De 20 weken echo

Gisteren was het dan zover, de dag van de 20 weken echo. Eerst de ochtend gewerkt en langzaam aan begonnen de zenuwen te komen. Rond het middaguur stapten vriendlief en ik in de auto, opweg naar het echocentrum.

Eenmaal in de wachtkamer voelde ik me steeds nerveuzer worden. Gaat alles wel goed in mijn buik? Hopelijk zullen er geen gekke dingen gevonden worden. Hopelijk ben je gezond, lief kleintje! Je liet duidelijk merken dat je wakker was, want ik kreeg een paar flinke trapjes op mijn blaas (en ik moest al plassen hihi). Gelukkig liep het niet heel erg uit en werden wij 10 minuten te laat naar binnen geroepen.

De echoscopiste liep even kort wat vragen langs en al snel kon ik gaan liggen op de tafel. Vriendlief in een stoel tegenover het scherm. Adem in.. Adem uit. Ontspan... Met een bonzend hart keek ik naar het scherm. Al snel zag ik je weer, lief jongetje! En wat was je weer gegroeid! En hoewel ik je daarvoor nog in mijn blaas voelde schoppen, lag je nu met je hoofdje naar beneden en je gezicht naar mijn rug. Niet echt de meest gunstige houding, zei de echoscopiste al snel. Je moest nog wel draaien later, anders kon ze je hartje niet goed zien. Dus ze begon maar met je voetjes en beentjes. Alles werd ingezoomd, stilgezet en opgemeten. Af en toe zei de vrouw: 'Ja, hoor. Twee beentjes'. En later: 'een linker voetje en een rechtervoetje..'. Vervolgens liet je zien dat je nog steeds overduidelijk een jongetje bent! Daar hebben we ook een mooi 'shot' van meegekregen!

Vervolgens werd er gekeken naar je niertjes, je armen, je handjes. Ook je hoofdje kwam aan bod en je buikje. En als laatste je hartje. Af en toe keek de vrouw wat bedenkelijk naar het scherm en nam nog wat metingen. Af en toe zei ze iets geruststellends: 'Dat ziet er goed uit, hoor'. Of: 'een lekker eigenwijs jongetje'. Dat je eigenwijs bent, bewees je weer op het einde. Een profielfoto mochten we niet van je maken. Je besloot dat het speelkwartiertje over was en ging lekker met je gezicht in de placenta slapen.

Op zich ging de echo heel snel. Na wat speurwerk op internet en rondvragen bij kennissen en vrienden, hadden we gerekend op een echo van ongeveer 45 minuten. Maar na een krappe 20 minuten stond ik weer naast de echotafel. Verder vond ik de vrouw het gesprek ook snel afraffelen. Eenmaal aangekleed en aan het bureau besprak ze nog even kort de resultaten. Hartje was goed, aders waren goed aangelegd. Alles liep keurig op schema, behalve de beentjes. De beentjes waren wel erg kort, net op de onderlijn. Ik keek met haar mee naar haar scherm, maar ik wist niet goed wat ik eruit op kon maken. Ja, ik zag dat het rode stipje bij alle onderdelen in het midden zat en bij de beentjes helemaal links. De vrouw keek naar ons, zei: 'Jullie zijn ook niet echt groot, he' en besloot dat een doorverwijzing niet nodig was. De rest zag er immers prima uit. Wel zou ze het doorgeven aan de verloskundige en met haar konden we de uitslagen dan nog even bespreken. 'En tot ziens, mevrouw' en huppakee, nog geen 25 minuten later stonden we weer buiten.

Eerst waren we ontzettend blij en opgelucht met een goede echo en een lief en beweegelijk jochie op het scherm. Als trotse ouders in spe reden wij met een glimlach op ons gezicht naar huis. Ik had mijn moeder al snel geappt en ook gezegd dat alles goed was, alleen dat zijn beentjes wat kort waren. Mijn moeder gaf ook al aan dat wij allemaal in de familie wat kleiner zijn en dat dat niks ergs is.

Toch kon ik het niet laten en ben ik thuis gaan googelen. En dan lees je natuurlijk weer van alles wat je niet wil lezen en nu ben ik toch weer een beetje ongerust. Kleine beentjes kunnen wijzen op allerlei eventuele afwijkingen. Pff... en dit is dus de negatieve kant van al die echo's en onderzoeken. Soms wordt je alleen maar onzekerder in plaats van dat je zekerheid krijgt.

Vandaag mijn hart gelucht bij mijn vriend. Hij maakt zich echt geen zorgen en vindt het niet meer dan normaal dat onze jonge wat kleine beentjes heeft. Hij is zelf immers ook nog niet eens 1.78 meter en zijn ouders zijn ook klein van stuk en ikzelf ben ook niet groter dan 1.60 meter. En inderdaad, ik maak me ook weer veel te druk. Zijn ouders zijn ook echt niet de grootste en zijn moeder heeft ook vrij korte benen. Ook in mijn familie komen er geen lange mensen voor, ook niet onder de mannen. Daarbij gaf de echoscopiste nog mee dat de curve wordt bepaald aan de hand van Nederlandse mannen en die zijn gewoon langer dan andere Europese mannen. En dat zij zich er geen zorgen om maakte, moet mij toch ook kunnen geruststellen? Zij is immers expert. En ze zei ook nog dat ze ons jongetje een prachtig kindje vond! En dat ben ik natuurlijk met haar eens :-)!

Dus lieve jongen, ik ga proberen om het van mij af te zetten. Ik kaart het volgende week misschien nog even aan bij de verloskundige als ik denk dat dat mij nog meer geruststelling kan geven. En verder ga ik het loslaten. Ik roep namelijk altijd heel hard: ieder kindje groeit in zijn of haar tempo en volgt zijn eigen curve. Dus moet ik me nu ook niet uit het veld laten slaan als ons jongetje nu niet op alles 'gemiddeld' scoort. Ik hou zoveel van dit kleine ventje! En ik ben ontzettend dankbaar voor het leven in mijn buik! Wat een wonder!

Liefs,

Pluisje