Een nieuwe fase

Met een kop dampende thee installeer ik me op mijn geliefde thuiswerk-plekje. Ik zit aan de keukentafel, heb alle gordijnen lekker open en het zonnetje schijnt in de tuin. Ik open mijn werkaccount, verwerk wat mailtjes en begin aan de dag. Ik bedenk me hoe fijn het is dat ik de vrijheid heb om af en toe thuis te werken. In mijn eigen omgeving kan ik me toch beter concentreren als het om ingewikkelde klussen gaat. Ik neem een slokje van mijn thee en verbrand mijn lip. Mijn schrikreactie wordt beantwoord met een trapje in mijn buik. Goedemorgen, kleine jongen!

De afgelopen week besef ik mij steeds meer dat ik in een nieuwe fase in mijn leven zit. Een bollend buikje, trappeltjes en gedraai. Het voelt zo nieuw en toch zo ontzettend vertrouwd. Elke dag neem ik trouw mijn multivitamines, let op mijn voeding, smeer mijn buik in met voedende creme en zoek passende en comfortabele kleding voor over mijn bolle buik. Het voelt zo normaal, en toch is het zo bijzonder! Op bepaalde momenten ben ik me zo bewust van ons zoontje: wanneer ik op bank lig en zijn schopjes voel én zie! Dan geniet ik intens van dit wonder. Op andere momenten krijg ik even een herinnering: wanneer ik druk aan het stofzuigen ben en ik ineens veel pijn in mijn buik en bekken ervaar en een harde buik krijg. Dan weet ik het weer: o ja, rustiger aan doen!

Ik denk regelmatig terug aan de periode toen wij probeerde zwanger te worden. Aan de teleurstellingen die elke maand zwaarder vielen. Aan de onzekerheid toen mijn cyclus ineens stil lag. Aan de kwetsende opmerkingen van anderen, aan het gevoel buiten gesloten te worden. Soms heb ik onze openheid over onze wens vervloekt, want het leek alsof wij de enige waren met 'een probleem'. En iedereen wist wel even hoe je dit probleem kon oplossen, ze wisten het zelfs nog beter dan de artsen. Het heeft mede daardoor ook lang geduurd bij mij voordat ik volledig van de zwangerschap durfde te genieten.

Toch heeft die openheid ook weer voor 'mooie' momenten gezorgd. Eye- openers. Momenten waardoor ik weer even met beide benen op de grond kwam te staan en momenten waardoor ik me niet meer zo eenzaam voelde. Nog steeds zijn mijn vriend en ik open over onze weg naar deze zwangerschap. En nu pas merk ik dat er zoveel meer mensen met soortgelijke problemen worstelen. Er heerst alleen zo'n groot taboe op, wat het voor veel mensen moeilijk maakt om er open over te zijn. Zo hoorden wij vorige week van onze buren dat zij voor hun eerste kindje in een ziekenhuistraject liepen om zwanger te worden. Zij zijn nu zwanger van de tweede en een paar dagen na ons uitgerekend. Als zij dit niet hadden verteld, en als ik nu niet zwanger was geweest, had ik gedacht: wat een geluk, zij krijgen 'zomaar' twee kindjes binnen 1,5 jaar! Een collega van mij vertelde, na het horen van mijn verhaal, dat zij voor haar eerste een IVF- behandeling heeft ondergaan. Waarop een andere collega vertelde dat zijn vrouw hormonen nodig had om haar cyclus te stimuleren en hij elke keer met een potje naar het ziekenhuis mocht. Vervolgens het trieste verhaal van weer een andere collega. Zij bleek tegelijkertijd met mij zwanger en toen ik het openbaarde op het werk, ging zij net door een miskraam heen. Na een jaar proberen was ze eindelijk zwanger van een tweeling, maar het heeft bij haar niet zo mogen zijn.

En zo besef ik mij steeds meer dat iedereen zijn eigen verhaal heeft. En dat de mensen bij wie het makkelijk lukt, bij wie het goed gaat, dat zij soms van die kwetsende opmerkingen maken uit dommigheid of onwetendheid. Dat de wereld niet zo zwart- wit is als ik voorheen weleens dacht. Dat die gelukkige gezinnetjes, of die collega's die wel al een kindje (of kinderen) hebben, dat het daar ook niet altijd makkelijk is geweest. Het is alleen jammer dat ik daar nu pas achter kom, terwijl het mij tijdens het zwanger worden misschien wel meer had gesteund. De wetenschap dat je niet alleen bent.

Terwijl ik dan terug denk aan hoe het was, denk ik ook aan hoe het is en hoe het straks zal zijn. Nu geniet ik intens van ons wondertje in mijn buik. Het is zo bijzonder om hem te voelen bewegen en om mijn buik te zien groeien. Vorige week zijn we weer naar de verloskundige geweest. De uitslagen van de 20- weken echo werden nog doorgelopen en de uitslag van zijn (te) korte beentjes willen ze in de teamvergadering bespreken. Er volgt wellicht toch nog een extra echo in het ziekenhuis. Hoewel me dit af en toe onzeker maakt, probeer ik dat van mij af te zetten en te genieten van de zwangerschap. Na 28 april krijgen wij de uitslag van het overleg en weten we meer.

Ondertussen zijn we begonnen met het kamertje. Het logeerbed is naar zolder, de kamer is leeg gehaald en het wandje is klaar om geschilderd te worden. Nu nog de juiste kleur kiezen. Afgelopen weekend weer kleertjes gekregen voor de kleine jongen van de opa's en oma's. Kijk er nu al naar uit om zijn kast te vullen, de kleertjes te wassen en de eerste luiertjes in de la te leggen. Stap voor stap komt de zomer dichterbij en ik kijk steeds meer uit naar mijn verlof. Ik heb af en toe al behoefte om mij terug te trekken in mijn coconnetje. Lekker in mijn eigen wereld met die kleine jongen dicht bij mij.

De thee is inmiddels op, de zon schijnt lekker naar binnen. Ik ga boven de ramen maar eens lekker opengooien en weer even snuffelen tussen de baby-spulletjes. Oh lieve jongen, wát ben je welkom! Wat houden wij al veel van je! Maar blijf nog maar even in mama's buik en groei maar goed!

Ik wacht hier op jou
En ik draag je
't draait nu om jou
Jij bent wat ik wou

Ik had alles al
Nu verwacht ik jou
Ik wacht hier op jou

Liefs,

Pluis