Richting de helft

Met alweer bijna 18 weken zwangerschap, zit ik voor mijn gevoel al bijna op de helft. Een gek idee en een fijn gevoel tegelijkertijd. Gek, omdat de tijd dus inderdaad best snel gaat. Fijn, omdat elke dag langer zwanger een dag dichterbij ons kindje is.

De laatste paar dagen ben ik veel aan het denken. Ik voel me af en toe wat down en ik probeer te ontrafelen waar dat gevoel vandaan komt. Ergens diep van binnen weet ik het allang. Het is mijn faalangst. Daarnaast komt het denk ik ook voor een deel door alle nieuwe dingen die wij mee maken en alle onzekerheden die daarbij horen.

Soms gaan die onzekerheden over lichamelijke klachten of dingetjes. Sinds 14 weken kan ik met zekerheid zeggen dat ik de kleine voel. Over de dag verspreid voelde ik kriebeltjes, plopjes en golfjes. Verliefd streek ik elke keer over mijn buik. En toen ineens kwam er rond 16 weken een dip. Ik voelde hem niet zo vaak meer, soms maar drie kleine strelinkjes op een dag. Meteen schoot ik in de stress, gaat het nog wel goed daar binnen? Na wat speuren op internet kwam ik er achter dat het normaal is en dat het per dag verschilt hoe veel je je kindje voelt.

Soms heb ik ook veel buikpijn, of nou ja.. pijn. Het is een ongemakkelijk gevoel. Onderin mijn buik en het trekt soms vanuit mijn zij of liezen. Bandenpijn waarschijnlijk, maar toch word ik hier ook af en toe onzeker door. Toch ga ik er vanuit dat het er bij hoort, dat ik me niet te druk moet maken en wat meer rust moet inlassen. En inderdaad, na een dagje bankhangen heb ik nergens meer last van!

Af en toe word ik ook onrustig als ik denk aan de toekomst. Wat zal het een verandering zijn, een kleine baby erbij. Zal ik wel een goede moeder worden? Zal het allemaal wel lukken met werk en privé? Kan ik de balans houden en kan ik leren loslaten? Soms overvalt me die onzekerheid en angst. Gelukkig kan mijn vriend mij goed geruststellen en hebben we ook echt diepgaande gesprekken gehad de laatste tijd over onze toekomst. Gelukkig zitten we op 1 lijn en ervaar ik veel steun en liefde. Daardoor weet ik dat wij het aankunnen, dat we geweldige ouders zullen zijn en daarnaast ook nog liefdevolle partners naar elkaar toe.

Ik las laatst in een tijdschrift een mooi artikelen over ‘de perfecte ouders’ en de strijd die veel jonge moeders ervaren na de geboorte van hun eerste kind. Iedereen probeert alles perfect te doen en veel jonge moeders hebben het gevoel dat ze niet meer zichzelf zijn na de geboorte. Feitelijk is dat ook zo, je bent ook veranderd. Wat ik zo mooi vond aan het artikel, was dat er werd benadrukt dat je moet beseffen dat je nog steeds jezelf bent, maar je hebt er een nieuwe rol bijgekregen. Een belangrijke rol, misschien wel dé belangrijkste rol. Namelijk de rol van Moeder. Maar naast de rol van Moeder heb je ook nog de rollen van Dochter, Vrouw, Vriendin, Werknemer. En dat is even wennen. Wanneer je je realiseert dat je er een rol bij gekregen hebt, weet je ook dat je het tijd moet gunnen voordat alle rollen weer in balans zijn. En: niemand is perfect en niemand verlangt dat van je.

Door dat artikel voelde ik me weer gerustgesteld. Angsten, onzekerheden.. het hoort er allemaal bij. Nu nog voor het onbekende, straks omdat ik een nieuwe rol in mijn leven erbij krijg. De roze wolk is niet altijd zo roze en zelfs niet altijd aanwezig. Ik accepteer daarom de onrust en door het gevoel te erkennen en niet weg te stoppen, wordt het minder erg.

Een deel zullen ook wel hormonen zijn, hoor. Nu de hele Wilders-discussie is opgelaaid en ik hier en daar reacties lees van mensen, merk ik dat ik daar nu erg slecht tegen kan. Ik laat mij op Facebook of waar dan ook nooit uit over mijn politieke voorkeur en bemoei mij nooit met zulke discussies. Maar ik weet wel hoe het is om samen te leven met iemand met een andere huidskleur. Mijn vriend, in Holland geboren, heeft Surinaamse roots en wordt regelmatig gediscrimineerd. Ik, als Hollands meisje, had vroeger altijd de mening: dat gebeurt toch nauwelijks meer! Maar nu ik al 5 jaar met hem samenleef, weet ik dat het helaas nog steeds gebeurd. Dat hij anders behandeld wordt. Mensen in onze straat zijn bang voor hem, omdat hij donker is. In de supermarkt moeten wij regelmatig onze tassen laten zien, ter controle op diefstal. Op Schiphol worden wij altijd, echt altijd, uit de rij gehaald en uitvoering gecontroleerd inclusief alle tassen. Staat blijkbaar verdacht, een donkere jongen en een blank meisje. Wanneer er gesproken wordt over mijn jeugdzondes, komt dat volgens anderen door de pubertijd of verkeerde vrienden. Wanneer er gesproken wordt over de jeugdzondes van mijn vriend, dan komt dat volgens anderen bijna altijd door ‘zijn afkomst’ of ‘zijn cultuur’. Terwijl hij net zo Hollands is als ik. Hij eet liever bloemkool dan rijst en praat nog erger met een zachte ‘G’ dan zijn Hollandse vrienden.

En nu ik zo onder invloed ben van hormonen, kan ik mij vreselijk zorgen maken over de toekomst. En dan vooral van onze lieve, kleine jongen. Wij, zijn ouders, kennen het klappen van de zweep en weten wel hoe wij met zulke zaken als discriminatie of vooroordelen kunnen omgaan. Maar het doet mijn hart vreselijk pijn als ik eraan denk dat onze zoon, in mijn ogen zo Nederlans als het maar kan, misschien later anders behandeld gaat worden omdat hij ‘een kleurtje’ heeft. Dat mensen hem beoordelen op zijn huidskleur of achternaam. Sommige mensen in mijn omgeving vragen zelfs of wij zijn achternaam veranderen in mijn achternaam, omdat ik een Hollandse naam heb. En ik snap waarom ze het vragen, maar het maakt mij zo boos! Waarom mag onze zoon zijn vaders achternaam niet met trots dragen, maar wordt het misschien iets waardoor hij geen eerlijke kans op werk heeft?

Ik probeer de discussie langs mij heen te laten gaan. Ik weet dat wij onze zoon met alle liefde opvoeden, dat wij hem goede normen en waarden aanleren. En ik weet dat wij hem altijd steunen en helpen. En wij zullen hem leren dat hij nooit mensen anders mag behandelen op basis van een huidskleur, een vooroordeeld of wat dan ook! Maar ik hoop wel dat het hem bespaard blijft en dat hij net zo behandeld wordt als zijn blanke buurmeisje.

Het voelt fijn mijn ‘kopzorgen’ even van mij afgeschreven te hebben. Het geeft ruimte om realistisch naar dingen te kijken en het geeft mij de mogelijkheid om te relativeren. En nu, lekker genieten van mijn groter groeiende buikje en de steeds duidelijkere schopjes van ons allerliefste, allermooiste ventje!

Liefs,

Pluisje