Mijlpaal

Dag lieve jongen,

Vandaag ben ik 24 weken en 1 dag zwanger van jou. Een bijzondere mijlpaal. De grens van levensvatbaarheid bereikt. Hoe vaak we ook bevestiging hebben gekregen van jou, hoe vaak ik ook je schopjes voel, toch leef ik nog steeds een beetje van mijlpaal naar mijlpaal. Eerst naar de eerste echo met een kloppend hartje, toen de termijnecho, daarna de start van het tweede trimester. Vervolgens de 20 weken echo en nu deze grens. Ik ben blij dat we al zo ver gekomen zijn! Hopelijk nog 16 heerlijke weekjes in mijn buik om je daarna lekker te knuffelen, mijn lieve zoon!

Afgelopen dinsdag hadden we de medische echo in het ziekenhuis om te kijken naar je groei. De nacht ervoor erg onrustig geslapen, ik was toch wat zenuwachtig geworden. De volgende ochtend eerst thuis lekker opgestart met je vader, daarna op tijd naar het ziekenhuis want ik moest ook nog een nieuw ponskaartje laten maken. Eenmaal daar aangekomen, was er natuurlijk een lange rij voor het maken van een nieuw kaartje en werd ik twee keer naar de verkeerde balie verwezen. Ik zag de tijd voorbij tikken, dus je vader heeft snel bij de poli doorgegeven dat we er al wel waren, maar nog in de rij stonden voor een ponskaartje. Uiteindelijk snel naar boven gehaast, waarna ik een met een vrouw een intake moest doen. Twee minuten later stond ik weer op de gang met de mededeling om plaats te nemen in de wachtkamer. Uiteindelijk na ruim een half uur uitloop waren wij aan de beurt. De spanning was nu niet leuk meer, en dan de serieuze blik van de arts.. slik.

Toch was de arts verder heel vriendelijk en vroeg of de gynaecoloog in opleiding de echo mocht doen. Hij bleef erbij en zou haar helpen indien nodig. Uiteindelijk heb ik zo'n 30 minuten op de tafel gelegen terwijl jij uitvoerig werd opgemeten en nagekeken. En tussendoor liet de arts al weten dat jij er goed uitzag en dat er geen gekke dingen te zien waren.

Na afloop werden de resultaten met ons besproken. Je beentjes waren inderdaad wat korter dan gemiddeld, maar het lag nog mooi tussen de lijntjes dus ze waren niet te klein. Je voetje was in perfecte verhouding met je beentje. Ook je verdere groei (hoofd, buik) en je hersenen en hart zagen er prima uit. Je ligt mooi op schema, op je eigen schema. Nee, een grote man van 2 meter zul je waarschijnlijk niet worden, maar dat hoeft ook niet. Je vader en moeder zijn ook niet groot. We kregen nog een brief mee voor de verloskundige en verder was vooral de boodschap van de arts: je kindje ziet er goed uit, maakt u zich geen zorgen, we zien nergens een aanleiding voor een afwijking. Uiteindelijk zijn de curves bepaald aan de hand van statistieken en ja, bijna niemand zit altijd op de middenlijn. Zolang je maar je eigen lijn volgt. En dat doe je!

We kregen nog een mooie profielfoto van je mee. Wel met moeite, want je was weer lekker eigenwijs en draaie telkens weg, zoals we je inmiddels kennen! Oh heerlijk ventje van ons, wat waren we opgelucht en trots en blij. En wat was je alweer gegroeid. Je vult steeds meer het echo scherm en je werd zelfs al geschat op ruim 625 gram! Wat zijn we toch verliefd op je!

Inmiddels is je kamertje ook grotendeels klaar. Je bedje, commode en kast staan en het muurtje is geschilderd. Nu alleen nog de accecoires toevoegen en wat lampjes. Oh wat een heerlijkheid. Ik kan er echt van genieten om je kamertje in te lopen en weg te dromen over jou. Dat jij straks in dat bedje ligt, ik kan het me nauwelijks voorstellen.

Verder heb ik nog wat lichamelijke klachten waar ik me wat zorgen om maak. Sinds twee weken heb ik veel harde buiken. Eerst voornamelijk met wandelen of bewegen. Nu ook in rust. Soms twee of drie per uur, soms 1 per uur. Ze voelen erg onprettig aan en soms doen ze zelfs een beetje pijn. Ik vermoedde vorige week dat het misschien door een blaasontsteking kwam, ook al had ik verder geen klachten. Dus met een potje urine ben ik naar mijn huisarts gelopen (5 minuten verderop). Onderweg zeker 4 harde buiken, maar gelukkig; ik was er al. Helaas waren ze dicht. Vakantie. En geen vervanger, alleen voor spoed. Maar is dit spoed? Nee, ik vond van niet. Ik besloot nog een extra glas vruchtensap te drinken en een cranberry capsule in te nemen en rustig aan te doen. De laatste week lig ik vaker op de bak met een kruik of een hittepit en rust en warmte helpt wel wat. Maar het is nog niet over en het lijkt me ook niet goed, zoveel harde buiken. Dus vandaag de verloskundige gebeld en bij de assistente het verhaal uitgelegd. Moet alsnog morgen urine inleveren om te controleren op blaasontsteking. En vanmiddag word ik terug gebeld door de verloskundige. Ben benieuwd. Ik hoop dat het iets onschuldigs is, dat het zo te verhelpen is. Want ik wil natuurlijk het allerbeste voor jou, mijn kleine lieve vriendje! En jij moet nog heel wat weekjes in mijn buik blijven zitten!

Voor nu ga ik maar weer even verder met werken, want ja: ook dat moet gebeuren. Nog 9 weekjes werken... en dan eindelijk verlof! Kijk er nu al naar uit!

Liefs,

Je mama