`De Buiken`- discussie

Sinds wij weten dat wij in blijde verwachting zijn van ons eerste kindje, maken wij elk weekend trouw een buikfoto. Leek ons zo leuk, om deze foto's aan het einde van de zwangerschap naast elkaar te zetten. Een mooie collage en een bijzonder aandenken voor later. Van helemaal plat naar een grote, bolle buik. Tijdens de periode dat we probeerden zwanger te worden, keek ik regelmatig naar de mooie en creatieve collages van anderen. Wat leuk dat we dit nu eindelijk zelf kunnen maken!

Toch is mijn buik niet altijd mijn favoriete lichaamsdeel geweest. Zo'n twee jaar geleden woog ik ruim 12 kilo zwaarder. Ik had daardoor een klein buikje, zo'n zwembandje zeg maar. Helemaal niet erg hoor, ik was niet te dik, maar gewoon wat molliger. Toch voelde ik me vreselijk onzeker erdoor. Als kind en als puber altijd een dunne spriet geweest en ik kon eten wat ik wilde. Dit veranderde toen ik 20 werd en een fijne en stabiele relatie kreeg. De kilo's vlogen er aan! En door mijn prikkelbare darmen leek mijn buikje op een gegeven moment zelfs op een klein zwanger-buikje. Als ik terug denk aan de starende blikken van collega's, voel ik meteen weer die vreselijke onzekerheid en het nare gevoel. Ik ben dan ook erg trots dat ik door gezond eten, regelmatig sporten en structuur in mijn dagen tóch die 12 kilo kwijt ben geraakt. Ja, het duurde meer dan een jaar. Maar hopelijk is het resultaat dan ook blijvend.

Nu ik zwanger ben, begin ik weer trots te worden op mijn buik. Eerst best gehaat vanwege het laagje vet, nu zó geliefd door het kleine wondertje erin! Ik vind het dan ook heerlijk om hem te accentueren met mooie strakke t-shirts. Ik ben er zó onwijs trots op om een kindje te mogen dragen en ik laat dit het liefst aan de hele wereld zien. En dit is blijkbaar ook het signaal aan de buitenwereld om er áltijd een mening over te geven. Meerdere collega's op het werk vinden mijn buikje klein. 'Waar heb je hem verstopt?' of 'Het is net alsof je iets teveel hebt gegeten!' zijn dingen die ik hen heb horen zeggen. Andere collega's vinden het een flinke buik. Als ik dan aangeeft al bijna op de helft te zijn, dan schrikken ze en zijn ze stil. Ik weet dan niet of ze nog steeds vinden dat ik een grote buik heb, of dat ze gewoon vergeten waren hoe ver ik ben.

In onze vriendengroep waren twee meiden vorig jaar zwanger. De eerste had een kleine tot normale buik. Niet heel groot, maar wel goed zichtbaar. De tweede een erg klein buikje. Allebei niets mis mee. Maar mijn buik vinden ze nu dus enorm! Stuurde laatst een foto in de groepsapp en kreeg de reactie: 'Jeeeeetje Pluis'... en verder niets! En dan ga ik twijfelen. Kijk ik nog eens in de spiegel en voel eens aan mijn buik. Ja, hij is bol. Ja, hij is zichtbaar. Maar dat mag toch ook met (bijna) 19 weken? Of is het de baby + allemaal snoep? Snoep ik soms teveel? Is het vet? Word ik dik?

Pff hormonen... Soms is het moeilijk om 'publiek bezit' te zijn als je zwanger bent. Hoe leuk ook al die aandacht, sommige opmerkingen zijn gewoon niet leuk. Het maakt me onzeker en die hormonen helpen dan niet mee.  Daarnaast merk ik dat ik me sowieso wat onzeker voel de laatste dagen. Op het werk heb ik het even niet meer zo naar mijn zin. Ik kijk enorm uit naar mijn verlof. Voor mijn gevoel zijn mijn werkdagen veel te lang en ben ik doodop als ik thuis ben. Ook het 'gezeur en gedram' in de vergaderingen kan ik even niet goed hebben en het is allemaal zo irrelevant vergeleken bij het wonder in mijn buik. Het liefst ben ik 24 uur per dag met ons zoontje bezig... Vrijdag een gesprek met mijn leidinggevende over mijn verlofaanvraag en over mijn voorstel om na mijn verlof 1 dag in de week structureel thuis te werken. Ik hoop zó ontzettend dat dit mag, want dan hoeven we geen gastouder te regelen. Nog even spannend dus..

Gisteren toch ook weer een mooi momentje. Vriendlief was aan het praten, maar stopt midden in een zin. Hij kijkt mij aan en zegt: 'Wow, je hebt ineens een echte zwangere buik! Wat gaat het ineens snel, straks is onze lieve zoon er!'. En wanneer ik aangeef soms onzeker te worden door alle opmerkingen, zegt hij: 'Ik vind je werkelijk prachtig!'. Kort daarna krijg ik een zacht trapje van ons kindje nadat ik hem de hele dag vrij weinig had gevoeld. Ik voel me gelukkig, opgelucht en verliefd en besef met wat echt belangrijk is. Hij, ik, onze zoon... Wij. Nu met z'n tweeën en straks met z'n drieën. Dáár gaat het om. Ons gezin en onze liefde!

Liefs,

Pluisje

(P.s.: misschien upload ik straks een buikfoto... als ik het aandurf!)