Bijzondere week

Afgelopen week hadden vriendlief en ik eindelijk ons weekje verlof. Heerlijk, lekker bijslapen, rustig ontbijten en zien waar de dag ons brengt. Dachten we. We hadden natuurlijk de week weer veel te vol gepland. Sommige afspraken waren voor ons plezier, sommige zaken moesten nu eindelijk echt eens gedaan worden. De saaie, verplichte dingen sla ik maar even over in deze blog haha!

De week begon goed. Prachtig weer was het dat weekend, dus hup er op uit. Lunchen op het terras en daarna met vrienden in het park een beetje ‘chillen’. De kinderen waren mee, dus het was een drukke maar gezellige middag.

Op de maandag wilden wij eigenlijk lekker in de tuin gaan rommelen, het was immers nog steeds prachtig weer. Helaas, door het losschieten van het spalkje van vriendlief, zaten wij bijna de gehele middag bij de orthodontist.

En toen was het eindelijk dinsdag. Dinsdag 11 maart. De dag waar wij al bijna drie weken naar uitkeken. De dag van de pretecho. Ik was toen 15 weken en 6 dagen zwanger, dus het geslacht zou zichtbaar kunnen zijn. Die ochtend was de misselijkheid natuurlijk weer op zijn hevigst met dank aan de zenuwen. Mijn vriend en ik hadden sowieso geen voorkeur voor het geslacht, maar die ochtend kon ik alleen maar hopen en bidden op een gezond en levend kindje. Ik werd weer zo ontzettend onzeker. Zal dat gevoel altijd blijven vlak voor echo’s?

Eenmaal aangekomen waren de zenuwen wat gezakt en al heel snel konden wij naar binnen. Gauw liggen op de tafel en het apparaat op mijn buik. Ik zag direct een kindje in beeld en flink gegroeid, dus mijn torenhoge hartslag begon eindelijk te dalen. Wát een opluchting! Daar ben je weer, lief kindje!  Helemaal verliefd keek ik met een grote glimlach naar het scherm. De echoscopist vroeg aan ons wat iedereen denkt dat het wordt. Ik blijf maar kijken naar ons kindje en vergeet te antwoorden. “Een meisje” zegt mijn vriend. “Maar wij hebben zelf geen voorgevoel én geen voorkeur”. Na een paar seconden zei de echoscopist: “dan heeft iedereen het fout”. Het dringt nog niet echt tot mij door wat hij zegt en wat dit betekent. Mijn vriend krijgt een enorme grijns en zegt: “Ja, echt? Een jongetje?” en pas das besef ik wat er om mij heen gezegd wordt. Wij krijgen een zoon! Wauw! Wat geweldig! En inderdaad, na even zoeken en een goed shot zien wij een klein piemeltje in beeld.

Verder heeft de echoscopist ook globaal gekeken naar de gezondheid. Hij kon zover zien dat ons kindje geen klompvoetjes heeft, geen hazenlip en geen waterhoofd. Ook was het maagje en het blaasje al gevuld. Hij zag er prachtig uit! Daarnaast ligt mijn placenta aan de achterkant, waardoor het dus niet gek is dat ik de kleine al voel. Hoewel ik hem niet elke dag evenveel voel, waardoor ik soms wat onzeker ben, besef ik me maar al te goed hoe bijzonder het is. Ik hoop ook dat ik hem snel nog vaker en nog beter kan voelen, het is zo heerlijk!

Na de echo zijn wij gelijk naar de bakker gegaan en hebben daar voor het weekend een taart besteld met blauwe vulling. Verder het allereerste blauwe rompertje gekocht en de rest van de dag zwijmelend op de bank gezeten en ’s avonds heerlijk uit eten geweest met vriendlief.

Vrijdag was ook een bijzondere dag. De laatste keer flessen van Moeders voor Moeders buiten zetten. O, wat was ik blij dat het erop zat. Het waren 10 lange weken, doordat ik zo vreselijk misselijk ben/was. Iedere keer die fles openen was echt een uitdaging. Adem in houden, snel overgieten en dichtdraaien en snel de wc uitrennen. Het ging regelmatig mis. Dan was mijn ademnood te hoog en hapte ik naar lucht met als gevolg dat ik tóch een vleugje van die vieze lucht rook en vervolgens weer boven de pot kon hangen. Maar ik ben ook ontzettend trots! Zo trots dat ik 10 weken lang mijn plasjes heb opgespaard om ongewenst kinderloze vrouwen te helpen met het vervullen van hun kinderwens. Ook al waren al die plasjes misschien maar genoeg voor 1 pregnyl-spuit. Wie weet heeft die ene spuit nu juist ervoor gezorgd dat een andere vrouw ook eindelijk haar wens mag zien uitkomen. Alleen daarvoor al zou ik het zo weer overdoen.

En vrijdag stond er nog iets leuks op het programma: de tweede afspraak bij de verloskundige. Alle bloeduitslagen waren in orde, behalve de Rhesus C. Deze was bij mij negatief. Nu willen ze bij 27 weken weer bloedprikken om hier naar te kijken. De verloskundige zei dat ze nog niet eerder had meegemaakt dat het bij de Rhesus C anti-stoffen werden aangemaakt en ze schijnen het ook nog niet zo lang te testen. Ik hoefde me er volgens haar in ieder geval niet druk om te maken. Heb wel zelf nog even gegoogled, maar er is weinig heldere informatie over te vinden. Als laatste mocht ik even gaan liggen en ging ze voelen aan mijn baarmoeder. Deze lag al behoorlijk hoog en is trouwens ook goed zichtbaar als ik lig. Er zit gewoon een kleine bal in mijn buik die dan naar voren steekt. De verloskundige denkt ook dat ik naar voren draag. Tot slot mochten we het hartje luisteren. Wat een prachtig treintje, zo snel dat gebons! Geweldig!

Zondag, gisteren dus, was ook een speciale dag. Onze ouders kwamen langs om met ons een gebakje te eten. Jawel, een gebakje met een blauwe of roze vulling! Toen wij de taart aansneden en de blauwe vulling tevoorschijn kwam, was iedereen zo blij! Gelach, geklap en een paar emotionele knuffels. Heerlijk om je familie zo blij te zien met babynieuws. En ook leuk om ze zo erbij te kunnen betrekken.

En nu, nu zit ik weer op het werk. Bah, helemaal niet leuk na zo’n bijzondere en leuke week. Het liefst had ik nog een dagje vrij om lekker te zwijmelen over ons zoontje en nog na te genieten van afgelopen week. Maar helaas, het gewone leven gaat ook door.

Nu weer 3,5 week wachten tot de 20 weken echo. Hopelijk is ons jongetje dan weer goed gegroeid en wordt hij helemaal gezond verklaard (zo ver dat kan met de 20 weken echo). Tot die tijd lekker genieten van het ventje in mijn buik en die zachtje beweginkjes van hem! Wat hou ik nu al veel van dat kleine mannetje!

Liefs,

Pluisje