodig moet plassen.

Wat mij ook niet is verteld, is dat je afscheiding ook kan veranderen tijdens de zwangerschap. Ja, ik heb het hier en daar wel gelezen op internet en in boekjes, maar dat het zo erg kon zijn kan mij weer lekker onzeker maken, afgezien van het feit dat ik me soms onfris voel. Sta ik op het werk bij de koffieautomaat, voel ik ineens wat lopen daar beneden. Snel haast ik me naar het toilet, waar ik een grote hoeveelheid afscheiding aantref. Gelukkig is het maar afscheiding, maar zeker in combinatie met die harde buiken ben ik soms bang voor iets anders zoals vruchtwaterverlies. Om nog maar niet te spreken over de andere sensatie tijdens het vrijen. Dat je lichaam verandert, ok. Maar dat het down there ook allemaal anders aanvoelt, is toch echt een aparte ervaring. En dat libido van mij is ook niet meer wat het geweest is.

En dan die emoties. Of hormonen. Of wat het ook is, het zorgt er in ieder geval voor dat ik af en toe van een stabiel en vrolijk mens verander in een huiligere en ontzettend onzekere puber. Laatst moest vriendlief een avondje werken en hij zou pas ’s nachts thuiskomen. Ik hield me groot, maar toen hij de deur uit was, begon ik als een klein kind te brullen. En deze zomer staan er nog wat feestjes en dergelijke op de agenda. Waar ik voorheen met een gerust hart mijn lief zijn gang liet gaan, maak ik me nu al weken van te voren druk. Gaat hij me wel missen? Zullen er veel andere meisjes zijn? Hoe kom ik die dag door, alleen en eenzaam? Ik verander zo nu en dan echt in een onzeker en jaloers monster. Ik voel me op zulke momenten onbegrepen door de hele wereld. En iedereen die het dan maar weglacht met ‘ach, het zijn gewoon de hormonen’, die kan van mij op zo'n moment echt een knal krijgen.

Laatst was ik alleen thuis en stond ik in de babykamer te snuffelen tussen de spulletjes van de kleine jongen en ineens voelde ik me overweldigd door alle emoties. Ik kreeg een belachelijke huilbui inclusief lange uithalen en snottebellen. Ik voelde me zo gelukkig met deze zwangerschap en de kleine man in mijn buik, maar ik voelde me ook zo bang en onzeker. Zou ik het wel kunnen, dat moederschap? En zal de zwangerschap wel goed blijven gaan? En zo’n bevalling, dat kan ik vast niet. Alles ging er door mij heen. Die huilbui heeft wel een half uur geduurd voordat mijn lange uithalen overging in zachtjes snikken. En uiteindelijk, een paar uur later, besefte ik me dat dit dus waarschijnlijk zo’n echte hormoonuitbarsting was.

Sindsdien zitten de traantjes wat hoger. Door mijn harde buiken kan ik niet veel en lig ik vaak op de bank na het werk. Mede hierdoor konden vriendlief en ik ook niet lang in de stad rondhangen met Koningsdag en wilde ik met Bevrijdingsdag ook liever mijzelf nestelen op de bank. Waardoor ik mij vervolgens vreselijk schuldig voel dat ik vriendlief beperk en hij voor mij thuis blijft. Om vervolgens dit op hem af te reageren door heel kattig te zeggen: “Ga maar hoor, je moet je niet tegen laten houden door je zwangere vriendin die niks kan” en dan zielig te gaan kijken. Ik maak het de lieve schat af en toe echt niet makkelijk, want ik wil begrip en medeleven, maar ik wil ook niemand tot last zijn. En uiteindelijk zit ik mijzelf gewoon ontzettend in de weg.

Gelukkig kan ik op goede dagen wel inzien dat het echt komt door de hormonen en doordat het gewoon ontzettend spannend is allemaal. Er staat ons zo’n grote verandering te wachten, het is soms zo overweldigend allemaal. En doordat veel mensen in mijn omgeving dan reageren met: “het hoort er allemaal bij”,  voel ik mij soms alleen in mijn gevoel. Het gaat toch vaak over die mooie roze wolk, dus ik praat dan met de mensen mee en hou het lekker op de koetjes en de kalfjes.

Momenteel zit ik op het werk. Een drukke maandagochtend, veel vergaderingen en gedoe. Een kopje thee staat voor mijn neus en ik werk wat klusjes weg. Ik kijk op de kalender, zie dat ik nog 9 weken moet werken waarvan ik tussendoor nog een paar dagen vrij heb en besef me ineens dat de tijd snel gaat. Dat de zwangerschap snel gaat. Die zachte plopjes van meneertje zijn inmiddels over gegaan in goed voelbare trapjes. Soms gaat mijn buik alle kanten op. Ik vraag me dan altijd af wat hij doet, of hij dan een koprol maakt of even lekker ronddanst in mijn buik. Ik geniet van zulke momentjes. Ik heb het gevoel dat ik hem al zo goed ken, maar aan de andere kant ben ik zo nieuwsgierig wie er in mijn buikje zit. En dan kleurt die wolk toch weer roze. Heel erg roze.

Zwanger zijn, wat is het toch ongelovelijk bijzonder!

Liefs,

Pluisje